"Έξι νύχτες στην Ακρόπολη" το άρωμα του Γιώργου Σεφέρη στη mini τηλεοπτική σειρά

 "ΕΞΙ ΝΥΧΤΕΣ στην ΑΚΡΟΠΟΛΗ"

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Στις 20 Σεπτέμβρη του 1971, η καρδιά του μεγάλου μας Νομπελίστα λογοτέχνη θα πάψει να χτυπά και δύο μέρες αργότερα, την Τετάρτη 22 Σεπτέμβρη, η Αθηναϊκή γη θα τον αγκαλιάσει για πάντα. Η κηδεία του, πάνδημη, θα μεταβληθεί σε μια σαφή, σιωπηρή και απόλυτη διαμαρτυρία ενάντια στη χούντα.

Ανάμεσα στο μεγάλο έργο του, ποιητικές συλλογές, δοκίμια, μεταφράσεις και μυθιστορήματα, υπάρχει και το μυθιστόρημά του "Έξι νύχτες στην Ακρόπολη"

Αναλυτικότερο σημείωμα για το έργο του αυτό έχω κάνει σε αυτήν εδώ την ανάρτηση:

Το Ελληνικό κλασικό διήγημα στην τηλεόραση

Η δημόσια τηλεόραση, είχε πράγματι τη φωτεινή έμπνευση, να μεταφέρει στη μικρή οθόνη, με τη μορφή τηλεοπτικής σειράς, αυτό το ιδιαίτερο μυθιστόρημα, μέσα από την ΕΡΤ2 σε έξι επεισόδια.

Τους συντελεστές της σειράς, σε όλα τα επίπεδα αλλά και τους πρωταγωνιστές, τούς έχω ήδη παρουσιάσει στην ανάρτηση, την οποία και σάς ανέφερα παραπάνω.

Το σημερινό μου θέμα θέλει να εστιάσει περισσότερο στην αύρα και την ατμόσφαιρα της σειράς, η οποία, κατά την άποψή μου, είναι μοναδική με την αισθητική της.

Θα τολμούσα να πω ότι δεν ήξερα τον τόσο τολμηρό αλλά και ανατρεπτικό ερωτικό λόγο του μεγάλου μας λογοτέχνη. Δεν είχα την τύχη να αφεθώ στον ασύγκριτα λεπτό ερωτισμό που αναδύει, σε αυτό το έργο, η γραφή του.

Και βέβαια, ο λόγος στον δημιουργό της σειράς, τον εξαίρετο σκηνοθέτη: ΓΙΑΝΝΗ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟ, ο οποίος με τη βοήθεια των συνεργατών του: Γιάννης Μάρρης (Μοντάζ), Διονύσης Τσακνής (Μουσική), Γιώργος Αργυροηλιοπουλος (Φωτογραφία), Κική Μήλιου (Σκηνογραφία), Σάββας Πασχαλίδης (Ενδυματολογία) και Αντώνης Σαμαράς στον ήχο.

Κάθε ένας από τους συντελεστές αυτούς, συμβάλλει ξεχωριστά και ενοποιημένα στη δημιουργία ενός μικρού αισθητικού αριστουργήματος που, δεν έχω ξαναδεί σε σειρά εποχής στην Ελληνική τηλεόραση.

Φυσικά, καθοριστική συμμετοχή, στην επιτυχία της σειράς, έχει όλο το ερμηνευτικό σύνολο των ηθοποιών. Ιδιαίτερα όμως εγώ θα σταθώ στους τρεις βασικούς πρωταγωνιστές:

Φοίβος Μαρκιανός στο ρόλο του Στρατή

Γρηγορία Μεθενίτη στο ρόλο της Σαλώμης

Ελίζα Σκολίδη στο ρόλο της Λάλας

Ηθοποιοί, που δεν είναι ευρέως γνωστοί στο κλασικό ερμηνευτικό προβεβλημένο "χρηματιστήριο" αλλά αποτελούν ηθοποιούς με σοβαρή δουλειά στο κλασικό θέατρο. Ηθοποιοί που έδωσαν ένα ρεσιτάλ ερμηνείας και αισθητικής παρουσίας στη σειρά. Με εσωτερική έκφραση που συναρπάζει, με παρουσία που ξεχωρίζει.

Για να θυμηθούμε λίγο την ΠΛΟΚΗ του έργου:

Είμαστε στην Αθήνα του 1930. Στην ιδιαίτερα τονισμένη αισθητικά ατμόσφαιρα του Μεσοπολέμου. Θα δούμε τη ζωή και την πόλη μέσα από τα μάτια μιας παρέας επτά νέων που, η επιστροφή του Στρατή, ενός από αυτού από το Παρίσι, χρόνια χαμένος, τούς κάνει να αποφασίσουν να βρεθούν και πάλι μαζί, να θυμηθούν τα παλιά αλλά και να ζωντανέψουν τις σχέσεις τους.

Η παρέα δίνει ένα ιδιαίτερα συμβολικό ραντεβού στο βράχο της Ακρόπολης για έξι συνεχόμενες πανσελήνους. Εκεί θα προσπαθήσουν να ανακαλύψουν το συμβολισμό του μνημείου αλλά και να σκιαγραφήσουν την πορεία στις ζωές τους σε σχέση με ένα δύσκολο αύριο που καταφτάνει για όλους αλλά και για τον κόσμο.

Η καταμέτρηση των νωπών ακόμα πληγών της Μικρασιατικής καταστροφής και της προσφυγιάς, μπαίνει με δύναμη στο καταγραφικό μικροσκόπιο του Σεφέρη, για να μάς παρουσιάσει την επίδραση των γεγονότων στην Ελληνική κοινωνία της εποχής.

Επίσης στο ανεπανάληπτης αισθητικής μικροσκόπιό του θα μπει και το ανήσυχο ερωτικό πνεύμα της εποχής, που, σε κύκλους νέων και μορφωμένων παιδιών, θα προσπαθήσει να σπάσει τα στερεότυπα και να αμφισβητήσει τα "straight" μέτρα και σταθμά.

Πάμε λοιπόν να περπατήσουμε μαζί στην μοναδική ατμόσφαιρα εποχής, που αναδύει η σειρά, μέσα από συγκεκριμένα πλάνα, στα οποία κυριαρχεί η τόλμη, ο ερωτισμός και η αισθητική.

Ένα εξαίρετο πλάνο. Η εικόνα μέσα απ' τον καθρέφτη. Η αντανάκλαση ενός ειδώλου ή η αναζήτηση μιας πραγματικής μας ταυτότητας. 

Σαν κάδρο μιας εξαιρετικής προσωπογραφίας θα έρθει εδώ η εικόνα της Γεωργίας Μεθενίτη (Σαλώμης) σε μία στιγμή ξέγνοιαστης ανεμελιάς. Οι σκιάσεις με τον φωτισμό μαζί με το χρώμα, δίνουν ρεσιτάλ αρμονίας.

Ο Φοίβος Μαρκιανός (Σρατής), σε περιβάλλον γραφείου εποχής. Μαζί με την ενδυματολογία, ένα σύνολο αρμονίας. Τα βιβλία αριστερά κλείνουν όμορφα την εικόνα.

Δύο ακόμα κοντινά πλάνα της Γρηγορίας Μεθενίτη, που μαγεύουν με την αισθητική τους. Στα όρια της εικαστικής τελειότητας. Η έκφραση, ο έκδηλος ερωτισμός λίγο πριν ξεχειλίσει, τα χρώματα, τα μάτια. Όλα στήνουν ένα χορό για τις αισθήσεις.

Το πρωταγωνιστικό μας ζευγάρι σε μια στιγμή διχασμένης ψυχολογικής διάθεσης. Κατ΄ αντιπαράθεση ψυχολογικής διάθεσης, ο Στρατής έχει αφεθεί στην Νιρβάνα της χαλάρωσης σε αντίθεση με την Σαλώμη, όπου οι σκέψεις της, με έμφαση είναι γεμάτες ανησυχία και προβληματισμό. Οι αντιθέσεις μιας συνύπαρξης δοσμένης με εξαίρετο τρόπο.

Πλάνο που παραπέμπει στην φιλμογραφία Γερμανικού εξπρεσσιονισμού ή ακόμα και στον Βωβό Κινηματογράφο. Το σώμα νιώθει απροστάτευτο, εκτεθειμένο, ίσως σε προηγηθείσα ερωτική διάθεση ή στιγμή. Η έκφραση ενός αδιόρατου φόβου στο πρόσωπο είναι τόσο γλυκιά όσο και η θαμπάδα.

Εδώ η σκηνή είναι σαφέστατη. Το περιβάλλον του προσωπικού χώρου ορίζει και την τοποθεσία του. Η κρεβατοκάμαρα ως χώρος λειτουργίας και ανάσας. Και το ερωτικό κάλεσμα, στα όρια της πρόκλησης, δοσμένης με τον τρόπο που πρέπει.

Εδώ περνάμε στο χώρο της ανατροπής, στο χώρο της ιδιαίτερης ερωτικής σχέσης μεταξύ της Σαλώμης και της Λάλας. Σε εικαστική αποτύπωση πλάνων με τη δική τους έντονη ατμόσφαιρα. Η ένταση των συναισθημάτων είναι αποτυπωμένη με σαφήνεια, στα όρια της σύγκρουσης. Το περιβάλλον στηρίζει το άρωμα της σκηνής. Ο ερωτισμός αρχίζει να κυριαρχεί.

Μια ερωτική επαφή προσπαθεί να βρει τα δικά της πατήματα και μονοπάτια. Ο πόθος συμπλέκεται με την αναστολή και το δισταγμό. Η ηδονή ζητά τα δικά της διέξοδα με τη λογική να στήνει τις δικές της αντιστάσεις.

Τολμηρό γυμνό πλάνο υψηλής αισθητικής και έκφρασης. Η Λάλα (Ελίζα Σκολίδη), αναζητά τα μέτρα της δικής της ισορροπίας. Το ολόγυμνο σώμα, ποθητό, ερωτεύσιμο σε αντιπαράσταση με τις εσωτερικές της σκέψεις. Ίσως οι αγωνίες και τα ερωτήματα της προηγούμενης επαφής, ίσως κάτι άλλο...

Εδώ ένα εκπληκτικό πλάνο του ζευγαριού. Ο Στρατής με τη Σαλώμη. Λάτρεψα αυτό το πλάνο από τη θέση των σωμάτων, το φόντο πίσω τους, την υφή του παλιού τοίχου, το φωτισμό, τις εκφράσεις στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Μοναδικό!

Και εδώ ένα πλάνο από την κορύφωση της σειράς. Στρατής και Νάλα, σε πλήρη έκσταση, στην καθαρτήρια φιλοσοφική στιγμή του έργου. Σε κάτι εντελώς διαφορετικό που υπάρχει χάρη στο πνεύμα του Σεφέρη και στην δημιουργική ικανότητα των δημιουργών της σειράς.

"Όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει" έλεγε ο Γιώργος Σεφέρης και δεν είχε άδικο. Όμως, μέσα σε αυτές τις πληγές, μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει το φωτεινό, το ποιοτικό και το πνευματικό. Μπορεί να νιώσει στην αύρα της τέχνης τον αέρα της ακμής. Και η τηλεοπτική αυτή μεταφορά αυτού του έργου του, ήταν ένα σοβαρό λιθαράκι στην προσπάθεια που καταβάλλεται φέτος για να αναδειχθεί η λογοτεχνία του τόπου μας και να ζωντανέψει πάλι στις μνήμες μας.