Ασκήσεις Σεναρίου: "Πες το με Εικόνες" Οι Συμμετοχές (1-5)

ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ 1-5

1.    "Η Έκρηξη της Έκπληξης"

Επιλεχθείσα Κατάσταση:  "Αγάπη μου να σου εξηγήσω, δεν είναι αυτό που νομίζεις"

Το τηλέφωνο αντηχούσε στο ήσυχο σπίτι.

Η Κάτια ξαπλωμένη στη μπανιέρα  απολάμβανε το αφρόλουτρό της. Η μουσική έπαιζε το αγαπημένο της κομμάτι. Δεν άκουσε τίποτε
Ο Απόστολος έφτασε στο σπίτι  και βρήκε τη γυναίκα του  μέσα στους αφρούς. Εσκυψε να τη φιλήσει ενώ το πουκάμισό του ξεκουμπωνόταν...
Τραβήχτηκε! Τα νάζια της που τον προκαλούσαν δεν βρήκαν ανταπόκριση!
-Είμαι κουρασμένος αγάπη μου...
Εκείνη απορημένη ετοιμάστηκε γρήγορα
- Συνέβη κάτι και άργησες καλέ  μου; Κάτι έχεις... του είπε ενώ τον αγκάλιαζε.
-Δεν είναι κάτι σοβαρό, μην ανησυχείς
-Τι συνέβη, έλα πες μου.
-Να, λίγο πριν φύγω με ειδοποίησαν ότι το αμάξι μου τράκαρε ...και έπρεπε να πάω να το δω στο συνεργείο...
-Στάσου  Απόστολε. Από πότε το αμάξι σου τρακάρει και δεν είσαι μέσα;
-Κοίτα...το αμάξι το είχα δανείσει στην Σόνια
-Και ποια είναι αυτή η Σόνια;
-Έλα βρε Κάτια, του Νομικού τμήματος μια από τις δικηγορίνες είναι
-Α σ'αυτήν!  Σ'αυτό το μανεκέν που γλυκοκοιτάζετε όλοι ε; Τι βολικό...ενώ εμένα δεν μου δίνεις το αμάξι ούτε για το μάρκετ.
-Εσύ τρέχεις Μπούλα μου. Απλά αναγκάστηκα,  όταν η Σόνια μιλούσε στο τηλέφωνο με το συνεργείο για το αμάξι της και επειδή ήθελε να πάει σε κάποιες υπηρεσίες και δεν είχε αμάξι....ε  τι να έκανα;
Η Κάτια έμεινε σαστισμένη να τον κοιτά με ορθάνοικτα μάτια.
-  Κάτι μου μυρίζει άσχημα εδώ...Δεν μας τα λες καλά Απόστολε!
-Ωωω ρε Κάτια όρεξη που έχεις να κάνεις τον ντεντέκτιβ. 
 Το όμορφο καθιστικό του ζεύγους, διακοσμημένο με γούστο και  απλότητα αναστατώθηκε από τις φωνές
-Απόστολε σε ρωτάω αλλη μια φορά. Γιατί  δάνεισες αμάξι και μάλιστα στην πεντάμορφη της εταιρείας;  Δεν θα ξαναρωτήσω Απόστολε...θα πάρω την τσαντούλα μου και θα φύγω
-Ρε Κάτια 10 χρόνια μαζί, δε με ξέρεις; Τώρα θα  με μάθεις;
-Μάλλον δεν σε ξέρω Απόστολε... Τι έχεις με τη Σόνια; Γιατί κάτι έχεις,  αποκλείεται συναδελφικά να της το  δάνεισες...Κι αυτό που έλεγες πάντα ότι '' γυναίκα και αμάξι δεν δανείζονται''; Ούτε στον αδελφό σου δεν το δίνεις. Τι τρέχει με σας τους δυο;
-Τίποτε δεν τρέχει μάτια μου, ασε με να ξεκουραστώ λίγο, δυο ώρες με πιλατεύεις
 -Καλά να περάσεις με τη Σόνια σου Απόστολε, εγώ φεύγω!
Ο Απόστολος πετάχτηκε όρθιος και έπιασε την Κάτια από το μπράτσο.
-Τι εννοείς φεύγεις; Στάσου βρε γυναίκα, τι πράγματα είναι αυτά;
-Αν δεν μου πεις την αλήθεια θα τη βρω μόνη μου Απόστολε και δικηγόρο έχεις, βλέπω, για τα περαιτέρω
-Έλα Χριστέ μου απλά της δάνεισα το αμάξι για να την έχω υποχρεωμένη βρε Κάτια
-Τι θα πει ''υποχρεωμένη'';
-Δεν ήθελα να σου πω τίποτε, το κρατούσα για έκπληξη!
-Δεν καταλαβαίνω τίποτε! Αλλά λέγε...
-Κοίτα...η εταιρεία μας  ψιθυρίζεται, εδώ και καιρό,  ότι κόβει αγροτεμάχια εκείνο το ακίνητο που είναι πάρα πολλά στρέμματα, το θυμάσαι;  Οι λίγοι δικοί τους θα πάρουν σε καλή τιμή οικόπεδα πλάι στη θάλασσα. Ε...ήθελα να με βάλει στη λίστα. Με έβαλε δηλ και περιμένω να  πάρω αυτό το οικόπεδο να βάλουμε την καμαρούλα που πάντα ονειρευόσουν δίπλα στο κύμα. Γι αυτό δάνεισα και τ'αμάξι βρε Κάτια μου!
-Αχ αγάπη μου είναι υπέροχο είπε, φιλώντας τον!

2.  "Απαράδεκτος"

Επιλεχθείσα Κατάσταση:  "Και τι δεν θα έκανα για να γελάς"

Έδεσε σε τέλεια σύμπτωση η αστραπή με το σπάσιμο της μάλλον μεγάλης κιμωλίας. Η καθηγήτρια μαθηματικών προσπαθούσε να αποτελειώσει στον πίνακα την δεύτερη γραμμή του ίσον...
"Ισον" ;  Η  κύρια Ζορζετ γυρνά απότομα και φανερά ενοχλημένη.
Ζορζετ : "Κατερίνα τι έχεις πάθει σήμερα; Είναι η δεύτερη φορά που προσπαθώ να εξηγήσω την άσκηση"

Το χλωμό πρόσωπο της Κατερίνας ακόμη και χωρίς τα εκφραστικα φρύδια που πρόσφατα έχασε, εκπέμπει ξαφνικά ένα φως. Με τα σχεδόν διάφανα δάκτυλα  ισιώνει το πορτοκαλί σκουφάκι της.  Το γέλιο της γίνεται  ένα με το κελάρυσμα της βροχής.
Κατερίνα :  "Δεν φταίω εγω κυρία.. ο Δημήτρης ..."

Η αυστηρή ματιά της καθηγήτριας συλλαμβάνει  τον ταραξία, που προσπαθεί με γρήγορες κινήσεις να φτάσει στο θρανίο του.
Ζορζέτ: "Δημήτρη  για έλα εδώ σε παρακαλώ !"

Με κατεβασμένο το κεφάλι ο νεαρός πλησιάζει στον πίνακα. Οι κινήσεις του γρήγορες στην προσπάθεια του. να χώσει στην τσέπη  την αποκριάτικη μασέλα δράκουλα. Τα κρυφογελάκια των συμμαθητών του δεν βοηθούν και τόσο την κατάσταση.

Ζορζετ: "Δημήτρη συνεχίζεις να είσαι απαράδεκτος. Πέρασε αμέσως έξω και περίμενε με"

Η πόρτα της αίθουσας κλείνει αργά πίσω από τον Δημήτρη, όμως ένας δεύτερος κεραυνός υπογραμμίζει τον εκδιωγμό  από την τάξη.
Ο πάγκος του διαδρόμου για άλλη μια φορά τον περιμένει. Χωρίς δεύτερη σκέψη αφήνει το κορμί του να "χυθεί" στη θέση, το βλέμμα του χάνεται στις σταγόνες της βροχής που ζωγραφίζουν τα τζάμια.  Το κουδούνι χτυπά, η κυρία Ζορζετ παίρνει την συνηθισμένη θέση δίπλα του.

Ζορζέτ: "Εξήγησε μου παιδί μου γιατί συμπεριφέρεσαι έτσι. Τι σου συμβαίνει; Πότε θα σταματήσεις να συμπεριφέρεσαι τόσο ανώριμα;

Σκυμμένος σχεδόν βουβός, με μηχανικές κινήσεις παίζει με την μασέλα του Δράκουλα...

Η βροχή, η καταιγίδα οι αστραπές, ενώνουν το χορό τους με τα χειροκροτήματα στην κατάμεστη αίθουσα. Ο σοβαρός κύριος στο πάνελ των ομιλητών- είναι δεν είναι 37 χρονών- χαμηλώνει ντροπαλά το κεφάλι. Πίσω του  δεσπόζει μια τεράστια φωτογραφία ενός βιβλίου, με ευανάγνωστο τίτλο :"Οι ευεργετικές ιδιότητες του γέλιου" και με πιο μικρά γράμματα "επιστημονική έρευνα και αποτελέσματα"  Η δυνατή φωνή του παρουσιαστή καταλαγιάζει τον εκκωφαντικό θόρυβο των χειροκροτημάτων

Παρουσιαστής: "Ο Καθηγητής νευρολογίας, Δημήτρης Αθηναίου, θα δεχθεί τώρα τις ερωτήσεις σας !"
Ο νεαρός συγγραφέας πλησιάζει το μικρόφωνο. Σοβαρός, ανέκφραστος, τακτοποιεί το μικρόφωνο, σηκώνει το κεφάλι του και ...  χαμογελά διάπλατα ! Με αργές, σίγουρες κινήσεις απομακρύνει την αποκριάτικη μασέλα από το στόμα του. Τώρα είναι έτοιμος για την πρώτη ερώτηση.
Τα βλέμμα, τα αυτιά του, "φυλακίζουν" στην ύπαρξη του,  το γέλιο μιας κοπέλας, κελαρυστό, δυνατό !
Εκείνη ανακάθεται σε μια από τις καρέκλες της πρώτης σειράς, συμμαζεύει, όπως όπως το πορτοκαλί ατίθασο σκουφάκι της και χαμηλώνει το κεφάλι.
Στα σχεδόν διάφανα δάκτυλά της κρατά το βιβλίο, η ματιά της ταξιδεύει στην πρώτη σελίδα.
"...στην Κατερίνα της ζωής μου".

3.  "Όλα είναι Μαύρα"

Επιλεχθείσα Κατάσταση:  "Φοβάμαι"

«Όλα είναι μαύρα. Ο τοίχος είναι μαύρος, το παράθυρο είναι μαύρο, το αίμα που κυλάει στις φλέβες μου είναι μαύρο, ο κόσμος έξω είναι μαύρος, τίποτα δεν έχει χρώμα και τίποτα δεν θα είναι αληθινό. Ζω σε έναν  ψεύτικο, μάταιο κόσμο που τρίζει το έδαφος και όπου να ’ναι θα ανοίξει η γη και θα καταστραφώ»

            Ένα επαναλαμβανόμενο κείμενο, να «στολίζει» τις μισές σελίδες ενός μπλε, σχολικού τετραδίου.

            Σε ένα μικρό, εφηβικό, αντρικό δωμάτιο, ένας νέος, με αναστατωμένα καστανά μαλλιά, αδύνατος, με την πλάτη στραμμένη στον κόσμο, να μη φαίνεται το πρόσωπό του μα να μπορείς να διακρίνεις πόσο αποστεωμένο είναι, γυρτός επάνω στο γραφείο, να γράφει μανιωδώς με το αριστερό του χέρι και με το δεξί, να ξύνει επιθετικά το γόνατό του.

            Μοιάζει να αναζητεί απάντηση, σε χιλιοειπωμένες ερωτήσεις, που το μυαλό, του επιβάλλει.

            Ένας ήχος πόρτας ακούγεται και από καποια άψυχα βήματα καταλαβαίνει πως στον χώρο, εισήλθε άνθρωπος. Ένα ακαταλαβίστικο μουρμουρητό μαρτυρά πως πρόκειται για γυναίκα.

            Χωρίς να γυρίσει το πρόσωπό του, κάθεται λίγα λεπτά ακούνητος, σα να περιμένει κάποια ερώτηση ή κάτι ,να ακούσει από αυτή την γυναίκα. Σε αντίθεση με αυτό που περιμένει, ένας δίσκος με φαγητό σχεδόν πετιέται δίπλα του, κάτι πνιγμένες βρισιές συνοδεύουν αυτή την κίνηση και μέσα σε λίγα λεπτά, ένας δυνατός κρότος μαρτυρά πως η πόρτα έκλεισε. Σε λίγα δευτερόλεπτα, ήχος από παγάκια και μπουκάλια ποτού, ακούγονται από το διπλανό δώματα. Ξαφνικά, ακούγονται ήχοι απαίσιοι για αυτόν, από ένα ραδιόφωνο και ο νεαρός, λες και ξύπνησε από έναν στιγμιαίο λήθαργο, επαναφέρει τις αισθήσεις του στην πραγματικότητα.

            Γέρνει εμπρός και το πρόσωπο του είναι λευκό και τρομαγμένο. Τα μάτια του, διάπλατα, να μαρτυρούν ενοχή. Χαμένος, κοιτάζει εμπρός και σαν να θαμπώθηκε από κάποιο αδιόρατο φως, γέρνει προς το γραφείο και χώνεται στις σελίδες του.

            Γράφει, γράφει, γράφει, σα να κρέμεται η ζωή του, γράφει.

            Στο δίπλα δωμάτιο, ένα λευκό, γυναικείο, χέρι τοποθετεί ένα cd μέσα σε ένα μαύρο λαπτοπ. Από τα γόνατά της, καταλαβαίνουμε πως κάθεται οκλαδόν επάνω στο κρεβάτι, κρατάει αγκαλιά το λαπτοπ, ακούγονται οι στροφές από το cd και ξαφνικά στην οθόνη εμφανίζεται ένας νεαρός, με μακριά, μαύρα. σγουρά μαλλιά, ιδρωμένος και δείχνει αρκετά συγχυσμένος. Πριν προλάβει να την κοιτάξει κατάματα, μονολογεί:

            «Όλα είναι μαύρα. Ο τοίχος είναι μαύρος, το παράθυρο είναι μαύρο, το αίμα που κυλάει στις φλέβες μου είναι μαύρο, ο κόσμος έξω είναι μαύρος, τίποτα δεν έχει χρώμα και τίποτα δεν θα είναι αληθινό. Ζω σε έναν  ψεύτικο, μάταιο κόσμο που τρίζει το έδαφος και όπου να ’ναι θα ανοίξει η γη και θα καταστραφώ»

            Η κοπέλα, σχεδόν υπνωτισμένη, επαναλαμβάνει  τα όσα άκουσε.

            Διάφοροι ήχοι ανθρώπινων φωνών, λες και προσεύχονται, στην ίδια συχνότητα, επαναλαμβάνουν τα λόγια.

            Ένα σπίτι με λευκά παράθυρα κλείνει το πλάνο και ψίθυροι ανθρώπων, μαρτυρούν προσηλυτισμό.

4.  "Ποδόλουτρο στη Λίμνη Τικιτούκου"

Επιλεχθείσα Κατάσταση:  "Και τι δεν θα έκανα για να γελας"

Βράδυ. Μικρό δωμάτιο διαμερίσματος. Μόνο φως αυτό της λάμπας του δρόμου. Μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο ένα πλαστικό τραπέζι, δυο πλαστικές καρέκλες. Αριστερά μερικές κούτες, κάποιες μισοανοιγμένες, κι άδειος τοίχος. Δεξιά ένα καλογυαλισμένο ξύλινο μπαουλάκι και η εξώπορτα.

Μια γυναίκα βγάζει βιβλία από τις κούτες και τα ακουμπά στο τραπέζι. Από άλλο δωμάτιο ακούγονται χτυπήματα σφυριού.
Η γυναίκα σωριάζεται στην καρέκλα και τότε φωτίζεται από τη λάμπα το πρόσωπό της, σκυθρωπό και άγριο από την κούραση.
Εμφανίζεται ένας άντρας, χαμογελαστός.

-Έφτιαξα το κρεβάτι μας! (Τη φιλάει.) Κουρασμένη;
-Εξαντλημένη. Τα πόδια μου δεν τα νιώθω… Κι όσο σκέφτομαι πόσα χρειάζεται τούτη η ποντικότρυπα για να γίνει σπίτι…
-Ξέχασέ τα αυτά τώρα…
-Να ξεχάσω ότι δεν έχουμε ρεύμα;
Ο άντρας αγγίζει το μπαουλάκι, διστάζει να το ανοίξει.
-Να ξεχάσω κι ότι φτάσαμε στα πενήντα κι ούτε έναν πίνακά σου δεν έχεις καταφέρει να βάλεις σε μια έκθεση κι εγώ ούτε δυο στίχους μου να δημοσιεύσω…
Ο άντρας ανοίγει το μπαουλάκι, βγάζει από μέσα χρώματα και πινέλα κι αρχίζει να ζωγραφίζει στον άδειο τοίχο.
Η γυναίκα αναστατώνεται.
-Σταμάτα! Φύλαξέ τα για τους πίνακές σου!
-Υπάρχει κάτι πιο σημαντικό που θέλω να ζωγραφίσω. Εδώ… (Ακουμπά με το δάχτυλό του τα χείλη της.)  Ένα χαμόγελο.
Η γυναίκα χαμογελά κουρασμένα, το πρόσωπό της δεν είναι πια άγριο.
-Και κάπου στο βάθος, πρέπει να υπάρχει ένα σπιτάκι. Α, εκεί θα μείνουμε απόψε! Κι εδώ μπλε και λίγο πράσινο για τη λίμνη Τικιτούκου.
-Τιτικάκα, αγάπη μου! (Χαμογελάει πλατιά και το πρόσωπό της παύει να είναι σκυθρωπό.)
-Μα, όχι, Τικιτούκου!  (Φεύγει κι επιστρέφει με μια λεκάνη γεμάτη νερό.) Το νερό της λίμνης θα ξεκουράσει τα πόδια σου. Βούτα, λοιπόν! Μα, καλά, δεν ξέρεις τη λίμνη Τικιτούκου;
-Γιατί; Την ξέρει και κανένας άλλος, εκτός από σένα;
-Για να δούμε… (Κοιτάζει στο κενό, κάτι μετράει, μουρμουρίζοντας, στα δάχτυλα του ενός χεριού κι όταν φτάνει στο άλλο, σταματά απότομα και την κοιτάζει με ύφος παιχνιδιάρικα ανακριτικό.) Πόσους εραστές είπαμε ότι είχες πριν από μένα;
-Δεν είπαμε! Και δεν χρειάζεται να πούμε.
-Ναι, ναι, τα έχουμε συμφωνήσει. Αλλά τώρα υπάρχει ανάγκη να μάθω.
-Ανάγκη;
-Θες να μάθεις αν ξέρει κανείς άλλος τη λίμνη Τικιτούκου, έτσι δεν είναι; Κι εγώ θέλω να σου απαντήσω με ακρίβεια. Πρέπει, λοιπόν, να ξέρω πόσους εραστές είχες. (Κάνει μια μικρή παύση, γονατίζει και την πλησιάζει τόσο που τα χείλη τους ακουμπούν και συνεχίζει τώρα σοβαρός, με το ύφος εκείνου που κάνει ερωτική εξομολόγηση.)  Γιατί μόνο αυτοί που χάιδεψες κι αυτοί που φίλησες τη γνωρίζουν. (Βάζει το χέρι της στο μάγουλό του.) Ο χτύπος της καρδιάς μου όταν με χαϊδεύεις: ένα τίκι απαλό…
-Σαν το κυματάκι που ξυπνά στην πρώτη αχτίδα του ήλιου;
-Και στα φιλιά σου ένα παθιασμένο τούκου…
-Σαν τη φωτιά που ανάβει στη λίμνη ο μεσημεριάτικος ήλιος; (Φιλιούνται.)
Ο άντρας αρχίζει να χορεύει και να τραγουδά σ’ ένα δικό του σκοπό.
-Τίκι – τίκι, τούκου – τούκου, τίκι – τούκου.
Η γυναίκα τον ακολουθεί, στριφογυρίζει στο δωμάτιο χορεύοντας και τραγουδώντας, γελώντας δυνατά και χαρούμενα.
Ο άντρας σωριάζεται σε μια καρέκλα. Φαίνεται εξαντλημένος, μα ευτυχισμένος που τη βλέπει να γελά.

5.   "Καρουζέλ"

Επιλεχθείσα Κατάσταση: "Θέλω να πάμε ένα ταξίδι"

Ένα όμορφο ανοιξιάτικο Κυριακάτικο πρωινό του 2017

κάπου στην Αθήνα, ο μπαμπάς διαβάζει στο σαλόνι την 

εφημερίδα του. Η Λίλα, η 8χρονη κόρη του τον πλησιάζει 

δειλά.

- «Μπαμπά, θέλω να σου ζητήσω μια χάρη».

Ο μπαμπάς κατεβάζει την εφημερίδα.

- «Τι θες, κορίτσι μου;»

- «Μπαμπά, πού θα με πας σήμερα;»

- «Πού θες, Λίλα μου;»

- «Στο λούνα παρκ. Ξέρεις πόσο αγαπώ το καρουζέλ, αλλά…»

- «Αλλά τι; Γιατί σταμάτησες;»

- «Γιατί μου είπαν ότι το καρουζέλ στη Disneyland είναι 

υπέροχο».

- «Ναι, είναι. Αλλά είναι λίγο μακριά, στη Γαλλία. Δεν 

μπορούμε να πάμε σήμερα».

- «Α, καλά. Και πότε θα πάμε;»

Ο μπαμπάς το σκέφτεται. Τι να απαντήσει; Να δώσει 

συγκεκριμένη ημερομηνία; Ή μήπως όχι; Τι να κάνει για να 

αποφύγει το ταξίδι;

- «Μπαμπά, δεν μου απάντησες», λέει η Λίλα με στόμφο. 

«Πότε θα με πας στη Disneyland;»

«Ωχ», σκέφτεται ο μπαμπάς. «Τι να πω τώρα;»

- «Χμμ, για να δούμε, λέει. Ίσως πάμε το καλοκαίρι, όταν 

έχω άδεια».

- «Α, ωραία. Το καλοκαίρι τότε. Συμφωνώ. Σήμερα θα με 

πας στο λούνα παρκ, ε; Τρέχω να το πω στις φίλες μου».

Φεύγοντας από το σπίτι η Λίλα, ο μπαμπάς σκέφτεται: 

«Τελικά ποιος είναι το αφεντικό σε αυτό το σπίτι; Ε, ποιος 

άλλος; Η κόρη μου!»

Όπως φαντάζεστε, τον Ιούλιο του 2017, ο μπαμπάς πήγε τη 

Λίλα στη Disneyland!

Διαβάστε εδώ:

ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ 6-10

ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ 11-15



ΒΑΘΜΟΛΟΓΟΥΜΕ ΕΔΩ:    Έναρξη-Δημοσίευση Συμμετοχών