Φίλες και Φίλοι
εγκαινιάζω την Φθινοπωρινή σαιζόν του CINEFIL με την παρουσίαση μιας ταινίας του
σύγχρονου Ελληνικού κινηματογράφου.
Μεταφερόμαστε λοιπόν σε ένα χώρο-χρόνο που έχει ιδιαίτερη βαρύτητα για το Σινεμά των ημερών μας.
Θα πάμε πάλι σε έναν εξαίρετο νέο σκηνοθέτη μας, που εδώ τον έχω παρουσιάσει ...ανάποδα χρονικά.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΑΦΟΥΛΙΑΣ
"ΚΟΙΝΟΣ ΠΑΡΟΝΟΜΑΣΤΗΣ"
Πρεμιέρα: 11 Δεκέμβρη 2014
Πάει αρκετός καιρός που σας έχω παρουσιάσει και το δεύτερο έργο του ίδιου σκηνοθέτη, μια αριστουργηματική ταινία, δείτε εδώ:
Σήμερα θα πάμε τρία χρόνια πίσω για να συναντήσουμε την πρώτη δημιουργία του σκηνοθέτη, που πλέον αποτελεί μια πολύ μεγάλη θετική υπόσχεση για το Ελληνικό σινεμά των ημερών μας.
Υπότιτλος: "Οτι κοιτάμε όλοι το ίδιο δεν σημαίνει ότι βλέπουμε το ίδιο"
"Η Ζωή είναι σαν τον καφέ, πότε γλυκιά, πότε πικρή. Μα ποτέ άγευστη. Βάζεις το νερό χαλαρό, μια κουταλιά καφέ και λίγο ζάχαρη. Τον ανακατεύεις τόσες φορές όσες και τα χρόνια αυτουνού που θα τον πιει. Από σεβασμό..."
"Ο Σκύλος είναι το δώρο του Θεού στον άνθρωπο και ο καθρεφτισμός του στη Γη.
Για αυτό αν διαβάσεις τη λέξη 'Θεός' στα Αγγλικά ανάποδα, σου δίνει τη λέξη 'σκύλος', God-Dog"
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σενάριο-Σκηνοθεσία-Παραγωγή: ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΑΦΟΥΛΙΑΣ
Κινηματογράφιση: ΑΡΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥ
Μουσική: ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΙΤΖΕΛΟΣ
Μοντάζ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Ενδυματολογία: ΖΩΗ ΞΑΝΘΗ
ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ στο ρόλο του Κυρ Πλάτωνα
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ στο ρόλο του Νίκου
ΡΕΝΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ στο ρόλο του Δημήτρη
ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ ΔΑΔΑΚΑΡΙΔΗΣ στο ρόλο του Αλέξανδρου
ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΓΙΑΝΝΑΤΟΥ στο ρόλο της Ανδριάννας
ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ και ΘΑΝΑΣΗΣ ΝΑΚΟΣ στο ρόλο των ταβλαδόρων
ΠΕΤΡΟΣ ΓΙΑΣΕΜΗΣ στο ρόλο του πελάτη
Ο Σωτήρης Τσαφούλιας είναι ένας από τους πλέον δυναμικούς αλλά και ποιοτικούς σκηνοθέτες των νέων καιρών του κινηματογράφου μας.
Η Τέχνη του ξεπερνά κάθε πεπερασμένο όριο τετριμμένων κατευθύνσεων και ο κινηματογράφος του έχει ξεφύγει από τα κλασικά Ελληνικά πλαίσια.
Άνετα μπορεί να σταθεί ανάμεσα σε πολύ απαιτητικές κινηματογραφικές σχολές χωρίς το παραμικρό πρόβλημα.
Εδώ, στην πρώτη του ταινία, γράφει το σενάριο, σκηνοθετεί, ακόμα γράφει και τους στίχους του τραγουδιού των τίτλων της ταινίας.
Τι είναι ο "Κοινός Παρονομαστής"
Μια ταινία "κλειστού" θεατρικού τύπου, όπου το δράμα εξελίσσεται σε έναν χρόνο (εδώ θυμίζει ανάλογο τρόπο χειρισμού που ακολούθησε ο Άλφρεντ Χίτσκοκ στον "Βρόχο") και ένα χώρο.
Ένα δράμα ανθρώπινων χαρακτήρων. Μια αφορμή να ανοίξει μια βαθύτατη φιλοσοφική και κοινωνική αναζήτηση πάνω στο πως διαφορετικοί χαρακτήρες προσεγγίζουν, κύρια, το θέμα της ερωτικής σχέσης.
Μια ταινία, η οποία, παρά τον θεατρικό της χαρακτήρα, σε μια μάλιστα πράξη, παρά τον κλειστό της χώρο, είναι γεμάτη εξαιρετικό χρώμα, διακόσμηση και σκηνικό που σου γαληνεύει την ψυχή και σου δίνει τη δυνατότητα να αφεθείς στην κουβέντα που ανοίγεται.
Τα πλάνα του σκηνοθέτη εναλλάσσονται είτε σε κοντινά γκρο πλαν, όπου αναδεικνύεται ορθότατα η ψυχολογία των ηρώων, είτε σε πλάνο μερικού συνόλου, όπου παρακολουθούμε το σύνολο των ηρώων ως μια παρέα να αλληλεπιδρά γύρω από ένα τραπέζι.
Η Τέχνη του ξεπερνά κάθε πεπερασμένο όριο τετριμμένων κατευθύνσεων και ο κινηματογράφος του έχει ξεφύγει από τα κλασικά Ελληνικά πλαίσια.
Άνετα μπορεί να σταθεί ανάμεσα σε πολύ απαιτητικές κινηματογραφικές σχολές χωρίς το παραμικρό πρόβλημα.
Εδώ, στην πρώτη του ταινία, γράφει το σενάριο, σκηνοθετεί, ακόμα γράφει και τους στίχους του τραγουδιού των τίτλων της ταινίας.
Τι είναι ο "Κοινός Παρονομαστής"
Μια ταινία "κλειστού" θεατρικού τύπου, όπου το δράμα εξελίσσεται σε έναν χρόνο (εδώ θυμίζει ανάλογο τρόπο χειρισμού που ακολούθησε ο Άλφρεντ Χίτσκοκ στον "Βρόχο") και ένα χώρο.
Ένα δράμα ανθρώπινων χαρακτήρων. Μια αφορμή να ανοίξει μια βαθύτατη φιλοσοφική και κοινωνική αναζήτηση πάνω στο πως διαφορετικοί χαρακτήρες προσεγγίζουν, κύρια, το θέμα της ερωτικής σχέσης.
Μια ταινία, η οποία, παρά τον θεατρικό της χαρακτήρα, σε μια μάλιστα πράξη, παρά τον κλειστό της χώρο, είναι γεμάτη εξαιρετικό χρώμα, διακόσμηση και σκηνικό που σου γαληνεύει την ψυχή και σου δίνει τη δυνατότητα να αφεθείς στην κουβέντα που ανοίγεται.
Τα πλάνα του σκηνοθέτη εναλλάσσονται είτε σε κοντινά γκρο πλαν, όπου αναδεικνύεται ορθότατα η ψυχολογία των ηρώων, είτε σε πλάνο μερικού συνόλου, όπου παρακολουθούμε το σύνολο των ηρώων ως μια παρέα να αλληλεπιδρά γύρω από ένα τραπέζι.
"Ο Άνθρωπος προέρχεται από το χώμα. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εξελίσσεται. Ο Εξελισσόμενος λοιπόν, κατά κανόνα, δεν μπορεί ποτέ να είναι τέλειος. Γιατί το τέλειο δεν γίνεται να εξελιχθεί..."
Το Θέμα-Η πλοκή
Μια ταινία γραμμένη για τέσσερις άντρες. Τέσσερις εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες.
Και κοινός παρονομαστής όλων, τι άλλο. Η Γυναίκα. Η κάθε γυναίκα που έχουν επιλέξει στη ζωή τους. Που βαραίνει με την παρουσία της τις σκέψεις, τα σχέδια και τα βιώματά τους.
Για να τους δούμε αυτούς τους χαρακτήρες λοιπόν:
Η συνεκτική μορφή όλων. Ιδιοκτήτης του καφενείου. Πατέρας.
Μια συγκλονιστική μορφή γεμάτος συναισθήματα. Φιλοσοφημένη προσέγγιση στη ζωή. Λεύτερος στη σκέψη, διαλεκτικός, συγκαταβατικός. Ποτισμένος με την μεγάλη εμπειρία στη ζωή έχει τη δυνατότητα να κάνει υπερβάσεις, να σκέφτεται ήρεμα, γαλήνια, χωρίς ακρότητες και εξάρσεις.
Με το λόγο του αποτελεί τον καταλύτη της γαλήνης, της σοφίας, της ηρεμίας.
Νεαρός, σύγχρονος, απόλυτα ρομαντικός. Αναζητά τη σχέση στη ζωή του με ηρεμία, με διάθεση προσφοράς. Προσεγγίζει τη γυναίκα με σεβασμό, με αποδοχή. Ένας ονειροπόλος του διαδικτύου.
Ένας ήρεμος νεαρός άντρας. Γεννημένος για τον κόσμο του σπιτιού, της οικογένειας. Ένας σύζυγος.
Ο "κόντρα" άντρας. Εραστής. Ριγμένος, πληγωμένος. Ακροβατεί στα όρια της χυδαιότητας απέναντι στη γυναίκα. Το δικό του προσωπικό πρόβλημα στη σχέση του το κάνει κανόνα ζωής, το γενικεύει, το ισοπεδώνει.
"Ένα λιοντάρι μπορεί να κρύβει μέσα του ένα ποντίκι και ένα ποντίκι μπορεί να κρύβει μέσα του ένα λιοντάρι"
Αυτοί λοιπόν είναι οι τέσσερις χαρακτήρες μας. Που θα συναντηθούν όλοι μαζί στο καφενείο του κυρ Πλάτωνα, ο καθένας έχοντας να περιμένει το δικό του ραντεβού με τη γυναίκα της ζωής του.
Τέσσερις άντρες που η αρχική τους συζήτηση, οι συμφωνίες αλλά και οι συγκρούσεις θα τους φέρει συνομιλητές σε ένα τραπέζι. Εκεί θα έχουμε μια διαλεκτική ματιά για τη γυναίκα, την ερωτική σχέση, την αγάπη, τη ζωή. Πάντα με "διαιτητή" τον Πατέρα.
Εκεί, στη συζήτηση αυτή, θα ανοίξουν τεράστια ζητήματα, παντελώς ακραία και έντονα συγκρουόμενα μεταξύ τους.
Μην προσπαθήσετε να πάρετε το μέρος κανενός!
Στη ζωή δεν υπάρχει μαύρο-άσπρο.
"Η Αλήθεια δεν βρίσκεται στα χρώματα αλλά στις αποχρώσεις"
Πόσο μεγάλη κουβέντα πραγματικά. Πόσες σκέψεις και συναισθήματα θα κατατεθούν σε αυτό το τραπέζι του πανέμορφου καφενείου, που θα μετατραπεί σε χώρο φιλοσοφικής αναζήτησης για αλήθειες της ζωής.
"Σε αυτόν τον κόσμο τίποτα δεν είναι αποκλειστικά δικό μας. Κανείς δεν είναι κανεός"
Η Εικόνα αυτή και η αναφορά στον Σκύλο και στον τρόπο που αυτός αντιλαμβάνεται την αγάπη προς τον άνθρωπο , έχει μεγάλη σημασία στην ταινία και στην φιλοσοφική της.
Οι αναφορές σε αυτόν, ως τρόπο αγάπης και αξία, έχουν μεγάλη σημασία.
Έτσι η φράση: "Για να αγαπάς χωρίς όρους και ανταλλάγματα ή σκύλος πρέπει να 'σαι ή γονιός"
είναι καθοριστικής σημασίας.
Και όσο περνάει η ώρα και εξελίσσεται η πλοκή και κορυφώνεται η σύγκρουση, θα έρθει εκείνη η μοιραία στιγμή της παρουσίας του "κοινού παρονομαστή".
Εκεί, σεναριακά, με έναν υπέροχο τρόπο, θα δούμε τους χαρακτήρες-ήρωες να αποχωρούν και να μένουν οι κεντρικές εκείνες μορφές που κρίνουν το τέλος.
Το Θέμα-Η πλοκή
Μια ταινία γραμμένη για τέσσερις άντρες. Τέσσερις εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες.
Και κοινός παρονομαστής όλων, τι άλλο. Η Γυναίκα. Η κάθε γυναίκα που έχουν επιλέξει στη ζωή τους. Που βαραίνει με την παρουσία της τις σκέψεις, τα σχέδια και τα βιώματά τους.
Για να τους δούμε αυτούς τους χαρακτήρες λοιπόν:
 |
| Ο Κυρ Πλάτωνας- Πατέρας |
Μια συγκλονιστική μορφή γεμάτος συναισθήματα. Φιλοσοφημένη προσέγγιση στη ζωή. Λεύτερος στη σκέψη, διαλεκτικός, συγκαταβατικός. Ποτισμένος με την μεγάλη εμπειρία στη ζωή έχει τη δυνατότητα να κάνει υπερβάσεις, να σκέφτεται ήρεμα, γαλήνια, χωρίς ακρότητες και εξάρσεις.
Με το λόγο του αποτελεί τον καταλύτη της γαλήνης, της σοφίας, της ηρεμίας.
 |
| Ο Αλέξανδρος |
 |
| Ο Δημήτρης |
 |
| Ο Νίκος |
"Ένα λιοντάρι μπορεί να κρύβει μέσα του ένα ποντίκι και ένα ποντίκι μπορεί να κρύβει μέσα του ένα λιοντάρι"
Αυτοί λοιπόν είναι οι τέσσερις χαρακτήρες μας. Που θα συναντηθούν όλοι μαζί στο καφενείο του κυρ Πλάτωνα, ο καθένας έχοντας να περιμένει το δικό του ραντεβού με τη γυναίκα της ζωής του.
Τέσσερις άντρες που η αρχική τους συζήτηση, οι συμφωνίες αλλά και οι συγκρούσεις θα τους φέρει συνομιλητές σε ένα τραπέζι. Εκεί θα έχουμε μια διαλεκτική ματιά για τη γυναίκα, την ερωτική σχέση, την αγάπη, τη ζωή. Πάντα με "διαιτητή" τον Πατέρα.
Εκεί, στη συζήτηση αυτή, θα ανοίξουν τεράστια ζητήματα, παντελώς ακραία και έντονα συγκρουόμενα μεταξύ τους.
Μην προσπαθήσετε να πάρετε το μέρος κανενός!
Στη ζωή δεν υπάρχει μαύρο-άσπρο.
"Η Αλήθεια δεν βρίσκεται στα χρώματα αλλά στις αποχρώσεις"
Πόσο μεγάλη κουβέντα πραγματικά. Πόσες σκέψεις και συναισθήματα θα κατατεθούν σε αυτό το τραπέζι του πανέμορφου καφενείου, που θα μετατραπεί σε χώρο φιλοσοφικής αναζήτησης για αλήθειες της ζωής.
"Σε αυτόν τον κόσμο τίποτα δεν είναι αποκλειστικά δικό μας. Κανείς δεν είναι κανεός"
Η Εικόνα αυτή και η αναφορά στον Σκύλο και στον τρόπο που αυτός αντιλαμβάνεται την αγάπη προς τον άνθρωπο , έχει μεγάλη σημασία στην ταινία και στην φιλοσοφική της.
Οι αναφορές σε αυτόν, ως τρόπο αγάπης και αξία, έχουν μεγάλη σημασία.
Έτσι η φράση: "Για να αγαπάς χωρίς όρους και ανταλλάγματα ή σκύλος πρέπει να 'σαι ή γονιός"
είναι καθοριστικής σημασίας.
Και όσο περνάει η ώρα και εξελίσσεται η πλοκή και κορυφώνεται η σύγκρουση, θα έρθει εκείνη η μοιραία στιγμή της παρουσίας του "κοινού παρονομαστή".
Εκεί, σεναριακά, με έναν υπέροχο τρόπο, θα δούμε τους χαρακτήρες-ήρωες να αποχωρούν και να μένουν οι κεντρικές εκείνες μορφές που κρίνουν το τέλος.
Ο Πατέρας και η κόρη
Καθόλου τυχαία, σε αυτήν την σκηνή, η απόσταση μεταξύ τους. Προσέξτε, με ποιο υπέροχο τρόπο ο σκηνοθέτης χτίζει την απόσταση που από το χώρο μεταφέρεται στην καρδιά.
Καθόλου τυχαία, σε αυτήν την σκηνή, η απόσταση μεταξύ τους. Προσέξτε, με ποιο υπέροχο τρόπο ο σκηνοθέτης χτίζει την απόσταση που από το χώρο μεταφέρεται στην καρδιά.
Και επίσης πως εδώ, με τον ίδιο τρόπο, αυτήν την απόσταση, θα την "μαζέψει" αποδίδοντάς την εικαστικά με τρόπο δυνατό και συγκινητικό.
Ναι η ταινία έχει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ένα σεναριακό κοινωνιολογικό κενό.
"Ρίχνει", δηλαδή υποβαθμίζει τον γυναικείο χαρακτήρα. Ναι, η ταινία είναι μια "αντρική ματιά" πάνω στην γυναίκα και στην ερωτική σχέση, ναι εκείνοι είναι πρωταγωνιστές, όμως δεν παύει ο "κοινός παρονομαστής" να έχει σημασία καταλύτη για τη ζωή του καθένα.
Θεωρώ ότι "χάνεται" η γυναικεία μορφή, η παρουσία σε μια συζήτηση που έτσι δεν αναπτύσσει όσο της αξίζει και το δεύτερο ισοβαρές σκέλος της.
"Ο Έρωτας είναι αν την διαθήκη. Ο Τελευταίος αναιρεί όλους τους υπόλοιπους"
Οι Ερμηνείες
Θεωρώ τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών στην ταινία εξαιρετικές, μία προς μία.
Η Τετράδα των αντρών, συναγωνίζεται η μία την άλλη προς το βάθος, την ένταση και την ποιότητα.
Κορυφαίος ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ. Τεράστιο βάθος εμπειρίας. Κύρος, ήθος. Μια μορφή σαν προσωπογραφία που βγάζει καλοσύνη, συναισθήματα και γαλήνη.
Ο ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ με εκπλήσσει. Αν και έχει τη "στάμπα" του κόντρα, φαινομενικά αντιπαθητικού ρόλου, η ερμηνεία του είναι υπέροχη. Κύρια στις στιγμές που βγάζει την απόλυτη ένταση από την ψυχή του.
Ο ΡΕΝΟΣ ΧΑΛΑΡΑΜΠΙΔΗΣ, πιο ώριμος από ποτέ. Με μια εκφραστική αρμονία που καθηλώνει. Μια πραότητα που μεταφέρει την εσωτερική σιγουριά του ψυχολογικού του κόσμου.
Έχει δίπλα του τη σύζυγό του, τη γυναίκα που τον εκφράζει απόλυτα.
Ο ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ ΔΑΔΑΚΑΡΙΔΗΣ, προσωπικά τον θεωρώ ανερχόμενη δύναμη στην ερμηνεία, γλυκός, τρυφερός, ρομαντικός. Κουβαλά στην καρδιά του το όνειρο και το βγάζει εξωτερικά.
Μένει η ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΓΙΑΝΝΑΤΟΥ στο ρόλο της Αντριάννας.
Η μόνη γυναικεία παρουσία στην ταινία.
Δεν μπορείς να πεις ότι έχει μεγάλο βάρος συμμετοχής. Όμορφη παρουσία αλλά η σεναριακή υποβάθμιση του ρόλου, της στερεί την δυνατότητα να δείξει αν μπορεί κάτι το περισσότερο
Η Φωτογραφία του ΑΡΗ ΣΤΑΥΡΟΥ, τα "σπάει" στην κυριολεξία.
Η Μουσική του ΑΝΤΩΝΗ ΜΙΤΖΕΛΟΥ πολύ όμορφη, υποστηρικτική, αναδεικνύει την ατμόσφαιρα των συναισθημάτων.
Το τραγούδι του τέλους από την ΜΕΛΙΝΑ ΑΣΛΑΝΙΔΟΥ εξαιρετικό.
Άριστο το Ηχητικό μοντάζ από τους εξαίρετους ΑΡΗ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟ & ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΥΜΠΟΜΠΙΩΤΗ
Η ΕΛΕΝΗ ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΥ έχει επιμεληθεί την σκηνογραφία και την διακόσμηση του καφενείου. Υποκλινόμαστε στο γούστο, στη δουλειά και στην αισθητική της. Ιδανικότερο δεν θα μπορούσε να γίνει.
Ένα από τα μεγάλα μηνύματα της ταινίας δοσμένο με όμορφο τρόπο.
"Η Τιμωρία δεν είναι δική μας δουλειά. Είναι δουλειά αλλουνού. Δική μας δουλειά είναι η προσφορά και η εξέλιξη"
Σας συμβουλεύω, προτείνω, ανεπιφύλακτα να δείτε την ταινία. Ο Σωτήρης Τσαφούλιας, προς τιμήν του, δίνει ΕΛΕΥΘΕΡΑ την ταινία του στο κοινό, μέσω you tube.
Σας αφήνω να συζητήσετε, να οργιστείτε, να θυμώσετε, να νοσταλγήσετε, να συμφωνήσετε, να πείτε την άποψή σας, να αγαπήσετε, ίσως και να δακρύσετε.
Ναι η ταινία έχει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ένα σεναριακό κοινωνιολογικό κενό.
"Ρίχνει", δηλαδή υποβαθμίζει τον γυναικείο χαρακτήρα. Ναι, η ταινία είναι μια "αντρική ματιά" πάνω στην γυναίκα και στην ερωτική σχέση, ναι εκείνοι είναι πρωταγωνιστές, όμως δεν παύει ο "κοινός παρονομαστής" να έχει σημασία καταλύτη για τη ζωή του καθένα.
Θεωρώ ότι "χάνεται" η γυναικεία μορφή, η παρουσία σε μια συζήτηση που έτσι δεν αναπτύσσει όσο της αξίζει και το δεύτερο ισοβαρές σκέλος της.
"Ο Έρωτας είναι αν την διαθήκη. Ο Τελευταίος αναιρεί όλους τους υπόλοιπους"
Οι Ερμηνείες
Θεωρώ τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών στην ταινία εξαιρετικές, μία προς μία.
Η Τετράδα των αντρών, συναγωνίζεται η μία την άλλη προς το βάθος, την ένταση και την ποιότητα.
Κορυφαίος ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ. Τεράστιο βάθος εμπειρίας. Κύρος, ήθος. Μια μορφή σαν προσωπογραφία που βγάζει καλοσύνη, συναισθήματα και γαλήνη.
Ο ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ με εκπλήσσει. Αν και έχει τη "στάμπα" του κόντρα, φαινομενικά αντιπαθητικού ρόλου, η ερμηνεία του είναι υπέροχη. Κύρια στις στιγμές που βγάζει την απόλυτη ένταση από την ψυχή του.
Ο ΡΕΝΟΣ ΧΑΛΑΡΑΜΠΙΔΗΣ, πιο ώριμος από ποτέ. Με μια εκφραστική αρμονία που καθηλώνει. Μια πραότητα που μεταφέρει την εσωτερική σιγουριά του ψυχολογικού του κόσμου.
Έχει δίπλα του τη σύζυγό του, τη γυναίκα που τον εκφράζει απόλυτα.
Ο ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ ΔΑΔΑΚΑΡΙΔΗΣ, προσωπικά τον θεωρώ ανερχόμενη δύναμη στην ερμηνεία, γλυκός, τρυφερός, ρομαντικός. Κουβαλά στην καρδιά του το όνειρο και το βγάζει εξωτερικά.
Μένει η ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΓΙΑΝΝΑΤΟΥ στο ρόλο της Αντριάννας.
Η μόνη γυναικεία παρουσία στην ταινία.
Δεν μπορείς να πεις ότι έχει μεγάλο βάρος συμμετοχής. Όμορφη παρουσία αλλά η σεναριακή υποβάθμιση του ρόλου, της στερεί την δυνατότητα να δείξει αν μπορεί κάτι το περισσότερο
Η Φωτογραφία του ΑΡΗ ΣΤΑΥΡΟΥ, τα "σπάει" στην κυριολεξία.
Η Μουσική του ΑΝΤΩΝΗ ΜΙΤΖΕΛΟΥ πολύ όμορφη, υποστηρικτική, αναδεικνύει την ατμόσφαιρα των συναισθημάτων.
Το τραγούδι του τέλους από την ΜΕΛΙΝΑ ΑΣΛΑΝΙΔΟΥ εξαιρετικό.
Άριστο το Ηχητικό μοντάζ από τους εξαίρετους ΑΡΗ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟ & ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΥΜΠΟΜΠΙΩΤΗ
Η ΕΛΕΝΗ ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΥ έχει επιμεληθεί την σκηνογραφία και την διακόσμηση του καφενείου. Υποκλινόμαστε στο γούστο, στη δουλειά και στην αισθητική της. Ιδανικότερο δεν θα μπορούσε να γίνει.
Ένα από τα μεγάλα μηνύματα της ταινίας δοσμένο με όμορφο τρόπο.
"Η Τιμωρία δεν είναι δική μας δουλειά. Είναι δουλειά αλλουνού. Δική μας δουλειά είναι η προσφορά και η εξέλιξη"
Σας συμβουλεύω, προτείνω, ανεπιφύλακτα να δείτε την ταινία. Ο Σωτήρης Τσαφούλιας, προς τιμήν του, δίνει ΕΛΕΥΘΕΡΑ την ταινία του στο κοινό, μέσω you tube.
Σας αφήνω να συζητήσετε, να οργιστείτε, να θυμώσετε, να νοσταλγήσετε, να συμφωνήσετε, να πείτε την άποψή σας, να αγαπήσετε, ίσως και να δακρύσετε.
