"Άγριες Μέλισσες"- Ο θάνατος του Μιλτιάδη Σεβαστού/Ανατομία μιας σκηνής

 Φίλες και φίλοι, συνοδοιπόροι στο CINEFIL. Έχω μιλήσει αρκετές φορές, στο ιστολόγιο αυτό, για τις σύγχρονες ελληνικές τηλεοπτικές σειρές και την τομή που έφεραν στην πολύπαθη τηλεοπτική μας οθόνη. Μια πολυπόθητη "εισβολή" ποιότητας και αισθητικής, που τόσο είχαμε και έχουμε ανάγκη.

Μία από τις τηλεοπτικές σειρές που έχουν ξεχωρίσει, τα τελευταία χρόνια, είναι φυσικά οι:

"Άγριες Μέλισσες"

Η υπέροχη αυτή δημιουργία, που δια σκηνοθετικού χειρός Λευτέρη Χαρίτου, βαδίζει προς την ολοκλήρωσή της διανύοντας τον τρίτο της κύκλο.

Είναι πάρα πολλές οι εμβληματικές εκείνες σκηνές της σειράς, που μάς έχουν σημαδέψει με εμφαντική και έντονη συγκίνηση, η οποία δεν είναι εύκολο να μάς εγκαταλείψει και να ξεχαστεί. Είναι πολλές οι σκηνές εκείνες, που ανέβασαν την συναισθηματική μας φόρτιση σε δυσθεώρητα ύψη μέσα από τα πάθη των ηρώων και των γεγονότων.

Σήμερα θέλω να σταθώ σε μια τέτοια σκηνή, που προσωπικά, τη θεωρώ ως την πιο κορυφαία, μέχρι στιγμής στη σειρά. Θέλω να κάνω μια αισθητική και συναισθηματική "ανατομία" σ' αυτήν την αλησμόνητη σκηνή. Πάμε λοιπόν παρέα, να τη θυμηθούμε και να περπατήσουμε ξανά μέσα από τα υπέροχα και μοναδικά της καρέ.

"Ο θάνατος του Μιλτιάδη Σεβαστού"

Ο Μιλτιάδης Σεβαστός, ένα από τα κεντρικά πρόσωπα της σειράς, σημαδεύει το κλείσιμο του δεύτερου κύκλου της προβολής. Ο θάνατός του, η δολοφονία του κατ' ουσίαν, μέσα από μια κολασμένη νύχτα αίματος και τρόμου στο Διαφάνι, κορυφώνει το δράμα σε μια σκηνή που ράγισε καρδιές και προκάλεσε ρίγη συγκίνησης στο τηλεοπτικό κοινό.

Ο αγαπημένος και εξαίρετος ηθοποιός μας ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΑΛΛΟΣ, γεννημένος το 1972, απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού μας θεάτρου, δίνει, σε όλη τη σειρά, ένα πραγματικό ρεσιτάλ ερμηνείας, το οποίο θα κορυφωθεί με την τελευταία αυτή σκηνή της "εξόδου" του.

Θα την παρακολουθήσουμε μέσα από δύο βίντεο, όπως αυτά δίνονται ελεύθερα στο you tube. Και θα προσπαθήσω να σταθώ σε κάποια πράγματα αισθητικής και συναισθημάτων.

Η σκηνή της "εξόδου" του Μιλτιάδη, σημαδεύεται από τους στίχους ενός συγκλονιστικού τραγουδιού, το οποίο "παντεύει" απόλυτα τα γενόμενα και της συγκεκριμένης σκηνής αλλά και του χρονικού προς αυτήν. Ας το θυμηθούμε:

"Μάτια κλειστά"

Στίχοι/Μουσική: Αλέξης Σιδηρόπουλος (Alex Sid)

Μάτια κλειστά

παίρνουν ανάσα να ξεχάσουν

ό,τι έχουν πει.

Χείλη στεγνά

κλείσαν πικρά, πώς να ξεχάσουν

ό,τι έχουν ζήσει,

μια φορά

κάποιον καιρό τώρα χαμένο

μες την λησμονιά.

Καρδιά κρυφή

όσο και αν θέλει πώς να ξεχάσει

ό,τι δεν ξεχνά.

 

Μ’ ένα κύμα θα 'ρθω να σε δω

και αν έχει θεριό στο δρόμο μου,

θα πετάξω,

πάντα ο ουρανός να’ ναι ανοιχτός

και θα σε φτάσω.

 

Μάτια στεγνά

έχουν αλλάξει τούτο το κύμα

δεν τα φτάνει πια.

Όμως καμιά φορά

μία σταγόνα σπάει και πέτρα

σπάει και κόκαλα.

Χείλη ξερά

έχουν γευτεί πίκρα και αίμα,

δεν τα φτάνεις πια.

Λάθη παλιά

πιάσαν στεριά πάνω σε πέτρα,

βγάλαν ρίζα βαθιά.

 

Μ’ ένα κύμα θα 'ρθω να σε δω

και αν έχει θεριό στο δρόμο μου,

θα πετάξω,

πάντα ο ουρανός να’ ναι ανοιχτός

και θα σε φτάσω.

 

Μάτια κλειστά

έχουν αλλάξει όσο και αν θέλουν

δεν σε βλέπουν όπως παλιά.

Εδώ είναι το πρώτο από τα δύο βίντεο της συγκεκριμένης σκηνής, που αποτελεί και την κύρια σκηνή.

Στο πρώτο πλάνο κυριαρχεί μια ανατριχιαστική απόλυτη σιωπή, η οποία ντύνεται στο θρόισμα του ανέμου πάνω στα στάχυα. Έχουμε ένα ανοιχτό πλάνο συνόλου, όπου ο ήρωάς μας, ο Μιλτιάδης (Γιώργος Γάλλος), βαδίζει τρεκλίζοντας, θανάσιμα πληγωμένος. Στο κέντρο της σκηνής θα αγγίξει τον κομμένο κορμό του δέντρου, στο οποίο κρεμάστηκε και δολοφονήθηκε ο γιος του, ο Γιάννος. Το κορμί του θα γύρει στο βωμό θυσίας του παιδιού του. Την ίδια στιγμή ο ίδιος, αργά και βασανιστικά, ξεκινά να απαγγέλλει τους στίχους του τραγουδιού. Η βραχνή απόκοσμη φωνή του, σπάει την ανατριχιαστική σιωπή. "Χείλη ξερά έχουν γευτεί, πίκρα και αίμα..."

Αργά και βασανιστικά, "Λάθη παλιά, πιάσαν στεριά πάνω στην πέτρα, βγάλαν ρίζα βαρειά..."

Ο Μιλτιάδης αρχίζει πλέον να βυθίζεται στο προθανάτιο ταξίδι του ενώ το εκτυφλωτικό φως του ήλιου τον λούζει σαν να ετοιμάζει την "επαφή" του με το απόκοσμο.

Με ένα συγκλονιστικό τρόπο μυσταγωγίας, αρχίζει και ακούγεται, βασανιστικά αργά το μουσικό μοτίβο του τραγουδιού, την ώρα που στο πλάνο θα εμφανιστεί ο Γιάννος.  

"Μ' ένα κύμα, θα 'ρθω να σε βρω...κι αν θα βγει θεριό στο δρόμο μου"

Οι στίχοι ενώνονται με την παρουσία του Γιάνου, (ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ). Όλα γύρω μάς ετοιμάζουν για το πέρασμα του Μιλτιάδη σε μια άλλη διάσταση ζωής. Στην πολυπόθητη συνάντηση με τον λατρεμένο αδικοχαμένο γιο του. Τα χέρια τους ενώνονται, ο γιος καλωσορίζει τον πατέρα, που τον κοιτά με ένα απίστευτο βλέμμα γαλήνης και ηρεμίας. Το πλάνο ανοίγει  ξανά σε πλάνο συνόλου για να δούμε τους δύο ήρωες, πατέρα και γιο να ενώνονται. Το βλέμμα του Μιλτιάδη είναι συγκλονιστικό. Η αγκαλιά, το θρόισμα του ανέμου στα στάχυα, η μουσική υποβλητική σαν να έρχεται από το υπερπέραν.

"Θα πετάξω, πάντα ο ουρανός, να 'ναι ανοιχτός και θα σε φτάσω..."

Ο Μιλτιάδης μαζί με το Γιάννο, αγκαλιασμένοι χάνονται στο βάθος του τοπίου, ανάμεσα στα στάχυα, με τις μορφές τους να τυλίγονται σε ένα εκτυφλωτικό φως. 

Την ίδια στιγμή που το πλάνο επανέρχεται μέσα από τα κυματίζοντα στάχυα στο ματωμένο χέρι του Μιλτιάδη αλλά και με γκρο-πλαν στο κεφάλι του, που μένει ασάλευτο, γερμένο στον κορμό του δέντρου με τα μάτια ορθάνοιχτα ακίνητος, νεκρός. Η οθόνη ανοίγει απότομα σε πλάνο συνόλου με το σώμα του Μιλτιάδη γερμένο στον κορμό, μισοκαλυμμένος από τα στάχυα, να μένει εκεί έχοντας κλείσει το μεγάλο του ταξίδι ως κεντρικός χαρακτήρας στη μεγάλη και αγαπημένη αυτή σειρά.

Αγαπημένες φίλες και φίλοι. Αυτό που χαρακτηρίζει αυτήν την υπέροχη σκηνή είναι η ανατριχιαστική σιωπή της, ελαφρά διανθισμένη με ένα ψίθυρο μουσικής τόσο ώστε απλά να ακούγεται από το χάσμα του πέρα κόσμου. Η δραματική εικαστική της λιτότητα, παρά το ότι δυσκολεύει πολύ λόγω του ότι είναι εξωτερική σκηνή, είναι αντίστροφα ανάλογη του τρομερού συναισθηματικού φορτίου που κουβαλά και έρχεται να απιθώσει στην καρδιά μας.

Ο χαρακτήρας του Μιλτιάδη Σεβαστού, αποτελεί σημείο αναφοράς ανθρωπιάς, γαλήνης και ηρεμίας στον άγριο κόσμο των "Άγριων μελισσών". Η σύνδεση και το δράμα του με τον δολοφονημένο γιο του, πάντα σημάδευε την ύπαρξή του και τη σκέψη του, κάτι που δεν ξεπέρασε ποτέ και αποτέλεσε τη λύτρωσή του στο τέλος του.

Μια σκηνή αληθινό κόσμημα στην τηλεοπτική παραγωγή, προσεγμένη, βγαλμένη με μεγάλη δόση προσοχής, σεβασμού και αισθητικής.

Πιστεύω να κατάφερα, όσο μπόρεσα, να κάνω την "ανατομία" της και να σάς μεταφέρω τη συναισθηματική της ένταση, κάτι που μπορείτε, με τα μάτια σας, να βιώσετε.

Ο Μιλτιάδης νεκρός, στην αγκαλιά του γιου του, Λάμπρου

Ο δεύτερος γιος του Μιλτιάδη, Λάμπρος και οι χωριανοί του, βρίσκουν νεκρό το Μιλτιάδη

Όλη η δημιουργική ομάδα της σειράς, αρχής γενομένης από τον σεναριογράφο, το σκηνοθέτη, το συνθέτη, τον κινηματογραφιστή, κάθε μέλους συνεργείου, ηθοποιούς και συνεργάτες, έδωσαν στη σκηνή αυτή αλλά και σε κάθε σκηνή, τον καλύτερο εαυτό τους για να έχουμε μια σειρά που τιμά την Ελληνική μυθοπλασία.

Φίλες και φίλοι, να σας θυμίσω: "Τα δώρα της Αρμονίας"- Προαναγγελία  Το μυθολογικό, ιστορικό μυθιστόρημα. Είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε το ταξίδι. Μέσα στο Σαββατοκύριακο έρχεται η πρώτη ανάρτηση.