Γιώργος Μιχαλακόπουλος: Αποχαιρετισμό σε έναν μεγάλο

 Το λυκαυγές του 2023 σημαδεύτηκε από μία μεγάλη απώλεια στο χώρο της υποκριτικής τέχνης.

Ένας πολύ μεγάλος ηθοποιός και πνευματικός άνθρωπος έφυγε από τη ζωή, περνώντας και αυτός στο χώρο της ιστορίας και της προσφοράς. Ένας ηθοποιός, που άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στον Ελληνικό κινηματογράφο αλλά κύρια στο Θέατρο αλλά και στην τηλεόραση.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧΑΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Μια εμβληματική πνευματική προσωπικότητα, που τα ύστερα καλλιτεχνικά του χρόνια είναι εκείνα, που αφήνουν πίσω τους μια βαρύτατη και σημαίνουσα κληρονομιά ανυπολόγιστου πλούτου για την Ελληνική σκηνή.

28 Φλεβάρη 1938-16 Δεκέμβρη 2023

Έφυγε στα 85 του χρόνια

Δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο να μιλήσει και να αναφερθεί κάποιος στο αποτύπωμα και στο πέρασμα του Γιώργου Μιχαλακόπουλου. Τον γνωρίσαμε αθόρυβα, όπως το συνήθιζε, μέσα από τον κλασικό Ελληνικό κινηματογράφο, όπου ερμήνευσε συγκεκριμένους χαρακτήρες, σε διάφορες κομεντί.

Το πέρασμα όμως των καλλιτεχνικών χρόνων τον πήρε αγκαλιά και με τη δική του προσωπικότητα, την αδάμαστη θέληση, την πολύ μεγάλη υποκριτική υποδομή, τον ανέβαζε ολοένα και περισσότερο σε μεγάλα ταξίδια στο χώρο του θεάτρου, το οποίο υπηρέτησε και σημάδεψε με την παρουσία του ως τα ύστερά του χρόνια, με συνέπεια, ταπεινότητα και ανθρωπιά.

Ο χώρος της τέχνης είναι χώρος δύσκολος. Ο ανταγωνισμός, η σύγκρουση με συμφέροντα και χαρακτήρες οδηγεί σε σκληρή ανθρωποφαγία. Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος όμως έμεινε καθάριος, άδολος, "ευθυτενής" ως το τέλος. Ένα λαμπερό φως, απόσταγμα προσφοράς και προτύπου.

Λίγα γενικά καλλιτεχνικά βιογραφικά

Σπούδασε υποκριτική στη μεγάλη σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Το καλλιτεχνικό θεατρικό του ντεμπούτο έγινε το 1959, σε ηλικία 21 ετών, στην παράσταση "ΌΡΝΙΘΕΣ" του Καρόλου Κουν, στο Ηρώδειο. Από τότε ξεκινά η μεγάλη θεατρική του καριέρα. Θα μπει στο θίασο του Δημήτρη Παπαμιχαήλ, αρχές του 1960 και στη συνέχεια σε αυτόν του Κώστα Μουσούρη. Βούτηξε στα βαθιά σε παραστάσεις δύσκολες σε έργα των Τσέχωφ και Μολιέρου. 

Το 1968 θα διαπρέψει και θα ξεχωρίσει στο "Δον Ζουάν". Η συνέχεια θα είναι μεγάλη και ανοδική για την αξία του. Το 1973 ιδρύει το Θέατρο Σάτιρας, ερμηνεύοντας Κώστα Μουρσελά ("Ω τι κόσμος μπαμπά"), Φρ. Ντύρεμαντ ("Συνεργός") και Τσέχωφ ("Βλαβερές συνέπειες του καπνού").

Το 1981 οργανώνει το θεατρικό εργαστήρι στις φυλακές Κορυδαλλού με πρωταγωνιστές κρατούμενους των φυλακών.

Στις ερμηνείες του συγκαταλέγονται εμβληματικά έργα των: Ντοστογιέφσκι, Μπρεχτ, Τζ. Κρόκερ, Άρθουρ Μίλερ, Χάρολντ Πίντερ και φυσικά έργα Αριστοφάνη.

Στην τηλεόραση θα γράψει ιστορία με έναν ακόμα μεγάλο της υποκριτικής μας σκηνής, το Βασίλη Διαμαντόπουλο. Το 1972, θα θριαμβεύσουν και θα μαγέψουν το κοινό στο "Εκείνος και Εκείνος", του Κώστα Μουρσελά. 

Θα ερμηνεύσει τον Σόλωνα, όπου μαζί με το Λουκά, δύο απλοί καθημερινοί άνθρωποι, θα σατιρίσουν την κοινωνική μας πραγματικότητα. 103 δεκαπεντάλεπτα επεισόδια, που μένουν αλησμόνητα και θα αγαπηθούν όσο λίγα από το κοινό.

Διετέλεσε διευθυντής της δραματικής σχολής του Εθνικού θεάτρου, δίδαξε στο τμήμα θεάτρου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το 1974-86 ήταν δημοτικός σύμβουλος δήμου Αθηναίων.

Το 1985 ξεκίνησε την συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο, με έργα των Σαίξπηρ και Ιονέσκο όπως επίσης και Αριστοφάνη. Το 1999 συνεργάστηκε ξανά με τα θέατρα: Μουσούρη, Κάπα, Διαδρομή, Ροές και άλλα, συνεχίζοντας αεικίνητος την παρουσία του επί σκηνής.

Ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Αθηνά Μιχαλακοπούλου και είχαν δύο κόρες, την Ιωάννα και την Ελένη.

Τιμήθηκε με Α' Βραβείο ερμηνείας Καρόλου Κουν και επίσης με το Βραβείο Αιμίλιος Βεάκης.

Η Φιλμογραφία του

Ομολογουμένως, η φιλμογραφία του μεγάλου μας ηθοποιού δεν είναι ανάλογη της ηχηρής του παρουσίας στο χώρο του θεάτρου.

Μπορούμε να χωρίσουμε τις εμφανίσεις του σε δύο περιόδους:

Την κλασική περίοδο του σινεμά, όπου στο διάστημα 1964-1969 εμφανίστηκε σε 8 ταινίες.

Σε καμία από αυτές δεν υπήρξε πρωταγωνιστής καθώς ερμήνευσε δεύτερους ρόλους σε κομεντί.

Φυσικά ξεχώρισε στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη "ΞΥΠΝΑ ΒΑΣΙΛΗ", το 1969, πάνω στην ομώνυμη ιστορία του Δημήτρη Ψαθά.

Η ερμηνεία του στο ρόλο του ποιητή Φανφάρα, έγραψε θρυλική ιστορία στην κινηματογραφική μας ιστορία, δοσμένη με το γνωστό του απαράμιλλο ύφος. Ερμηνεία για την οποία φυσικά και αποθεώθηκε.

Είχε προηγηθεί το 1968, μια ακόμα εξαίρετη εμφάνισή του, επίσης στην κωμωδία του Γιάννη Δαλιανίδη, "Ένας Ιππότης για τη Βασούλα", όπου ερμήνευσε με μοναδική επιτυχία.

Την επόμενη χρονιά, το 1969 δηλαδή, θα κλείσει τον κύκλο αυτών των επιτυχημένων εμφανίσεων, σε μία ακόμα κομεντί. 

"Η ωραία του κουρέα" σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου, όπου θα ερμηνεύσει το Στέφανο, έναν από τους επίδοξους γαμπρούς για τις αδελφές του Γιάννη Γκιωνάκη.

Η φωτογραφία αυτή ήταν η επίσημη αφιέρωση της Φίνος Φιλμς για την απώλειά του

Στην περίοδο 1979-2011 της νέας εποχής για το Ελληνικό σινεμά, θα τον δούμε σε 9 συμμετοχές.

Θα ξεχωρίσουμε:

Την παρουσία και ερμηνεία του στο υπέροχο δράμα του Ανδρέα Θωμόπουλου "Ένα γελαστό απόγευμα", όπου ερμήνευσε έναν σκοτεινό τύπο, τον "Κουτσό του Μεταξουργείου". Έναν παλιό βασανιστή της χούντας και νυν εκβιαστή. 

Στο πλάι του Νίκου Κούρκουλου και της Μπέτυς Λιβανού, ο Μιχαλακόπουλος ερμηνεύει, για πρώτη φορά, έναν τόσο ωμό κόντρα ρόλο με εκφραστική δεινότητα. Η παγωμένη έκφρασή του πραγματικά προκάλεσε ανατριχίλα στο κοινό.

Το 1982, στο δράμα του Δημήτρη Μακρή "Το φράγμα", θα ερμηνεύσει τον Υπουργό, πλάι στον Νίκο Κούρκουλο.

Το 1995, στο υπέροχο "Βλέμμα του Οδυσσέα" του μεγάλου Θόδωρου Αγγελόπουλου, στο πλάι του Χάρβεϊ Καϊτέλ, ερμηνεύοντας το δημοσιογράφο από το Βελιγράδι, φίλο του σκηνοθέτη.

Αυτές ήταν οι σημαντικές στιγμές του μεγάλου Γιώργου Μιχαλακόπουλου στον κινηματογράφο. 

Μια, θα την έλεγε κανείς, δυσανάλογη εκπροσώπηση, σε σχέση με τον όγκο και την ποιότητα της υποκριτικής του παιδείας.

Το κενό, που αφήνει η βιολογική του απουσία, είναι μεγάλο και δυσαναπλήρωτο. Γιατί ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος, δεν ήταν απλά ένας εξαίρετος ηθοποιός. Η πνευματική του οντότητα τον έφερνε στα "δώματα" του δημιουργού, του ποιητή της τέχνης.

Ήταν επίσης το ήθος του, το πολιτικό και κοινωνικό του στίγμα, ήταν η φιλοσοφημένη διείσδυσή του στην κοινωνική πλευρά των έργων που πρωταγωνιστούσε, αξίζοντας την υπόκλισή μας, όπως ανέφερε και η ανακοίνωση του Π.Γ. του Κ.Κ.Ε. για το θάνατό του.

Εδώ έρχεται στη μνήμη μας ο ...θρυλικός "Σκοταδόψυχος" όπως ο ίδιος τον απέδωσε επί σκηνής ως ο αλησμόνητος Ποιητής Φανφάρας.

Και εδώ με τον "κολλητό" του επί σκηνής. Μιχαλακόπουλος, Διαμαντόπουλος. Δύο ιερά τέρατα της τέχνης του λαού μας, ένα δίδυμο "θρύλος". Σόλων και Λουκάς.

Καλό ταξίδι, αγαπημένε Γιώργο Μιχαλακόπουλε.

Το όνομά σου γίνεται πλέον μέρος της ζωντανής ιστορίας του λαού μας στο χώρο της τέχνης και του πολιτισμού.

Και η βαριά κληρονομιά σου, πανάκριβο απόσταγμα παρακαταθήκης.