ΟΚΤΩ ΧΡΟΝΙΑ CINEFIL BLOG: Επέτειος και Δωροθεσία

Επετειακός Μήνας CINEFIL

14 Νοέμβρη 2010-2018

8 Χρόνια στο Διαδίκτυο

Φίλες και Φίλοι,

ήταν 14 Νοέμβρη του 2014 όταν στον υποφαινόμενο γράφοντα, η λατρευτική υστερία του για τον Κινηματογράφο, βρήκε διέξοδο σε μια διαδικτυακή δημιουργία.

Ένα Blog για να φιλοξενήσει και να εκφράσει τον άσβηστο πόθο και την αγάπη μου για την Έβδομη Τέχνη.

Στον φιλόξενο χώρο του Pathfinder.gr τότε λοιπόν, στις 14 Νοέμβρη έκανε την εμφάνισή της αυτή εδώ η ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ στην τότε διεύθυνση του blog

Αυτή η πρώτη Ανάρτηση με την Φωτογραφία της "Θεάς" Γκρέτας Γκάρμπο, ήταν και το ...εναρκτήριο λάκτισμα στο CINEFIL.

Όλα αυτά τα χρόνια τούτος εδώ ο χώρος, καταξιώθηκε με την δική σας αγάπη. Τη δική σας συμμετοχή, τα σχόλια και τις επισκέψεις σας.
Έτσι χτίστηκε μια πολύ ζεστή αμφίδρομη σχέση που κρατά μέχρι τώρα οκτώ ολάκερα χρόνια.

Μέσα από αυτή τη διαδρομή:

"Είδαμε" μαζί ταινίες κάθε είδους και χρονικής περιόδου
Σταθήκαμε σε αναλύσεις πάνω στην ιστορία του Κινηματογράφου
Μιλήσαμε για όλα τα μυστικά της Κινηματογραφικής τέχνης τόσο στο προσκήνιο όσο και στα παρασκήνια της δημιουργίας του.
Παρουσιάσαμε τεχνοτροπίες, πρόσωπα και μεγάλες μορφές συντελεστών παραγωγής και ερμηνευτών.
Ταξιδέψαμε σε όλες τις περιόδους του Ελληνικού Κινηματογράφου για να θυμηθούμε ταινίες, πρόσωπα και στιγμές που λατρέψαμε και αγαπάμε.

Αυτός ο Νοέμβρης θα έχει λοιπόν έναν ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ χαρακτήρα εδώ στο CINEFIL
Θα προσπαθήσω σε επόμενη ανάρτηση να αναδείξω πτυχές τις ιστορίας του blog, όπως αυτές καταγράφονται στο στατιστικό του πέρασμα.
Έτσι να θυμηθούμε μαζί πάλι στιγμές και αναρτήσεις που αγαπήσατε και σταθήκατε σε αυτές ιδιαίτερα.

Πολλοί ίσως θα με ρωτήσετε "τι είναι για μένα ο Κινηματογράφος ; τι εκφράζει ; πως βιώνω αυτή τη σχέση μαζί του ;"

Η Απάντηση είναι φορτισμένη και γεμάτη συναισθήματα.
Ο Κινηματογράφος είναι μια "άλλη ζωή" για μένα. Είναι ο χώρος, το πεδίο δημιουργίας στο οποίο προβάλλονται ιδεατές, επιθυμητές, απωθημένες, ανολοκλήρωτες, καταστάσεις και βιώματα.
Και πιστεύω για όλους. Δεν είναι μια απλή διαδικασία "διασκέδασης" σε κάτι soft και light.
Πόσες και πόσες φορές δεν "είδαμε" τον επιθυμητό εαυτό μας μέσα σε κινηματογραφικά καρέ.
Πόσες φορές δεν αφεθήκαμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας οριακά, να ταυτιστούμε με ήρωες, αντι-ήρωες και χαρακτήρες.
Πόσες φορές δεν μετατραπήκαμε σε "ηδονοβλεψίες" της ζωής και της στιγμής.

ΔΩΡΟΘΕΣΙΑ

Γιορτάζουμε λοιπόν φίλες και φίλοι
Και μέσα στη γιορτή μας αυτή, επιτρέψτε μου να κάνω μια εντελώς συμβολική Δωροθεσία, έτσι σαν ένα απλό και ταπεινό ανθρώπινο κέρασμα στους αναγνώστες και επισκέπτες του blog

Έτσι λοιπόν:
Από τη στιγμή της δημοσίευσης αυτής της ανάρτησης μέχρι τις :

30 Νοέμβρη και ώρα 12 μ.μ.

θα καταγραφούν όλες οι φίλες και οι φίλοι, που θα σχολιάσουν ΕΔΩ.
Σε έναν από αυτούς θα κληρωθεί το παρακάτω Βιβλίο:

Ένα Βιβλίο-Λεύκωμα για έναν από τους μεγαλύτερους κλασικούς Σκηνοθέτες του παγκόσμιου Κινηματογράφου. Τον BILLY WILDER 

Μια αναλυτική παρουσίαση στο έργο του, τη Φιλοσοφία του για τον Κινηματογράφο, τις ιδεολογικές πινελιές του στα μεγάλα του films και τον τρόπο δουλειάς του με τεράστιες μορφές του κλασικού Hollywood.

Και πάλι απ την καρδιά μου
ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς γιατί η δική σας αγάπη και παρουσία δίνει ζωή σε αυτόν τον χώρο έκφρασης.

Παρουσίαση καινούργιων ταινιών: BRYAN SINGER: "BOHEMIAN RHAPSODY"

Φίλες και Φίλοι του CINEFIL

στις 27 Οκτώβρη ξεκινήσαμε εδώ μια καινούργια στήλη:

Την παρουσίαση εντελώς νέων Κινηματογραφικών ταινιών.

Σας είχα συστήσει τότε τον αγαπητό Φίλο: Νίκο Παπακωνσταντίνου,

δεδηλωμένο "Σινεφίλ" με πάθος και τεκμηρίωση, ο οποίος και μας έκανε την πρώτη παρουσίαση, την οποία είδατε εδώ:

"Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ" του DAMIEN CHAZELLE

Σήμερα λοιπόν συνεχίζουμε με την παρουσίαση μιας νέας Κινηματογραφικής παραγωγής, η οποία ήρθε ως "Βόμβα" στα Σινε-δρώμενα.

Προχωράμε λοιπόν:

"BOHEMIAN RAPSODY"

Γενικά στοιχεία της ταινίας

Πρεμιέρα:  1 Νοέμβρη 2018 στην Ελλάδα

Σκηνοθεσία:  BRYAN SINGER

Σενάριο:  ANTHONY MCCARTEN-PETER MORGAN

Casting:  SUSIE FIGGIS

Κινηματογράφιση:  NEWTON THOMAS SIGEL

Σχεδίαση παραγωγής:  AARON HAYE

Ενδυματολογία:  JULIAN DAY

Ερμηνείες

RAMI MALEK στο ρόλο του FREDDIE MERCURY

LUCY BOYNTON στο ρόλο της MARY AUSTIN

GWILYM LEE στο ρόλο του BRIAN MAY

BEN HARDY στο ρόλο του ROGER TAYLOR

JOSEPH MAZZELLO στο ρόλο του JOHN DEACON (as JOE MAZZELLO)

Παρουσίαση

Η ταινία με την οποία θα ασχοληθούμε αυτή τη φορά είναι επίσης βιογραφική, όπως και το First Man, αλλά ταυτόχρονα πολύ διαφορετική. Αφορά το πασίγνωστο συγκρότημα Queen και τον αξέχαστο Freddie Mercury, η ζωή, το έργο και ο θάνατος του οποίου έχουν απασχολήσει εκατομμύρια ανθρώπους τα περασμένα 40 χρόνια. Σε αντίθεση με τον Neil Armstrong, ο οποίος ήταν μάλλον ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, για τον οποίο ελάχιστα γνωρίζουν οι περισσότεροι πέρα από την ιστορική αποστολή στην οποία συμμετείχε, ο Mercury ήταν ένας σούπερσταρ της ροκ, με πληθωρική προσωπικότητα και εκρηκτική σκηνική παρουσία.

Ίσως θα έπρεπε εδώ να αποφασίσουμε τι είναι αυτό που περιμένουμε από μια ταινία του συγκεκριμένου είδους και αν δύο τόσο διαφορετικές ταινίες, ανήκοντας θεωρητικά στην ίδια κατηγορία μπορούν να κριθούν με τα ίδια κριτήρια.

Όταν ακούμε τον όρο «βιογραφική ταινία» τι ακριβώς μας έρχεται στο μυαλό; Κατά πάσα πιθανότητα κάτι σαν το Λόρενς της Αραβίας του David Lean, η οποία θεωρείται και κορυφαίο παράδειγμα του είδους ή το Γκάντι του Richard Attenborough ή το πιο πρόσφατο Jackie του Pablo Larrain. Μια ταινία που θα καταπιάνεται με σημαντικά ιστορικά πρόσωπα και θα αναδεικνύει, ενδεχομένως, άγνωστες πτυχές της ζωής τους, καθώς και το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο έζησαν και έδρασαν.

Ωστόσο, ακόμα και μια ταινία όπως ο Λόρενς της Αραβίας έχει δεχθεί κριτική για ιστορικές ανακρίβειες. Ήταν ομολογουμένως ιδιαίτερα πιστή στην κύρια πηγή της, η οποία ήταν η αυτοβιογραφία του ίδιου του Lawrence. Το κατά πόσο ένα τέτοιο βιβλίο μπορεί να είναι ιστορικά αντικειμενικό, το αφήνω στην κρίση σας.

Η ουσία είναι ότι το λεγόμενο biopic, όπως αποκαλείται αγγλιστί, είναι μια δραματοποιημένη εκδοχή της πραγματικότητας και όχι ένα ντοκιμαντέρ. Όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο σπουδαίος κριτικός Roger Ebert, όποιος αναζητά την αλήθεια για κάποιον στην ταινία που έχει θέμα τη ζωή του, θα μπορούσε κάλλιστα να ρωτήσει την αγαπημένη γιαγιά του εν λόγω ανθρώπου.

Στην περίπτωση του Bohemian Rhapsody, αυτό γίνεται ακόμα πιο αντιληπτό, αν λάβουμε υπόψη την επιλογή του σκηνοθέτη. Ο Bryan Singer έγινε γνωστός από το εξαιρετικό Συνήθεις Ύποπτοι, αλλά πλέον είναι διάσημος ως ο σκηνοθέτης των περισσότερων ταινιών της σειράς X-Men, (και των καλύτερων, αν εξαιρέσουμε το μέτριο X-Men: Apocalypse).

Θα ήταν άτοπο, λοιπόν, να περιμένουμε την ντοκιμαντερίστικη προσέγγιση του Chazelle. O Singer πιάνει, όπως και στους Υπόπτους, το νήμα της ιστορίας από το τέλος, ακολουθώντας τον Freddie Mercury στο δρόμο για την ιστορική συναυλία Live Aid του 1985. Σύντομα, ωστόσο, θα επιστρέψουμε στο 1970, με τον παγκοσμίως άγνωστο Farrokh Bulsara να εργάζεται ως αχθοφόρος, αγνοώντας το μέλλον που τον περίμενε.

Η συνάντηση με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, τα πρώτα βήματα και η θεαματική άνοδος προς τη δόξα συνοδεύονται από τη μουσική των Smile (του πρώτου συγκροτήματος των Brian May και Roger Taylor) και φυσικά τις πρώτες επιτυχίες της μπάντας, που έμελλε να γράψει ιστορία στη ροκ.

Η μουσική παίζει, φυσικά, κεντρικό ρόλο στην ταινία και ο σκηνοθέτης μας δίνει μια άποψη για τη διαδικασία που οδήγησε στη δημιουργία ορισμένων από τα σημαντικότερα τραγούδια του συγκροτήματος, μεταξύ των οποίων και το εμβληματικό Bohemian Rhapsody. Καθώς το νήμα της αφήγησης ξετυλίγεται, η σχέση του Freddie με την Mary Austin, με τα υπόλοιπα μέλη των Queen, την οικογένεια και το ευρύτερο περιβάλλον του δοκιμάζονται από την πραγματικότητα του lifestyle που εναλλάσσεται μεταξύ στούντιο και περιοδειών, της ξαφνικής δόξας και του προσωπικού αγώνα του frontman να αποδεχθεί τη σεξουαλικότητά του.

Εδώ πρέπει να δοθούν εύσημα στην Susie Figgis που είναι υπεύθυνη για το casting: πέρα από τον εκπληκτικό Rami Malek στο ρόλο του Freddie, οι ηθοποιοί που επιλέχθηκαν για να υποδυθούν τα άλλα τρία μέλη του συγκροτήματος, πολλές φορές το κάνουν δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι δεν είναι... κλώνοι, ειδικά ο Joe Mazzello στο ρόλο του μπασίστα John Deacon.

Κάτι που ίσως δε θα γνωρίζουν οι περισσότεροι, είναι ότι ο Malek δεν ήταν η πρώτη, ούτε καν η δεύτερη επιλογή για τον απίστευτα απαιτητικό ρόλο του Mercury. Πρώτος ήταν ο κωμικός Sacha Baron, (γνωστός από την ταινία Borat), ο οποίος αποχώρησε από την παραγωγή καθώς επέμενε ότι ήθελε να εστιάσει στην ομοφυλοφιλία του Freddie και στα ξέφρενα πάρτι που εκείνος διοργάνωνε στις αρχές της δεκαετίας του '80.

Αυτό προφανώς δεν βρήκε σύμφωνα τα υπόλοιπα μέλη των Queen και η ταινία άλλαξε κατεύθυνση αναλόγως. Ο σεναριογράφος που ανέλαβε τελικά είναι ο Anthony McCarten, υπεύθυνος για το σενάριο των επιτυχημένων biopics The Theory of Everything (Η Θεωρία των Πάντων) και Darkest Hour (Η Πιο Σκοτεινή Ώρα). Η συμβολή των Queen στο σενάριο είναι πάντως φανερή, καθώς ορισμένα γεγονότα δεν είναι τόσο πιστά στην πραγματικότητα ή, τουλάχιστον, όχι σε αυστηρή χρονολογική σειρά.

Ωστόσο, σε γενικές γραμμές δεν παραλείπεται τίποτα το απαραίτητο: μέσα σε λίγες, αλλά ουσιαστικές σκηνές ο Singer αποδίδει τον αγώνα του Mercury ενάντια στις καταχρήσεις, στις προκαταλήψεις της εποχής και στην σκανδαλοθηρική διάθεση του Τύπου, στη σχεδόν άγνωστη τότε ασθένεια που αντιμετώπιζε, αλλά και στην απόλυτη αφοσίωσή του στην μουσική, που δεν έπαψε ως το τέλος της ζωής του.

Ο Singer συγκεντρώνει όλο και περισσότερη συναισθηματική ενέργεια, καθώς πλησιάζει προς την κορύφωση του Bohemian Rhapsody με τη συναυλία Live Aid στο Wembley. Είναι δύσκολο για εμάς να νιώσουμε πλήρως από ένα βίντεο στο YouTube την ανεπανάληπτη εμπειρία που βίωσε το κοινό των 72.000 ατόμων στο ιστορικό στάδιο εκείνη την ημέρα, αλλά και τα 1,9 δις που παρακολούθησαν τη συναυλία ζωντανά από την τηλεόραση - σχεδόν το 40% του πληθυσμού του πλανήτη.

Παρόλα αυτά, ο σκηνοθέτης κάνει τα αδύνατα δυνατά και δίνει την καλύτερη, ίσως, αναπαράσταση συναυλίας που έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη, όπως ταιριάζει σε μια από τις κορυφαίες στιγμές στην ιστορία της ροκ μουσικής. Οι Queen μέσα σε είκοσι λεπτά κατάφεραν αυτό που άλλα συγκροτήματα μόνο ονειρεύονται σε όλη τους τη συναυλιακή πορεία και ο Freddie επιβεβαίωσε τη θέση του στο πάνθεον των μεγαλύτερων ερμηνευτών όλων των εποχών.

Είναι και το σημείο όπου η επιλογή σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή δικαιώνονται απόλυτα. Όπως και ο Gary Oldman στο περσινό βιογραφικό Darkest Hour κέρδισε δικαιωματικά το Oscar, έτσι και ο Rami Malek φέτος διεκδικεί με αξιώσεις τη θέση του στο βάθρο, σε έναν ρόλο στον οποίο πολύ εύκολα θα μπορούσε να γίνει καρικατούρα, ίσως κάτι σαν αυτό που οραματιζόταν ο Sacha Baron. Ο πραγματικός θρίαμβος του Malek είναι ότι δεν συλλαμβάνει μόνο αυτό που γνωρίζουμε όλοι, την φανταχτερή και πληθωρική σκηνική περσόνα του Freddie Mercury, αλλά και τον χαμηλών τόνων, συνεσταλμένο Fred που γνώριζαν μόνο τα πιο κοντινά του πρόσωπα.

Όσοι περιμένουν μια ταινία-κλειδαρότρυπα στα άδυτα της ζωής του αξέχαστου ερμηνευτή, θα απογοητευτούν: το Bohemian Rhapsody δεν είναι ντοκιμαντέρ, πόσο μάλλον φθηνή απόπειρα κιτρινισμού ενός θρύλου με το πρόσχημα της «αναζήτησης της αλήθειας». Όπως περιγράφει ο Freddie το ομώνυμο τραγούδι, έτσι και η ταινία είναι ένα επικό ποίημα το οποίο οι κριτικοί δε θα καταλάβουν (όπως δεν κατάλαβαν ούτε το τραγούδι όταν κυκλοφόρησε), αλλά το κοινό θα λατρέψει.

Νίκος Παπακωνσταντίνου:  Μπορείτε να τον παρακολουθήσετε στο blog:  Χρεωκοπημένοι Καιροί

Είναι συντάκτης του blog. Μεταφραστής και έχει επίσης και το blog:  "Indebting Times". 

Μία όχι-ακριβώς μετάφραση του εν λόγω ιστολογίου στα Αγγλικά. Επίσης αρθρογραφεί στον ιστότοπο Enternity.gr , ο οποίος ασχολείται με κινηματογράφο, videogames και όχι μόνο.

Προσωπικά θέλω να ευχαριστήσω τον Νίκο για το μεράκι του, την προσφορά του αλλά και την μεστή εξαίρετη παρουσίασή του. Ελπίζω δε, να τον έχουμε πάλι εδώ σε επόμενη παρουσίασή του.

ΜΙΜΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: 32 ΧΡΟΝΙΑ από τον Θάνατο ενός μεγάλου καλλιτέχνη και αγωνιστή

ΜΙΜΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

29 ΟΚΤΩΒΡΗ 1986

Έκλεισαν 32 ολάκερα χρόνια από την Ημέρα που ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης έκλεισε για τελευταία φορά τα μάτια του εγκαταλείποντας τη ζωή και περνώντας με τρόπο πανηγυρικό και καταξιωμένο στην Αιωνιότητα.

Ήταν 73 ετών όταν τον πρόδωσε η επιβαρυμένη του υγεία.

Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτός ο άνθρωπος, με την τεράστια προσφορά, το 1981 πήρε τη σειρά του για να βγει στην Σύνταξη. Τότε με ...τρόμο διαπίστωσε ότι είχε μόνον 1400 ένσημα, που δεν αρκούσαν μήτε να το ...σκεφτεί. Βλέπετε θα εξηγήσουμε αργότερα πως η Ελληνική πολιτεία εξασφάλισε τα κατοχυρωμένα δικαιώματα του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη.

Το να κάνει κάποιος ένα αφιέρωμα για τον Μίμη Φωτόπουλο, που να σέβεται το πέρασμα του μεγάλου αυτού ανθρώπου, είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Και αυτό γιατί δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με έναν Ηθοποιό του Θεάτρου και Κινηματογράφου μας. Έχουμε και μια προσωπικότητα που η ζωή του κουβαλάει μια τεράστια ιστορία που ακουμπά στους αγώνες του Λαού μας.

Άντε τώρα να μην σε πιάσει δέος σαν πας να ξεφυλλίσεις τον "Φάκελο" του.

Γεννήθηκε στις 20 Απρίλη 1913 στην Ζάτουνα Γορτυνίας.

Παιδί έμεινε ορφανός από πατέρα. Μπήκε στην Φιλοσοφική Αθηνών αλλά στο 2ο έτος την παράτησε. Η αγάπη του για την τέχνη τον οδήγησε στην Υποκριτική.

Σπούδασε Υποκριτική στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Έφυγε και από εκεί απογοητευμένος για την Δραματική Σχολή του Κουνελάκη  έχοντας το παρατσούκλι "Γέρος" για την γνωστή κλασική του μπάσα φωνή.

Από αυτή τη σχολή ξεκίνησε η τεράστια καριέρα του πρώτα φυσικά στο Θέατρο και μετά στον Κινηματογράφο, το 1932.

Το 1934 έκανε την πρώτη του περιοδεία με τον θίασο του Θεμιστοκλή Νέζερ ως 5ος στη σειρά κωμικός σύμφωνα με την τότε αυστηρή ιεραρχία. Μετά θα πάρει το δρόμο στην επαρχία με τα παραδοσιακά μπουλούκια . Εκεί θα σμιλέψει την επαφή του με τα λαϊκά προβλήματα αλλά και συλλέγοντας μεγάλες εμπειρίες τέχνης.

Το 1939 θα παίξει στον θίασο του Κάρολου Κουν στον "Βυσσινόκηπο"

Αμέσως μετά τον πόλεμο και τις ταραγμένες εκείνες εποχές, για τις οποίες θα μιλήσουμε ιδιαίτερα, ξεκινάει η Θεατρική του καριέρα. 

Το 1948 θα καθιερώσει θεατρικά την πρώτη του Ατάκα "Κι ύστερα θα κάααθεσαι" από το έργο "Άνθρωποι-άνθρωποι". Ακολουθούν μια σειρά θεατρικές εμφανίσεις και το 1952 θα δημιουργήσει τον δικό του θίασο ο οποίος θα περιοδεύσει Κύπρο, Τουρκία, Αίγυπτο, Γερμανία, όπου εκεί θα πλουτίσει και την σκηνοθετική του εμπειρία.

Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΜΙΜΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Πριν προχωρήσουμε στην βροντώδη διαδρομή του μεγάλου μας Ηθοποιού στον Ελληνικό Κινηματογράφο, θεωρώ καθήκον μου να μιλήσω λίγο για τον Αγωνιστή Μίμη Φωτόπουλο.

Ο Φωτόπουλος υπήρξε ενεργό στέλεχος του ΚΚΕ αλλά  του ΕΑΜ κατά τη διάρκεια της κατοχής.

Ξεδιπλώνουμε λίγο τις σελίδες του προσωπικού του Βιβλίου: "25 χρόνια θέατρο"

Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1945, κατά τη διάρκεια της παράστασης στο θέατρο, ένας χαφιές της ασφάλειας, ένα γνωστό "τομάρι" ταξιθέτης, με το όνομα Αποστόλης (περιγράφει ο ίδιος), κάλεσε την αστυνομία και τον κατέδωσε. Μαζί με 7.672 άτομα αποτελούν τους συλληφθέντες για "προληπτικούς λόγους" από τους Άγγλους και βρίσκεται δεσμώτης στην Αίγυπτο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης "Ελ Ντάμπα". Μαζί του τότε οι Δημήτρης Χριστοδούλου, Βαγγέλης Γκούφας, Γιώργος Βαλέτας, Κώστας Μαρίνης, Σπύρος Μελετχής, Μπάμπης Μπακάλης. Ζούσαν κρατούμενοι σαν σκλάβοι σε άθλιες συνθήκες μέσα στην έρημο χειρότερα από Γερμανούς αιχμαλώτους. 

Μετά την Βάρκιζα αποφυλακίστηκε, έμεινε "ελεύθερος" αλλά με τις διώξεις συνεχείς στο κατόπι του να τον συνοδεύουν πάντα.

Ο ΜΙΜΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ στον ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

Η Φιλμογραφία του μεγάλου μας Ηθοποιού ξεκινά το 1948, με την FINOS FILMS στο δράμα του ΝΙΚΟΥ ΤΣΙΦΟΡΟΥ  "ΧΑΜΕΝΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ"

"XAMENOI ΑΓΓΕΛΟΙ" Μίμης Φωτόπουλος στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση ως Λουκάς Μανόπουλος

Από τότε θα περάσουν 37 ολάκερα χρόνια, μέχρι το 1985, όπου θα τον δούμε στην τελευταία του Κινηματογραφική εμφάνιση. Ήταν στην ταινία "ΕΝ ΠΛΩ" του ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΚΟΥ.

Σύνολο:  102 Κινηματογραφικές ταινίες (!!!)

Πως είπατε ; ένας ασύλληπτος αριθμός για μια ολάκερη ζωή αφιερωμένη στο σανίδι.

Δεν ωφελεί εδώ να κάνουμε παρουσίαση όλων αυτών των ταινιών στις οποίες έλαβε μέρος ο μεγάλος Ηθοποιός.
Θα σταχυολογήσουμε μερικές από τις πιο αντιπροσωπευτικές του στιγμές μέσα από τις οποίες διαμόρφωσε έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα όλα αυτά τα χρόνια.
Τον χαρακτήρα του ακέραιου, έντιμου ανθρώπου. Είτε ως νεαρό φτωχόπαιδο με την λαϊκή "μόρτικη" φωνή του, είτε ως ώριμος άντρας με την λεβεντοσύνη του και την προσωπικότητά του είτε ως ώριμος άντρας με την αυστηρότητα της εποχής.

Πάμε να κάνουμε ένα τέτοιο ταξίδι αντιπροσωπευτικό.

Προκλασική περίοδος 1945-1959

1956  "ΕΛΑ ΣΤΟ ΘΕΙΟ" του ΝΙΚΟΥ ΤΣΙΦΟΡΟΥ

Ως ΦΩΤΗΣ ΓΙΟΡΕΣ, ένας κλασικός χρεοκοπημένος που αγωνίζεται να απαλλαγεί από το άγος του τοκογλύφου.

1952  "Ο ΓΡΟΥΣΟΥΖΗΣ"

στην αισθηματική comedy του ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΖΑΒΕΛΛΑ

Συμπρωταγωνιστής του ΟΡΕΣΤΗ ΜΑΚΡΗ στο ρόλο του Μπάμπη

1953  "ΤΟ ΣΩΦΕΡΑΚΙ" του ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΖΑΒΕΛΛΑ

Ποιος δεν θυμάται τον θρυλικό Βάγγο, το σωφεράκι με το σαραβαλάκι. Τον ρέμπελο εργένη που για τα μάτια της αγαπημένης του μεταμορφώθηκε σε έναν ερωτοχτυπημένο εργαζόμενο.

1954  "Η ΩΡΑΙΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ" του ΝΙΚΟΥ ΤΣΙΦΟΡΟΥ

Ένα εκπληκτικό κουαρτέτο μαζί με τον ΝΙΚΟ ΣΤΑΥΡΙΔΗ και την μεγάλη ΓΕΩΡΓΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ και τον ΒΑΣΙΛΗ ΑΥΛΩΝΙΤΗ σε μια υπέροχη κωμωδία

Μίμης Φωτόπουλος και Νίκος Σταυρίδης ως Νότης και Κοσμάς  τυφλωμένοι από την ...γοητεία της Γεωργίας Βασιλειάδου

1955  "ΛΑΤΕΡΝΑ ΦΤΩΧΙΑ και ΦΙΛΟΤΙΜΟ"

1957  "ΛΑΤΕΡΝΑ ΦΤΩΧΙΑ και ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ"

Οι δύο τεράστιες επιτυχίες του ΑΛΕΚΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ

Με έναν επίσης μεγάλο θρύλο, τον ΒΑΣΙΛΗ ΑΥΛΩΝΙΤΗ, ως λατερνατζήδες, Παυλάρας και Πετράκης, από αριστερά προς τα δεξιά.

1955  "ΚΑΛΠΙΚΗ ΛΙΡΑ" του ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΖΑΒΕΛΛΑ

Στην θρυλική σπονδυλωτή ταινία του μεγάλου σκηνοθέτη

Ως Αόματος.... στον ρόλο που επίσης άφησε ιστορία

1956  "Η ΚΑΦΕΤΖΟΥ" του ΑΛΕΚΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ

Μια ακόμα εμβληματική κωμωδία που σημάδεψε το Ελληνικό Σινεμά

Ποιος μπορεί να τον ξεχάσει ως Σπύρο Τσαρδή στο πλάι της Γεωργίας Βασιλειάδου, Βασίλη Αυλωνίτη, Σμαρούλας Γιούλη, Ελένης Ζαφειρίου

Η Κλασική Περίοδος 1960-1970

1960  "ΤΑ ΚΙΤΡΙΝΑ ΓΑΝΤΙΑ" του ΑΛΕΚΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ

"Τούλα ! Λέανδρος !"  Ως ....Λέανδρος σε Β' Αντρικό ρόλο στην εξαίρετη κωμωδία, εδώ με την αγαπημένη του Μάρθα Βούρτση

1961  "ΦΤΩΧΑΔΑΚΙΑ και ΛΕΦΤΑΔΕΣ" του ΟΡΕΣΤΗ ΛΑΣΚΟΥ

Ως ΦΩΝΤΑΣ ΜΠΑΡΔΟΥΣΗΣ εν μέσω ενός επιτελείου υπέροχων ηθοποιών και ερμηνειών. Γκιωνάκης, Γιούλη, Σταυρίδης, Τσαγανέας, Χαλκούση, Ασημακοπούλου

1962  "Ο ΘΟΔΩΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΝΟ" του ΝΤΙΝΟΥ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ

σε μια υπέροχη ηθογραφία της εποχής

Ο Ανεπανάληπτος Θόδωρος. Ο Αυστηρός Πατέρας παλαιών αρχών με το ...εργαλείο παρά πόδας.

1965  "Ο ΟΥΡΑΝΟΚΑΤΕΒΑΤΟΣ" του ΟΡΕΣΤΗ ΛΑΣΚΟΥ

Και σε ρόλο ....καλού πνεύματος. Ο Αποδημήσας Περικλής Μπιρμπιλόπουλος, άρτι αφιχθείς εξ ουρανού για να τσεκάρει την οικογένειά του. Γλυκύτατη πραγματικά ερμηνεία σε έναν ιδιαίτερο ρόλο

1965  "ΜΠΕΤΟΒΕΝ και ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ" του ΟΡΕΣΤΗ ΛΑΣΚΟΥ

Ως ΜΕΝΙΟΣ ΝΤΑΛΜΠΑΣΗΣ στο πλάι του μεγάλου ΝΙΚΟΥ ΣΤΑΥΡΙΔΗ ως άσπονδοι ....συνάδελφοι στη μουσική

1967  "ΚΟΛΩΝΑΚΙ ΔΙΑΓΩΓΗ ΜΗΔΕΝ" του ΣΤΕΛΙΟΥ ΖΩΓΡΑΦΑΚΗ

Ως Διαμαντής Καρανάμπασης εν μέσω ενός εκλεκτού επιτελείου ηθοποιών

1970  "ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΑΣΣΟΙ" του ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ

Μια ευλογημένη προνομιακή συνύπαρξη τεσσάρων πραγματικά άσσων του Ελληνικού Κινηματογράφου. Δεν χρειάζονται καν σχόλια.

Εδώ κάπου τελειώνει η σταχυολόγηση των μεγάλων κινηματογραφικών στιγμών του Μίμη Φωτόπουλου.
Μια τεράστια διαδρομή σε μια επίσης ευρεία γκάμα χαρακτήρων, όπου όλους τους υπηρέτησε με την άριστη ποιότητά του.

Κρατάμε πάντα από αυτόν τον άνθρωπο την χαρακτηριστική του προσωπικότητα.
Το γαλήνιο της ερμηνείας του. Το αυθεντικά λαϊκό και ανθρώπινο.
Από τους ανθρώπους που υπηρέτησαν την Ελληνική τέχνη με κατάθεση μιας ολάκερης ζωής.

Απολαύστε στο βίντεο που ακολουθεί χαρακτηριστικές αλησμόνητες στιγμές και ατάκες του όπως τις ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια.

Και θυμηθούμε λίγο από τα δικά του λόγια σε μια προσωπική του συνέντευξη το 1983

«Η Ελλάδα ήταν πάντοτε πνευματική αποικία. Και δυστυχώς εξακολουθεί να είναι... Το θέατρο ήταν και είναι μια παγκόσμια θρησκεία που αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους της Γης. Κι εμείς τούτη τη θρησκεία την κάναμε "οίκον εμπορίου και οίκον απωλείας". Στον τόπο μας ποτέ η τέχνη δεν έγινε κτήμα του λαού. Αυτό δε συνέφερε την άρχουσα τάξη».

Φωτογραφίες από το αρχείο της FINOS FILMS

Παρουσίαση Καινούργιων Ταινιών: DAMIEN CHAZELLE "Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ" (THE FIRST MAN)

Αγαπητοί Συνοδοιπόροι και συνταξιδευτές...

Σήμερα σας έχω μια πολύ ευχάριστη έκπληξη.

Προς το παρόν λειτουργεί ως "ΠΡΕΜΙΕΡΑ" αλλά φιλοδοξούμε να της δώσουμε έναν τακτικό χαρακτήρα.

Ο Χώρος των ταινιών νέας κυκλοφορίας, ειδικά αυτών που πραγματικά αξίζουν της προσοχής μας, ήταν κάτι που εγώ "δεν το είχα", γιατί αυτό απαιτεί παρουσία δια ζώσης στον Κινηματογράφο.

Σήμερα λοιπόν ένας εξαίρετος Φίλος μας δίνει ένα πλήρες REVIEW μιας καινούργιας πολύ αξιόλογης ταινίας.

Πριν προχωρήσω στην παρουσίαση θεωρώ χρέος να κάνουμε τις συστάσεις:

Νίκος Παπακωνσταντίνου:  Μπορείτε να τον παρακολουθήσετε στο blog:  Χρεωκοπημένοι Καιροί

Είναι συντάκτης του blog. Μεταφραστής και έχει επίσης και το blog:  "Indebting Times". 

Μία όχι-ακριβώς μετάφραση του εν λόγω ιστολογίου στα Αγγλικά. Επίσης αρθρογραφεί στον ιστότοπο Enternity.gr , ο οποίος ασχολείται με κινηματογράφο, videogames και όχι μόνο.

Μετά λοιπόν τις Συστάσεις, είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε στην παρουσίαση:

"Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ"

("THE FIRST MAN")

Γενικά στοιχεία της ταινίας

Πρεμιέρα:  11 Οκτώβρη 2018

Σκηνοθεσία:  DAMIEN CHAZELLE

Σενάριο:  JOSH SINGER βασισμένο στο Βιβλίο του JAMES HANSEN  

Μουσική:  JUSTIN HURWITZ

Κινηματογράφιση:  LINUS SANDGREN

Ενδυματολογία:  MARY ZOPHRES

Βραβεύσεις Ταινίας:

Damien Chazelle:  Σκηνοθέτης της χρονιάς για το Hollywood Film Award

Υποψήφιο για:

Βραβείο Κοινού στο TORONTO FILM FESTIVAL 2018

Χρυσό Λιοντάρι καλύτερης ταινίας στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ 2018

Παρουσίαση

Το ταξίδι του Αετού, όπως μας διηγείται η νέα ταινία του Damien Chazelle με τίτλο First Man δεν ήταν καθόλου απλή υπόθεση. Δεν μιλάμε για το γνωστό αρπακτικό, βέβαια, αλλά για την ιστορική αποστολή Apollo 11, η οποία έστειλε για πρώτη φορά τρεις αστροναύτες στη Σελήνη, δύο εκ των οποίων περπάτησαν στην επιφάνειά της. Ο πρώτος ήταν ο γνωστός σε όλους Neil Armstrong.

Το "γνωστός" είναι ωστόσο κάτι το πολύ σχετικό. Το όνομά του έχει γραφτεί στην Ιστορία, αλλά οι λεπτομέρειες παραμένουν άγνωστες στους περισσότερους. Αυτό ανέλαβε να το αλλάξει ο συγγραφέας James Hamsen, στο έργο του οποίου βασίστηκε η ταινία. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο και δεν μπορώ να έχω γνώμη για την προσέγγιση του συγγραφέα, αλλά μπορώ να μιλήσω για εκείνη  του σκηνοθέτη.

Το "First Man", πιστό στον τίτλο του, εστιάζει στον άνθρωπο Neil καθώς και στα αγαπημένα του πρόσωπα, στους συνταξιδιώτες του στο Διάστημα και σε όσους βοήθησαν το κολοσσιαίο εγχείρημα της NASA, το οποίο χρειάστηκε γύρω στα επτά χρόνια για να ολοκληρωθεί.

Η ταινία, ωστόσο, βάζει τους ανθρώπους στο επίκεντρο και κρατά το παράτολμο πρόγραμμα σε δεύτερο πλάνο. Ο Chazelle πλησιάζει όσο γίνεται στα πρόσωπα, επιμένει στα κοντινά πλάνα και ισορροπεί την πλοκή μεταξύ της προσωπικής ζωής του Armstrong και της αποστολής του. Σε αυτό έχει σύμμαχο το σεναριογράφο και διευθυντή παραγωγής Josh Singer, γνωστό από τα Spotlight και The Post. Πιθανόν η επιλογή του Singer να μην ήταν τυχαία, καθώς οι δύο πιο γνωστές του δουλειές αφορούν δημοσιογράφους και διατηρούν μια ανάλογη οπτική. Το First Man δεν διαφέρει από τη δεύτερη άποψη: παρόλο που η ταινία εστιάζει στα πρόσωπα, διατηρεί ταυτόχρονα μια αίσθηση ντοκιμαντέρ, με την κάμερα να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα σαν να πρόκειται για ζωντανή κάλυψη.

Ταυτόχρονα, στις σκηνές των αποστολών η κάμερα χάνει την θέση του αντικειμενικού παρατηρητή και περνά σε πρώτο πρόσωπο. Οι μπουκαπόρτες κλείνουν μπροστά στα μάτια του θεατή, επικρατεί ένα κλειστοφοβικό ημίφως και οι κραδασμοί των πιλοτηρίων κάνουν τους χειρισμούς των αστροναυτών να φαντάζουν υπεράνθρωποι, όπως και είναι.

Δημιουργείται έτσι μια αντίφαση. Από τη μία παρακολουθούμε από κοντά τις προσωπικές στιγμές της οικογένειας Armstrong, ενώ ο σκηνοθέτης αποφεύγει συστηματικά το μελόδραμα, αποστασιοποιείται συναισθηματικά, όπως άλλωστε και ο πρωταγωνιστής, και από την άλλη βιώνουμε με σχεδόν βίαιο τρόπο τις απίστευτες δυσκολίες του Apollo και τις, ξεχασμένες για τους πολλούς, θυσίες που αυτό απαίτησε για να πραγματοποιηθεί.

Πολύ σύντομα η αντιπαραβολή των οικογενειακών στιγμών με τις επαγγελματικές δοκιμασίες του ήρωα παύει να υπάρχει, καθώς το κόστος, ψυχολογικό και ανθρώπινο, φέρνει κοντά τις οικογένειες των αστροναυτών και τα όρια σβήνουν. Είναι χαρακτηριστική η σκηνή όπου η εξαιρετική Claire Foy μαλώνει τους υπεύθυνους του προγράμματος Gemini σαν να είναι τα αγοράκια της που παίζουν με τα παιχνίδια τους, χωρίς να γνωρίζουν τις συνέπειες.

Ο Ryan Gosling είναι εξίσου άψογος στο ρόλο του Neil Armstrong που έχει δοθεί ολοκληρωτικά στο όραμα του Apollo και απομακρύνεται σταδιακά συναισθηματικά από την οικογένειά του, σαν να είναι ήδη καθ' οδόν για το λευκό μας δορυφόρο, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, όντας ακόμα στη Γη.

Η μουσική υπόκρουση του Justin Hurwitz, σταθερού συνεργάτη του Chazelle ισορροπεί μεταξύ ρομαντικών στιγμών, απόκοσμων ήχων και πολύ σπάνια ανεβάζει τις εντάσεις, παρά μόνο στην κορύφωση της ταινίας, εκεί που πλέον είναι απολύτως απαραίτητο. Η φωτογραφία του Linus Sandgren, ο οποίος ακολούθησε τον σκηνοθέτη μετά την συνεργασία τους στο La La Land, αποδίδει εξαιρετικά, ειδικά στο φινάλε, δίνοντας την αίσθηση της κλίμακας του διαστήματος και της ερημιάς του σεληνιακού τοπίου. Οι σκηνές στο διάστημα είναι οι μόνες στις οποίες ο φακός παίρνει αποστάσεις, με σκοπό φανερά να έρθει σε αντιδιαστολή με τα "ανθρώπινα" πλάνα.

Αξίζει να αναφερθεί η κατακραυγή που προκάλεσε η ταινία στην Αμερική, καθώς σκόπιμα παραλείφθηκε η στιγμή που οι αστροναύτες "φύτεψαν" τη σημαία των ΗΠΑ στην επιφάνεια της Σελήνης. Παρόλο που το Apollo 11 ήταν, ουσιαστικά, το τέλος μιας ψυχροπολεμικής κούρσας μεταξύ ΕΣΣΔ και ΗΠΑ και έχρισε τελικά νικητές τους Αμερικάνους, ο σκηνοθέτης θέλησε -ορθά- να αντιμετωπίσει την κατάκτηση της Σελήνης ως ένα επίτευγμα για όλη την ανθρωπότητα. Ίσως το πιο σημαντικό μέχρι σήμερα, καθώς ένωσε πάνω από μισό δις ανθρώπων που παρακολούθησαν ζωντανά την προσσελήνωση στις 20 Ιουλίου του 1969 και άγνωστο αριθμό άλλων που παρακολούθησαν ραδιοφωνικά την ιστορική στιγμή.

Το The First Man είναι ένα αξιοσημείωτο κινηματογραφικό επίτευγμα για τον Chazelle, καθώς αποτελεί την καταγραφή ενός κοσμοϊστορικού γεγονότος, τοποθετώντας τον Neil Armstrong στο επίκεντρο, μας ταξιδεύει στη Σελήνη πατώντας, ωστόσο, γερά στη Γη και απεικονίζει ένα ανθρώπινο δράμα, αποφεύγοντας συστηματικά οποιοδήποτε χολιγουντιανό τέχνασμα εντυπωσιασμού

Σε μια δύσκολη εποχή που η ανθρωπότητα έχει αρχίσει και πάλι να στρέφει το βλέμμα της ψηλά, προς τον Άρη, είναι ουσιαστικό να θυμόμαστε το πιο σημαντικό, πρώτο βήμα.

Προσωπικά θέλω να ευχαριστήσω τον Νίκο για το μεράκι του, την προσφορά του αλλά και την μεστή εξαίρετη παρουσίασή του. Ελπίζω δε, να τον έχουμε πάλι εδώ σε επόμενη παρουσίασή του.