"Τιτάνιο" ("Titane") Το σοκαριστικό θρίλερ σωματικού τρόμου της Julia Ducournau, χρυσός Φοίνικας στις Κάννες.
"ΤΙΤΑΝΙΟ"
"ΤΙΤΑΝΕ"
Η 39χρονη Γαλλίδα Julia Ducournau, μετά το αριστουργηματικό της δράμα τρόμου "GRAVE" ("RAW"), ήρθε πέρυσι να ταράξει για τα καλά, μία ακόμα φορά, τα Ευρωπαϊκά αλλά και διεθνή κινηματογραφικά δρώμενα.
 |
| Julia Ducurneau |
Και αυτή τη φορά με ένα θρίλερ σωματικού τρόμου, γίνεται μόλις η δεύτερη γυναίκα σκηνοθέτης που θα τιμηθεί με το πιο ιστορικό παγκόσμιο κινηματογραφικό βραβείο. Τον "ΧΡΥΣΟ ΦΟΙΝΙΚΑ" στις ΚΑΝΝΕΣ.
(Η πρώτη ήταν η Jame Campion, το 1993 με το "The Piano")
Το "Τιτάνιο" έρχεται λοιπόν, ως καθαρά Ευρωπαϊκή παραγωγή, συγκεκριμένα Γαλλο-Βελγική, να μας αποδείξει ότι ο κινηματογράφος της γηραιάς ηπείρου, μόνο γερασμένος δεν είναι. Αλλά δίνει συνεχώς αριστουργήματα μέσα από τις εμπνεύσεις των δημιουργών.
To έργο αυτό είναι μια ιδιαίτερα σκληρή σύλληψη πλοκής και θέματος, που απαιτεί πολύ δυνατά νεύρα και αντοχή καθώς αναδεικνύει μια στυγνή μεταλλική αγριότητα. Άλλωστε το όνομα του τιτανίου, φωτογραφίζει την ακαμψία, την αντοχή και τη σκληρότητα του μετάλλου στη φύση.
Από την άλλη, αυτή η ακριβώς η κολασμένη σκληρότητα έρχεται να αναδείξει την ανθρωπιά και τα συναισθήματα ανάμεσα στους ανθρώπους. Του πόσο δυνατά μπορεί να γίνουν, πόσο ιαματικά μπορεί να είναι απέναντι σε σκοτεινές ψυχές και εκτροπές.
Τι ταινία λοιπόν είναι το "Τιτάνιο";
Οι κλασικές οριοθετήσεις του δίνουν τα χαρακτηριστικά του δραματικού θρίλερ τρόμου, στο οποίο κυριαρχεί όχι η μεταφυσική αλλά η επιστημονική φαντασία. Μην πάει ο νους σας σε τίποτα θεματολογία μορφών ζωής εκτός του πλανήτη μας ή κάτι παρόμοιο. Καμία σχέση! Η πτυχή της επιστημονικής φαντασίας έγκειται στην επίδραση αυτού καθ' εαυτού τού μετάλλου στη βιολογία και συνάμα στην συμπεριφορά ενός ανθρώπου.
Στη συγγραφική ομάδα του έργου, στο σενάριο δηλαδή ανήκουν οι:
Julia Ducournau, η ίδια δηλαδή η σκηνοθέτης. Μαζί της η συγγραφέας Simonetta Giorggio, o Jacques Akchoti και ο επίσης συγγραφέας Jean-Christophe Bouzy.
Για να ρίξουμε και μια ματιά στο υπόλοιπο γκρουπ των συντελεστών
Σκηνοθεσία: Julia Ducournau
Κινηματογράφιση: Ruben Impens
Μουσική: Jim Williams
Μοντάζ: Jean-Christophe Bouzy
Σκηνογραφία: Axelle Le Dauphin, Emannuelle Olle, Bruno Taddei
Η πρεμιέρα της ταινίας στην Ελλάδα έγινε στις: 28 Οκτώβρη 2021
Ερμηνείες
Η ταινία αναδεικνύει μέσα από την πλοκή, τη δράση και τους χαρακτήρες, δύο εκπληκτικές ερμηνείες. Είναι αυτές που εκπορεύονται από τους δύο πρώτους ρόλους. Ανδρικό και γυναικείο.
Η 34χρονη Γαλλίδα AGATHE ROUSSELLE στο ρόλο της Alexia
Ο 63χρονος Γάλλος ηθοποιός VINCENT LINDON στο ρόλο του Vincent
Μαζί τους θα εμφανιστούν:
GARANCE MARILLIER στο ρόλο της Justine
MYRIEM AKKDEDDIOU στο ρόλο της συζύγου του Vincent, μητέρας του Άντριαν
Το θέμα-η πλοκή
Η πλοκή τέμνει το έργο περίπου σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος αφορά την Alexia, από την παιδική της ηλικία μέχρι τα τρέχοντα νεανικά της χρόνια. Το δεύτερο μέρος αφορά τη σύνδεσή της με τον Vincent, τον "πατέρα" της. Πάμε να το δούμε πιο αναλυτικά.
Η ταινία ξεκινά με αναδρομή στα παιδικά χρόνια της Alexia. Ένα ξεκίνημα σοκαριστικό που θα σφραγίσει και την εξέλιξη του έργου. Η μικρή κοπέλα θα έχει ένα τραγικό τροχαίο δυστύχημα με τον πατέρα της. Επιβιώνει μέσα από μια τραγική παιδική ζωή, μέσα σε νοσοκομεία, βαρύτατες χειρουργικές επεμβάσεις στις οποίες τοποθετούν στον εγκέφαλό της, πλάκα τιτανίου για να μπορέσουν να την κρατήσουν σε ζωή.
Τιτάνιο λοιπόν στο σώμα του νεαρού παιδιού. Μια παρέμβαση της επιστήμης, που δεν ξέρουμε πού ακριβώς θα οδηγήσει τη μετέπειτα ζωή και εξέλιξη της Alexia.
Στη συνέχεια όταν η νεαρή πλέον γυναίκα, βγει από τις κλινικές και τα μηχανήματα, απαρνείται τους γονείς της και θα έχει μια παράξενη έλξη για το μέταλλο του αυτοκινήτου στο οποίο είχε το ατύχημα. Μετά θα παρακολουθήσουμε την ίδια, ως χορεύτρια. Συγκεκριμένα κάνει ένα ιδιότυπο στριπτήζ πάνω σε ιδιαίτερα μοντέλα αυτοκινήτων, προκαλώντας ρίγη ερεθισμού στους θεατές και ακόλουθούς της.
Κάποια όμως ειδεχθή και αποτρόπαια εγκλήματα, χωρίς την παραμικρή αιτιολογία, ηθική βάση ή κίνητρο, θα αρχίσουν να συνοδεύουν το πέρασμά της. Στο διάστημα αυτό παράλληλα θα μάθουμε ότι μια οικογένεια, εξακολουθεί για πάνω από δέκα χρόνια να αναζητεί με πάθος το χαμένο της γιο, τον Άντριαν. Στις προσπάθειες αυτές είναι μπροστά, με πάθος, ο Vincent, ένας μεσήλικας, πυροσβέστης στο επάγγελμα. Βασανισμένος τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά καθώς χρόνια τώρα προσπαθεί να διατηρηθεί ζωντανός στο να βρει το γιο του.
Η Alexia, κυνηγημένη, θα φτάσει ως εκείνον, και μια απίστευτη σχέση θα αναπτυχθεί μεταξύ τους. Μια σχέση ικανή να αλλάξει τα πάντα δραματικά και για τους δύο.
Οι πρωταγωνιστές
Η ταινία συστρέφεται κύρια γύρω από δύο πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες. Όπως είπαμε, το κύριο βάρος πέφτει στην Agathe Rouselle ως Alexia.
Έχω πάρα πολύ καιρό να δω μια τόσο σκοτεινή και ερεβώδη ερμηνεία στον κινηματογράφο. Η νεαρή Γαλλίδα ηθοποιός, στην κυριολεξία, είναι στιγμές που σε τρομάζει, σε ανατριχιάζει. Οι κινήσεις της, η αύρα της και καταληκτικά το βλέμμα της, κλείνει τόσο σκοτάδι που σε κατακλύζουν συνεχόμενες απορίες για το μέχρι πού είναι ικανή να φτάσει. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτή εδώ είναι μόλις η τρίτη ερμηνεία της, αντιλαμβάνεστε τι μπορεί να μας επιφυλάσσει το υποκριτικό της μέλλον.
Για την ερμηνεία της πήρε 6 βραβεία σε παγκόσμια φεστιβάλ σε Ατλάντα, Όστιν, Σικάγο, Παλμ Σπρινγκς και Γαλλία.
Ο έτερος πρωταγωνιστής μας, είναι ο VINCENT LINDON, που ερμηνεύει τον Vincent, τον πατέρα του χαμένου Andrian. Εδώ, εντάξει, μιλάμε για έναν ώριμο και έμπειρο ηθοποιό, ο οποίος ήδη "κουβαλούσε" έναν "Χρυσό φοίνικα" στις Κάννες από το 2015 ("La loi du marche") και ένα βραβείο CESAR για την ίδια ταινία. Εδώ, είναι συγκλονιστικός! Η εμφάνισή του, τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά, παραπέμπουν σε έναν έρημο, στην κυριολεξία, εσωτερικό ψυχικό κόσμο, ο οποίος γυρεύει απεγνωσμένα αγάπη, αναζητά την επιστροφή του γιου του και η έκφραση αυτής του της ανάγκης δίνεται με τέτοιο συγκλονιστικό τρόπο που σε καθηλώνει. Πόσα μπορεί να δεχτεί αυτός ο άνθρωπος για να νιώσει ξανά την παρουσία του γιου του δίπλα του. Πόσα!
Η μουσική της ταινίας
Φυσικά και θα κάνω ειδική μνεία στην μουσική επένδυση της ταινίας. Ο Άγγλος μουσουργός JIM WILLIAMS είναι αυτός που ντύνει τη δημιουργία της Ducournau, για δεύτερη φορά μετά το "GRAVE".
Η μουσική του είναι υποβλητική σε βαθμό ανατριχίλας. Βγαλμένη νομίζεις από τα έγκατα της ψυχής του ανθρώπου. Σαν να ανοίγει η γη και τα σκοτάδια της φέρνουν στο φως που τρεμοπαίζει το μουσικό του χαλί. Κορύφωση της δημιουργίας του είναι η προσαρμογή της θρυλικής "Sarabande" του Handel. Ακούστε την!
Η σκηνοθεσία της Γαλλίδας δημιουργού, μαζί με την φωτογραφία, είναι αυτές που πρέπει να είναι για να δημιουργηθεί αυτή η σοκαριστική ατμόσφαιρα. Όπως ακριβώς ταιριάζει σε μια τέτοια ταινία.
Συζήτηση πάνω στο θέμα
Προσπαθώντας να μην κάνω κάποιο κραυγαλέο spoiler πάνω στην ταινία έχω να πω ότι με προβλημάτισε και με σοκάρισε η σκληρή φρικαλεότητα που χαρακτηρίζει την ηρωίδα του έργου.
Ναι, έχουμε να κάνουμε σαφώς με μια ψυχωτική γυναίκα που σταδιακά βουλιάζει στην "επιρροή" που ασκεί πάνω της το μέταλλο, το Τιτάνιο. Σίγουρα εδώ έχουμε συμβολισμούς που θέλουν να μας ταρακουνήσουν. Το πάντρεμα του οργανισμού μας με παράταιρα μεταλλικά στοιχεία, ξένα προς τη βιολογία μας, έρχονται μέσα μας να μεταλλαχθούν. Μια μετάλλαξη, που δεν αφορά μονάχα το σώμα μας αλλά, δυστυχώς, διατρέχει ολάκερο τον ψυχικό μας κόσμο οδηγώντας μας σε εφιαλτική βιαιότητα.
Πάντα είχα μια επιφύλαξη για το βαθμό βιαιότητας μέσα σε ένα κινηματογραφικό έργο. Και πάντα είχα ερωτήματα γιατί το κοινό, εμείς οι ίδιοι, αδυνατούμε να κλείσουμε τα μάτια σε μια φρικαλέα βίαιη σκηνή. Τι έχει ένας εφιαλτικός θάνατος που μας κρατά μαγνητισμένους, αδύναμους να γυρίσουμε το βλέμμα αλλού; Ένα μεγάλο ερώτημα. Υπάρχει και μια ολάκερη κινηματογραφική σχολή, το "SPLATTER" που είναι στην κυριολεξία βαμμένο στο ...αίμα των σκηνών του, αλλά έχει πολύ μεγάλο αριθμό οπαδών.
Κάνοντας ένα βήμα πιο πέρα στην αφήγηση της πλοκής, ένα θέμα που θα συζητηθεί στην ταινία είναι, ποια είναι η στάση μας απέναντι στην πρωταγωνίστρια; στην Alexia.
Είναι στιγμές που μας προκαλεί αποστροφή, μας σοκάρει, μας κάνει να την σιχαθούμε. Στο δεύτερο μισό της ταινίας όμως, στη φάση που και το δικό της σώμα, θα νιώσει τον αβάσταχτο εφιάλτη του πόνου και της παραμόρφωσης, τότε ίσως τα συναισθήματα αλλάξουν.
Όχι, δεν είναι προσπάθεια εξαγνισμού αυτή της Alexia μήτε από μένα μήτε από την Ducournau και τους σεναριογράφους. Η νεαρή γυναίκα φέρει το στίγμα της ψυχωτικής βίας, προϊόν όμως έξωθεν "εισβολής" κάτι ξένου στο σώμα της. Η βιαιότητά της είναι επίκτητο της επιστημονικής παρέμβασης. Και αυτό, φίλες και φίλοι, είναι μια σαφέστατη προειδοποίηση στο ανθρώπινο γένος!
Ο χαρακτήρας που θα συγκεντρώσει τα ανθρώπινα αισθήματα δεν είναι άλλος από τον Vincent. Η απώλεια, η εσωτερική ανάγκη για το παιδί του, το γιο του, το πάθος του να δοθεί κάπου συναισθηματικά. Ο τραγικός του αγώνας να βαστάξει το σώμα του σε ζωή με ντόπες. Η τεράστια υπέρβαση που κάνει απέναντι στο "ξένο" που εισβάλλει στη ζωή του. Στο χαμένο γιο που φτάνει στο σπίτι του μετά από χρόνια. Η αποδοχή του. Η στήριξή του. Ένας χαρακτήρας συγκλονιστικός, που σίγουρα δεν τον έχετε συναντήσει πολλές φορές δίπλα σας.
Ο Vincent θα είναι εκεί μέχρι το τέλος! Δίνοντας κάθε ικμάδα της ζωής και της ψυχής του.
ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ
Η ταινία, με την προβολή της, έκανε πολύ μεγάλο θόρυβο στα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ. Μέχρι αυτή τη στιγμή, το "Τιτάνιο" έχει συγκεντρώσει 23 διεθνή βραβεία και ακόμα 97 υποψηφιότητες. Για να δούμε τις πιο βασικές από αυτές:
"Χρυσός Φοίνικας" στις Κάννες για την σκηνοθέτιδα Julia Ducournau, βραβείο Lumiere στη Γαλλία για την ερμηνεία του Vincent Lindon. Πολλά βραβεία σε περιφερειακά φεστιβάλ πόλεων.
Με δεδομένο το κόστος παραγωγής στα 5,7 εκατομμύρια €, ο Ευρωπαϊκός κινηματογράφος, έχει περίτρανα να αποδείξει ότι, με μικρό μπάτζετ, μπορεί να κάνει θαύματα στην κυριολεξία.
Δεν την ξέρω την ταινία. Και δεν θα προσπαθήσω να τη δω. Ανατριχιαστική. Τι προσφέρει αλήθεια στον θεατή; Το μοναδικό που σκέφτομαι είναι το δίδαγμα ώστε να πάψει η προσπάθεια να διατηρηθει η ζωή χωρίς ποιότητα δίνοντας βάρος μόνο στην ποσότητα. Ξένο μέταλλο στο σώμα χωρίς να γνωρίζει κανείς τις παρενέργειες, μόνο και μόνο για να ζήσει η κοπέλα. Αλλά με τι τίμημα....Ευχαριστώ για την αναλυτική περιγραφή και που εξαιτίας της δεν θα τη δω
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό Σ/κΟ Γιάννη μου
Άννα μου, δεν θα πάω "κόντρα" στην επιθυμία σου. Με τράβηξε η γυναίκα σκηνοθέτης, το Γαλλικό είδος, που αναδεικνύει το horror film σε ψηλή ποιότητα. Το δίδαγμα τώρα: Όσο αποκρουστικό είναι το πρώτο μέρος, στο οποίο παρακολουθούμε μια ψυχωτική γυναίκα δολοφόνο σε καθεστώς εσωτερικής παράκρουσης, άλλο τόσο διαφορετικό είναι το φινάλε. Φυσικά υπάρχει κάθαρση. Και αυτή έρχεται με στοιχεία ανθρωπιάς. Γιατί αυτή η κάθαρση, η οποία θα "αποβάλλει" το κακό, θα αναδείξει την αγάπη, το δέσιμο, τα συναισθήματα. Όσον αφορά το συμβολισμό της επέμβασης του ανθρώπου στο σώμα μας, με ένα σκληρό μέταλλο, εκεί παίρνουμε ένα σκληρό μάθημα που μας παραπέμπει πίσω στον Δρ. Φρανκενστάιν.
ΔιαγραφήΕυχαριστώ καλή μου φίλη για τη συμμετοχή και την κουβέντα μας.
Γιάννη μου, την είδες, μπράβο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤαινία για γερά νεύρα, λοπως και το παρθενικό δημιούργημα της Ντικουρνό Raw, η οποία εδώ ασπάζεται ακόμα πιο πολύ τον μέντορά της, τον Κρόνενμπεργκ.
Η ταινία χτίζει μία υποβλητική ατμόσφαιρα, από το ατύχημα, την πρόσθεση τιτανίου στο κεφάλι της πρωταγωνίστριάς και την απροσδόκητη έλξη προς τα μεταλλικά κινούμενα αμάξια, ως την ηθική, πνευματική και σωματική της πτώση στο παράξενο. Ένας περίεργος και αρρωστημένος δεσμός "πατέρα - γιού (κόρης)" και ένα απρόσμενο μα και αναμενώμενο φινάλε που "γεννά" τιτάνια συναισθήματα ρίγης.
Οι ερμηνείες κορυφαίες και αυτές που πρέπει, χωρίς υπερβολές. Η σκηνοθεσία με νεύρο σε ρίχνει μέσα στον υπόκοσμο της ταινίας, και είναι μία εκπληκτική δεύτερη προσπάθεια από την Ντικουρνό, που αναβίωσε με θράσος το είδος χωρίς όμως να κάνει εκπτώσεις στην ποιότητα. Μια ταινία σκοτεινή και σαγηνευτική, για τους λάτρεις του είδους.
Μπράβο φίλε μου.
Γιώργο φίλε μου, λατρεύω τις παρουσιάσεις και τοποθετήσεις σου πάνω σε ανάλογα θεματικές ταινίες! Και φυσικά τι ρωτάω ε; Γνωρίζοντας την αγάπη σου για το horror film ξέρω και το είδος της ματιάς σου. Αυτός ο δεσμός βρε Γιώργο ανάμεσα στον πατέρα και στο "γιο", η αποκάλυψη της αλήθειας, για την οποία αδιαφορεί παντελώς αρκεί να νιώθει ότι προσφέρει, είναι συγκλονιστικός. Ευρωπαϊκό φιλμ Γιώργο μου! Άλλος αέρας, άλλη αντίληψη και προσέγγιση. Σκοτεινή ταινία ναι και σαγηνευτική. Τα είπες όλα φίλε μου. Πόσο σε ευχαριστώ να το θεωρείς δεδομένο.
ΔιαγραφήΌχι, δεν την έχω δει και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το κάνω, παρά το μήνυμα που θέλει να περάσει για τον μελλοντικό βιονικό άνθρωπο. Δεν αντέχω πια τόσο αναίτιο θανατικό από τις οθόνες, ειδικά αν αυτό παραπέμπει σε εντελώς φανταστικές καταστάσεις. Ήδη το κακό που βρίσκεται γύρω μας, μου φτάνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντιθέτως, δεν έχω πρόβλημα με τους θανάτους σε ιστορικές ταινίες, που πάντα μου θυμίζουν τα πισωγυρίσματα του κόσμου μας ( κατ΄ άλλους την πρόοδο) και με διδάσκουν, όσο είναι δυνατόν για τη φρίκη του πολέμου και τις ραδιουργίες των υψηλά ιστάμενων.
Την Καλημέρα μου, Γιάννη!
Το κακό βρίσκεται γύρω μας ναι Βασίλη μου. Και ξέρεις ότι "ελκύει". Και ως ανάγνωσμα και ως θέαμα. Αυτό δεν μπορώ να το εξηγήσω στο γραπτό μου. Ο άνθρωπος έχει μια έλξη απέναντι στο τρομακτικό και στο σκοτεινό. Η παρούσα ταινία παίρνει το φανταστικό, σε "μετρήσιμη δόση", δεν ξεφεύγει δηλαδή και δουλεύει πάνω σ' αυτό για να τονίσει τις συνέπειες. Το τιτάνιο από βοήθημα μετατρέπεται σε τοξικό δηλητήριο στον οργανισμό της γυναίκας. Την δηλητηριάζει σωματικά και πνευματικά. Αλλά εκεί κάπου θα έρθει η δύναμη της αγάπης, στην παρουσία ενός ώριμου άντρα-πατέρα, που θα δώσει τη δική του μάχη.
ΔιαγραφήΚαλησπέρα φίλε μου και σε ευχαριστώ πολύ.
Δεν έχω ιδεα για την ταινία Γιάννη μου, πέρα απ’ το δική σου παρουσίαση. Ομολογώ δεν τρελαίνομαι με τις ταινίες που άπτονται του φανταστικού ή παραφυσικού, της παράνοιας ή του τρόμου. Η τέχνη της γραφής ενός τέτοιου σεναρίου και η σκηνοθεσία αφουγκραζόμενη την υστερία του κόσμου της νέας τεχνολογίας... κλπ, τι έχει να προσφέρει πέρα απ’ το γεγονός ότι στο μέλλον ο εικονικός-ψηφιακός κόσμος θα πραγματοποιεί τις ανάγκες του πραγματικού σ’ ένα ασαφές παρόν. Και βέβαια συμφωνώ με την Άννα και τον Βασίλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ Γιάννη και καλή εβδομάδα!
Συμμερίζομαι απόλυτα τη γνώμη σου Αννίκα μου. Κοίτα, ο τρόμος, ως γραφή, δεν είναι του παρόντος κόσμου. Η λογοτεχνία του υπερφυσικού και του βιολογικού τρόμου, άνθισε στον 19ο αιώνα. Μπραμ Στόουκερ και Μαίρη Σέλλεϋ οι πρώτοι διδάξαντες με έργα που συγκλόνισαν τότε. Εμείς κρατάμε φυσικά ό, τι ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μας εννοείται. Ευχαριστώ καλή μου φίλη για τη σκέψη και την παρουσία σου. Να πω και εγώ καλή βδομάδα.
ΔιαγραφήΜια ταινία που δε θα τη δεις, για να περάσει ευχάριστα η ώρα, αλλά απ' όσο αντιλαμβάνομαι μέσα από τη δυναμική της προβληματίζει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω αν θα επιλέξω να τη δω, αλλά σίγουρα χαίρομαι που μας την παρουσίασες.
Πρώτα απ' όλα γιατί ξέρω, πως για να μπεις στη διαδικασία να μιλήσεις γι' αυτό στο cinefil, θα αξίζει.
Δεύτερον, γιατί μέσα από τις παρουσιάσεις σου, πάντα δίνεις και στοιχεία για το είδος της ταινίας κτλ, που προσωπικά μιας και δεν έχω γνώσεις στο σινεμά χαίρομαι να τα διαβάζω, γιατί έτσι τα "μαθαίνω" με ιδιαίτερα ευχάριστο τρόπο.
Και τρίτον, γιατί μου αρέσει να έχω άποψη για το θέαμα, ώστε να καταλάβω αν και τι θα δω, και μετά από τόσο λεπτομερή παρουσίαση, σίγουρα αποκτάς μια πρώτη εικόνα, για να κρίνεις.
Οπότε σε ευχαριστούμε που μας παρουσίασες και κάτι διαφορετικό!
Αναμένω πάντα με χαρά τις cinefil προτάσεις σου :)
Μαρίνα μου, σε ευχαριστώ πολύ για το μοίρασμα της σκέψης σου. Καταλαβαίνω έτσι ξεκάθαρα τι ακριβώς μπορώ να προσφέρω συνθετικά και βοηθητικά. Η συγκεκριμένη ταινία δεν είναι για να περάσεις ευχάριστα την ώρα σου. Ούτε καν. Είναι μια δημιουργία που πιθανά να σου δημιουργήσει ανησυχία, ένταση, φόβο. Από την άλλη σου βάζει και πολλά ερωτήματα και προβληματισμούς. Είναι κάθοδος σε έναν σκοτεινό κόσμο πραγματικά, μέσα απ' τον οποίο δύο άνθρωποι μοιράζονται βιωματικές καταστάσεις διαφορετικές με δύο ερμηνείες που είναι άριστες.
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πάντα Μαρίνα μου για την παρουσία και τη στήριξη. Καλή βδομάδα.
Την καλησπέρα μου Γιάννη. Καλή συνέχεια, συνέχισε δυνατά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ φίλε μου, να είσαι καλά. Προχωράμε με το μεράκι μας.
ΔιαγραφήΑλήθεια τώρα;;;; έρχομαι μετά από τόσο καιρό και με υποδέχεσαι με θρίλερ; Και σε νόμιζα για φίλο... Χι,χι,χι!!! Φιλιά, Γιάννη μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαχααχαχαχαχα Αλεξάνδρα μου! Τι σού έκανα βρε φιλενάδα μου! Δεν είχα καμία πρόθεση! Θρίλερ και τι θρίλερ! Αχ καλή μου, εγώ χαίρομαι που βρίσκεσαι πάλι εδώ, το ξέρεις. Και σε ευχαριστώ πολύ για την παρουσία σου. Θα σε αποζημιώσω στο υπόσχομαι καλή μου φίλη. Στέλνω την αγάπη μου.
Διαγραφή