Ένας "Πατέρας" και ένας Anthony Hopkins που συγκλονίζει. Το δράμα του Florian Zeller που θα σας συγκινήσει.

 Φίλες και φίλοι του Cinefil,

καλό Φθινόπωρο σε όλες και όλους, μιας και επίσημα, βρισκόμαστε σε τροχιά της πανέμορφης αυτής εποχής. Των γλυκών γήινων χρωμάτων, της εκφραστικής μελαγχολίας.

Ανοίγοντας τον κινηματογραφικό κύκλο του Φθινοπώρου, ξεκινώ με μια συγκλονιστική πραγματικά ταινία, η οποία αποτέλεσε πραγματικό στολίδι στη χρονιά του 2020.


Μια ταινία που θα μας πάρει απ' το χέρι και θα μας πάει στη διπλανή μας πόρτα. Σε κάποιο γειτονικό σπίτι ή ακόμα-ακόμα και σε κάποιο δικό μας. Ίσως και στο δικό μας ακριβώς!

Εκεί που ζουν οι άνθρωποι και τα προσωπικά τους δράματα. Μια κινηματογραφική ματιά που, δεν ιχνογραφεί "υπερ-ήρωες" ή γοητευτικούς εραστές ή αστραφτερές υπάρξεις ή ανίκητους άσσους της περιπέτειας. Είναι μια κινηματογραφική ματιά που θα μιλήσει στην καρδιά σας τόσο δυνατά που δεν ξέρω αν θα είστε ξανά απόλυτα οι ίδιοι άνθρωποι.

Ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, στα 83 του χρόνια. Στο γέρμα της ζωής. Στη δύση της. Ένας άνθρωπος, χτυπημένος από άνοια και αλτσχάιμερ. Αυτήν την καταραμένη νόσο που σαρακώνει την ίδια τη ζωή. Ναι, ένας ώριμος άντρας, ακμαίος στην όψη, καλοστεκούμενος σωματικά, γοητευτικός για τα χρόνια του. Θα μπορούσε να είναι ο γείτονας, ο γνωστός, ο φίλος, ο θείος, ο αδελφός. Θα μπορούσε και είναι:

"Ο ΠΑΤΕΡΑΣ"





FLORIAN ZELLER

Ο 42χρονος Γάλλος σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας. Μάλιστα, για πολλούς, ο πιο εξαιρετικός θεατρικός συγγραφέας των σύγχρονων καιρών μας. Σε συνεργασία με τον CHRISTOPHER HAMPTON, θα γράψουν και θα κάνουν την παραγωγή της ταινίας αυτής. Ο Ζέλλερ μάλιστα θα κρατήσει στην σκηνοθεσία μια θεατρική απόδοση καθώς η δράση είναι, στη συντριπτική της πλειονότητα, σε εσωτερικό κλειστό χώρο.

Είναι μια ταινία με ένα θέμα που περνάει πάρα πολύ επώδυνα, βασανιστικά και προβληματικά από την κάθε οικογένεια πιστεύω και απασχολεί τον σύγχρονο άνθρωπο. Άραγε γιατί η δύση της ζωής μας να είναι βουτηγμένοι στην γεροντική άνοια; Είναι υποχρεωτικό να ζήσουμε και εμείς αλλά και το άμεσο περιβάλλον, οι δικοί μας άνθρωποι, την αναξιοπρέπεια αυτού του εφιάλτη; Είναι νομοτελειακό, βιολογικά ή ηθικά, να δούμε ένα εμβληματικό αγαπημένο μας πρόσωπο, να βιώνει αυτήν την κατάσταση;

Το έργο, με την σκηνοθετική φόρμα του Ζέλλερ και τη γραφή του Χάμπτον, θα μας ταξιδέψει, αμείλικτα, χωρίς λύπη ή κάποιο φτιασίδωμα, στην αλήθεια. Θα μας "βάλλει" σε ένα σπίτι, όπου μια ώριμη γυναίκα και κόρη, έχει να διαχειριστεί το δικό της "Γολγοθά". Το να στηρίξει και να φροντίσει τον πατέρα της που πάσχει από καλπάζουσα άνοια.

Τι πιο ρεαλιστικό θέμα λοιπόν;


Συντελεστές

Πρεμιέρα:  2020

Σενάριο:  Florian Zeller,  Christopher Hampton

Σκηνοθεσία:  Florian Zeller

Κινηματογράφιση:  Ben Smithard

Μουσική:  Ludovico Einaudi

Μοντάζ:  Γιώργος Λαμπρινός

Σκηνογραφία:  Cathy Featherstone

Ενδυματολογία:  Anna Robbins

Art direction:  Amanda Dazely,  Astrid Sieben


Ερμηνείες

Anthony Hopkins στο ρόλο του Άντονι


Ότι και να πει κανείς για τον 83χρονο αυτό θρύλο της έβδομης τέχνης είναι λίγο. Η ερμηνεία του αποτελεί μάθημα στις σχολές υποκριτικής. Θυμίζει τους άντρες εκείνους που σημάδεψαν με το πέρασμά τους την έβδομη τέχνη στην ιστορία της.
Ερμηνεύοντας έναν χαρακτήρα στην ίδια του την ηλικία, μάλιστα η ημερομηνία γέννησης του, 31/12/1937, που δίνει στην χαρακτήρα που υποδύεται, είναι η δική του, τον βλέπεις ότι γεμίζει ολάκερη την οθόνη από άκρου σ' άκρο! Επιβλητικός, γλυκός, τραγικός, οργισμένος, παραιτημένος, τρομαγμένος, απογοητευμένος. Κάθε συναίσθημα που εκπνέει από τον άνθρωπο, δίνεται από τον ίδιο με ένα τρόπο που σε κάνει να λυγίζεις. Μακράν δίκαιη η τιμή του με Όσκαρ Α' αντρικού ρόλου και όχι μόνο.
Το βραβείο αυτό αποτελεί το πρώτο βραβείο που δόθηκε σε πρωταγωνιστή σε αυτήν την ηλικία.
Ο Χόπκινς γνώρισε την παγκόσμια αποθέωση για την ερμηνεία του.

Olivia Colman στο ρόλο της Άν, κόρης του Άντονι


Η μεγάλη Αγγλίδα ηθοποιός, τα τελευταία χρόνια δεσπόζει στη διεθνή κινηματογραφική σκηνή. Και όχι άδικα! Η άνοδός της είναι εκκωφαντική και η ερμηνευτική της αξία κυμαίνεται σε πανύψηλα μεγέθη. Στον "Πατέρα" ερμηνεύει μια απλή καθημερινή γυναίκα. Μια κόρη. Μια κόρη που προσπαθεί, με προσωπικό αγώνα ζωής, να στηρίξει τη δύσκολη καμπή της ζωής του πατέρα της. Ζει το άγχος του, τα αδιέξοδά του, τη βύθισή του. Αναγκάζεται να ισορροπήσει ανάμεσα σε ακραίες επιλογές, ανάμεσα σε πατέρα και σύζυγο, να αντέξει σε πιέσεις. Και τέλος να κληθεί να πάρει αποφάσεις που, έτσι κι αλλιώς, θα προκαλέσουν τραγικό πόνο.
Απολαύστε την ερμηνεία της, είναι υπέροχη και ήταν υποψήφια για Όσκαρ ερμηνείας υποστηρικτικού ρόλου.

Το δοσμένο πρωταγωνιστικό ζευγάρι είναι εκείνο που δεσπόζει κραταιά στην ταινία. Γεμίζει με την παρουσία του την πλοκή και οδηγεί τη δράση. Και είναι λογικό σαν θεατρικό έργο καθώς οι λοιποί χαρακτήρες κινούνται, ως δορυφόροι, γύρω από αυτούς.

Λοιπές ερμηνείες

Imogen Poots στο ρόλο της Λάουρα
Αγγλίδα ηθοποιός γεννημένη το 1989




Olivia Williams στο ρόλο της νοσηλεύτριας
Γεννημένη στην Αγγλία το 1968



MARK GATISS στο ρόλο του άντρα
Γεννημένος το 1966 στην Αγγλία



Rufus Sewell στο ρόλο του Πολ, συζύγου της Αν
Γεννημένος στην Αγγλία το 1967



Ayesha Darker στο ρόλο της γιατρού Δρ. Σαράι
Γεννημένη το 1977 στην Βομβάη της Ινδίας


Αυτοί, φίλες και φίλοι, είναι οι δεύτεροι ρόλοι στην ταινία. Τα πρόσωπα και οι χαρακτήρες που παίζουν δευτερεύοντα πλην όμως σημαντικό ρόλο. Σημειώνουμε ότι η δική τους παρουσία ήταν εξ ίσου σημαντική για την επιτυχία της όλης δημιουργίας.

Το θέμα-η πλοκή

Χώρος δράσης της ταινίας είναι το διαμέρισμα της Άν στο Λονδίνο, στο οποίο φροντίζει τον ηλικιωμένο πατέρα της, τον Άντονι, ο οποίος πάσχει από σοβαρή και επιδεινούμενη άνοια. Το διακύβευμα της Άν είναι να βρει μια κατάλληλη γυναίκα, η οποία θα επιβλέπει τον ίδιο καθώς εκείνη θα μετακομίσει στο Παρίσι με τον νέο της σύντροφο.
Από εκεί και πέρα, τα πράγματα μπλέκονται τόσο καθώς ο πατέρας, δεν μπορεί πλέον να αναγνωρίσει τι είναι τι και που είναι που. Η σύγχυση με τα πρόσωπα, τα αντικείμενα αλλά ακόμα και τους χώρους είναι τέτοια που ο ίδιος ο θεατής νιώθει το άγχος της σύγχυσης.
Τα πράγματα θα επιδεινωθούν και στη σχέση της Αν με τον σύζυγό της και όλα θα απαιτήσουν κρίσιμες και πολύ επώδυνες αποφάσεις.




Βραβεύσεις

"Ο πατέρας" αγαπήθηκε από το κινηματογραφικό κοινό αμέσως μετά την πρώτη του προβολή. Τα σχόλια και οι κριτικές ήταν διθυραμβικές και δικαιωματικά καθώς το φιλμ διαπραγματευόταν κάτι εντελώς διαφορετικό αλλά και κάτι τόσο ευαίσθητο και προσωπικό.
Τα διεθνή φεστιβάλ υποδέχτηκαν την ταινία με ανοιχτές αγκαλιές και σύντομα οι διακρίσεις έρχονταν σωρηδόν.
Έτσι, μέσα σε διάστημα 1 έτος η ταινία έχει:

26 Διεθνή βραβεία και ακόμα 135 υποψηφιότητες

Ενδεικτικά αναφέρω:

2 Βραβεία Όσκαρ (Α' αντρικού ρόλου, διασκευή σεναρίου)
2 Βραβεία BAFTA (Ίδιες κατηγορίες)
Βραβείο GOYA καλύτερου Ευρωπαϊκού φιλμ


Η μουσική

Η μουσική της ταινίας λειτουργεί με δύο τρόπους. Είτε ως αυτόνομη δημιουργία, η οποία και αποτελεί το μουσικό χαλί του φιλμ. Εδώ τη δημιουργία έχει ο εκλεκτός μουσικός Ludovico Einaudi και είναι η πρέπουσα απόλυτα αρμονική με το θέμα.
Ο δεύτερος τρόπος με τον οποίο δρα η μουσική επένδυση είναι τα μουσικά θέματα που ακούγονται στην ταινία, ως ακούσματα του ίδιου του Άντονι. Και αυτά είναι υπέροχα, κλασικά και νεοκλασικά μουσικά θέματα, από μεγάλες μουσικές θρυλικές δημιουργίες. Klaus Nomi, Geoges Bizet (Αλιείς μαργαριταριών) κλπ δημιουργώντας ένα μουσικό μοτίβο άκρως επιβλητικό.




Η ταινία, φίλες και φίλοι, θα σας συγκλονίσει και αληθινά απαιτεί και μεγάλη συγκέντρωση καθώς, μέσα από την κάμερα του σκηνοθέτη και την πλοκή, ο θεατής παρακολουθεί, σαν να είναι ο ίδιος τα μάτια του ηλικιωμένου Άντονυ, τη δραματική του πορεία στην επιδείνωση.

Η σκηνοθεσία του Ζέλλερ είναι υπέροχη. Θεατρική αλλά συνάμα και δυναμική καθώς οι κλειστοί χώροι ενός διαμερίσματος γίνονται ο χώρος του μυαλού του ηλικιωμένου γέροντα, ο οποίος αργά μα σταθερά αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά και όλα οδεύουν στη δική του απομόνωση.

Υπάρχουν στιγμές στο φιλμ, όπως χαρακτηριστικά αυτές της κορύφωσης, του φινάλε, όπου νιώθεις μια παγωμένη ανατριχίλα, έναν φόβο απέναντι στον δαίμονα που ακούει στο όνομα "γεροντική άνοια" 
Απέναντι στην ασθένεια που μπορεί να σε συντρίψει σαν άνθρωπο και να ισοπεδώσει την αξιοπρέπειά σου. Και εκεί είναι που θα ρωτήσεις τρέμοντας: 
"Και αν αυτό συμβεί και σε μένα;"

Ο Άντονι Χόπκινς, ο μεγάλος αυτός ερμηνευτής της τέχνης, έχει τη δυνατότητα να σταθεί απέναντί σου, μπροστά σου, σαν τον δικό σου πατέρα την κρίσιμη εκείνη ώρα. Είναι τέτοια η διεισδυτική ικανότητά του που ταυτίζεσαι μαζί του.

Τέλος η Ολίβια Κόλμαν, μπορεί να είσαι εσύ η ίδια, η κόρη. Που θα κληθείς να διαχειριστείς αυτήν την συνύπαρξη. Που θα ζεις την παρακμή του ανθρώπου που σε γέννησε. Που θα οργιστείς, θα βαρυγκομίσεις αλλά στο τέλος θα δακρύσεις μαζί του όταν θα τον βλέπεις να αποχωρεί από το σπιτικό στο οποίο τον είχες συνηθίσει καθημερινά.






Αυτός είναι λοιπόν "Ο πατέρας"
Μια φιλμική δημιουργία που αναδεικνύει με σεβασμό και απόλυτη συγκίνηση το τεράστιο αυτό πρόβλημα της γεροντικής άνοιας. 
Μια ταινία που θα σας κάνει να δακρύσετε, να προβληματιστείτε, να σκεφτείτε. Να αναλογιστείτε πολλά πράγματα για την ανθρώπινη ζωή.
Και να αξιολογήσουμε τη σημασία της απόδοσης τιμής στην απλή στιγμή στην κάθε μας μέρα. Γιατί, φίλες και φίλοι, ποτέ δεν γνωρίζουμε το αύριο, μήτε για τους δικούς μας αλλά μήτε και για μας.













Σχόλια

  1. Γιάννη μου, είδα την ταινία σε καλοκαιρινό σινεμά τον Αύγουστο. Επιβεβαιώνω με τη σειρά μου ότι πρόκειται για αριστούργημα. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς αφού τόσο το θέμα της (που αγγίζει όλους μας) όσο και ο τεράστιος Άντονι Χόπκινς (που γεμίζει την οθόνη) εγγυώνται το αποτέλεσμα. Μου θύμισε τη γιαγιά μου που αποκαλούσε την κόρη της (και μάνα μου) "μαμά". Μια ταινία που δεν αφήνει κανένα ασυγκίνητο. Ευχαριστούμε για το αφιέρωμα, φίλε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και εγώ καταθέτω το ευχαριστώ μου, με τη σειρά μου, Μία μου, για τα συναισθήματά σου. Συμμερίζομαι απόλυτα τα όσα λες και αναφέρεις. Θεωρώ μεγάλη υπόθεση το ότι έχεις δει την ταινία και έχεις διαμορφώσει εικόνα και συναισθήματα. Είδαμε λοιπόν μια συγκλονιστική ταινία που μιλάει αλήθειες που πονάνε και ταράζουν καλή μου φίλη. Να είσαι καλά.

      Διαγραφή
  2. Πολύ ωραία παρουσίαση και τόσο ζωντανή που ΔΕΝ θα τη δω!! Δεν μπορώ ψυχολογικά να δω, να ξαναζήσω αν θες έναν πατέρα που χάνεται χάνοντας τη μνήμη του. Αλλά Γιάννη μου αναξιοπρέπεια δεν προκαλεί η άνοια. Ποτέ και καμιά ασθένεια.
    Ο Χόπκινς τώρα είναι κορυφή! Αγαπημένος! Μάγος της σκηνής! Διδάσκει όντως με κάθε ρόλο του. Άξιος. Και η Ολίβια μου αρέσει σαν ηθοποιός. Την έχω δει σε διάφορες ταινίες και πραγματικά είναι υπέροχη
    Ευχαριστούμε Γιάννη μου
    Να σαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχοντας επίγνωση της υπόθεσης και του αγώνα σου με τον πατέρα σου Άννα μου, είχα τη γνώση ότι αυτό το έργο δεν μπορείς να το δεις. Και έχεις απόλυτο δίκιο. Γιατί είναι ένα deja vous φορτωμένο με πολύ καταθλιπτικά συναισθήματα. Ναι έχεις δίκιο με το θέμα της αξιοπρέπειας, ίσως να το προσέγγισα λαθεμένα.
      Το πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι συγκλονιστικό αγαπημένη μου φίλη. Αποδίδει απόλυτα αυτό που πρέπει στον υπέρτατο βαθμό.
      Εγώ σε ευχαριστώ για τη συμμετοχή και τις σκέψεις σου Άννα μου. Καλό βράδυ.

      Διαγραφή
  3. Διάβασα πολλά για την ερμηνεία του Χόπκινς, η δική σου εγγραφή όμως μου έδωσε μια σφαιρική εικόνα για την ταινία. Το θέμα της γεροντικής άνοιας είναι σκληρό, έγραψα σχετικά στο ιστολόγιο μου όταν διάβασα το βιβλίο Confiteor του Ζάουμε Καμπρέ. Αν είναι δυνατόν, θα την δω την ταινία μόνο και μόνο για τον Χόπκινς, τον οποίο θεωρώ κορυφαίο ηθοποιό. Βέβαια και η θέση της κόρης του, δεν είναι εύκολη, πως να αντιμετωπίσεις έναν άνθρωπο, που δεν θυμάται τίποτα απ΄ όλα εκείνα τον έκαναν να γελάσει, να κλάψει, να αγαπήσει.
    Νάσαι καλά, φίλε μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. To θέμα Βασίλη μου έχει μια συναισθηματική "βιαιότητα" καθώς δεν είναι εύπεπτο. Είναι οδυνηρό. Και αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα βγαίνει και στην οθόνη. Στο τι αντιμετωπίζει μια κόρη και ένας πατέρας, καθένας από διαφορετική αφετηρία.
      Οι δύο πρωταγωνιστές είναι συγκλονιστικοί. Εντάξει ο Χόπκινς είναι παγκόσμια προσωπικότητα πλέον και δεν χρειάζεται πιστοποιητικό.
      Χαίρομαι που είσαι εδώ φίλε μου και κάναμε κουβέντα για αυτό το δύσβατο μονοπάτι της ζωής μας. Ευχαριστώ.

      Διαγραφή
  4. Χρόνος, βιολογική φθορά, μνήμη που γίνεται λευκή σελίδα και φυγή απ’ την πραγματικότητα. Πώς να τα βάλεις με το αναπάντεχο που γίνεται εφιάλτης. Έζησα έναν τέτοιον εφιάλτη στις πιο ακραίες καταστάσεις. Με την μητέρα που στα 65 της διαγνώστηκε με βαριά εγκεφαλίτιδα και σιγά σιγά ο εκφυλισμός της μνήμης με μια φθίνουσα πορεία εξελίχθηκε σε άνοια. Εφτά χρόνια δοκίμαζε τα όρια της αντοχής μας. Είκοσι τρία χρόνια αφ’ ότου έφυγε κι ακόμη ματώνει η ψυχή μου.
    Δεν ξέρω αν θα άντεχα να δω το έργο, παρόλο που λατρεύω τον Χόπκινς. Ίσως κάποτε όταν μαλακώσουν οι σκέψεις, με συγκίνηση και κριτική να αποδεχτώ πως έκανα ότι μπορούσα. Πάντως θα συμφωνήσω πως είναι καταπληκτική ταινία με εξαιρετικό καστ αναδεικνύοντας όλα εκείνα τα ουσιώδη που όταν περισσεύει η αγάπη, γίνονται μεγάλα.
    Πολύ ΄συγκινητική αφιέρωση.
    Γιάννη μου να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άξιζε θαρρώ μια τέτοια αφιέρωση Αννίκα μου. Όχι μόνο κινηματογραφικά αλλά και ουσιαστικά σαν βίωμα ζωής. Και η ταινία δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να μας δίνει ένα τέτοιο πρόβλημα. Να έρθουμε σε επαφή μαζί του, να το κρατήσουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Να γνωρίζουμε ότι υπάρχει και πιθανά, μακάρι όχι, να πέσουμε πάνω του.
      Όχι, δεν σε πιέζω να δεις το έργο. Το έχεις δει στην ίδια σου τη ζωή. Προσωπικά, γνωρίζοντας την ποιότητά σου, θεωρώ ότι δικαιούσαι να έχεις καθαρή συνείδηση για όσα έχεις προσφέρει. Μακάρι να μην διαβούμε την πόρτα αυτού του προβλήματος ποτέ!
      Σε ευχαριστώ για τα συναισθήματα που μοιράστηκες εδώ καλή μου φίλη. Τα θεωρώ πολύτιμα και σημαντικά. Ας είμαστε καλά.

      Διαγραφή
  5. Υπέροχη ανάλυση για μια ακόμα φορά αγαπημένε μου φίλε. Ένα έργο δύσκολο, που σου αφήνει ένα πλάκωμα στο στήθος, γιατί ακριβώς είναι τόσο αληθινό, τόσο καθημερινό και δυστυχώς τόσο οικείο για όλους μας. Ακόμα και αν δεν έχει βιώσει κάποιος σε κοντινό του περιβάλλον μια τέτοια κατάσταση, είναι κάτι που όλοι έχουμε σαν φόβο μέσα μας, μην βρεθούμε στη δύση της ζωής μας σε μια τέτοια κατάσταση. Μια κατάσταση που μπορεί να διαλύσει όχι μόνο εσένα τον ίδιο που τη βιώνεις, αλλά τους γύρω σου, τους κοντινούς σου ανθρώπους που αγαπάς και το τελευταίο που θέλεις είναι να τους φορτώσεις με ένα τέτοιο βάρος.
    Το είδα πριν ένα μήνα περίπου και θυμάμαι πόσο με συγκλόνισε. Η ανάλυσή σου μου επανέφερε όλη την εικόνα και την αίσθηση που μου δημιούργησε το έργο. Οι καταπληκτικές ερμηνείες (θα συμφωνήσω απόλυτα) αλλά και η σκηνοθεσία μέσα από τα μάτια του πατέρα, που λόγω της ασθένειάς του, μπλέκει γνώριμα με άγνωστα πρόσωπα, παρελθόν με παρόν, δημιουργεί μια φοβερή σύγχιση στον θεατή, που καλείται να βιώσει μέσα από την ερμηνεία του ηθοποιού, τη θύελα που επικρατεί στο μυαλό ενός ανθρώπου με άνοια. Η κατάληξη σου αφήνει μια μεγάλη πίκρα, καθώς συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να παλέψεις μια τέτοια κατάσταση και πρέπει να επιλέξεις αν θα αποδεχτείς την ήττα σου, σέρνοντας ενοχές που σε ισοπεδώνουν, ή θα μείνεις να παλεύεις έναν αγώνα με προδιαγεγραμμένο τέλος καταστρέφοντας την προσωπική σου ζωή. Η Ολίβια Κόλμαν ως κόρη πραγματικά με συγκλόνισε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι σημαντική η κατάθεση ψυχής σου αγαπημένη μου φίλη. Είναι γεμάτη συναισθήματα αυτό το άνοιγμα της καρδιάς σου, σαν εξομολόγηση φόβων. Είναι κάτι που οφείλουμε να μάθουμε να ζούμε μαζί του. Να μην μας πανικοβάλει, να μην μας ακυρώνει σαν ανθρώπους. Είναι δύσκολο, είναι επώδυνο, κανείς δεν λέει το αντίθετο. Αλλά αν αφεθούμε τότε θα πεθαίνουμε κάθε μέρα.
      Το έργο κάνει κάτι απλό. Ανοίγει διάπλατα τις πόρτες ενός τέτοιου σπιτιού. Με μια υπέροχη και άρτια παραγωγή και συγκλονιστικές ερμηνείες, μας κοινοποιεί ένα τέτοιο ζήτημα. Η Ολίβια, τα τελευταία χρόνια έχει απογειωθεί ως ηθοποιός, το ξέρουμε καλά.
      Σε ευχαριστώ που ήσουν εδώ με σκέψεις και συναισθήματα Κατερίνα μου.

      Διαγραφή
  6. Έχω δει την ταινία Γιάννη μου και δεν σου κρύβω πως έκλαιγα στο μεγαλύτερο μέρος της. Έζησα τον πατέρα μου σε αυτή την κατάσταση, μέχρι το τέλος και οι αναμνήσεις μου από εκείνη την εποχή, ακόμα με θλίβουν.
    Πρόκειται για μια συγκλονιστική ταινία ! Και συγκλονιστική την κάνει κυρίως ο Χόπκινς για τον οποίο τρέφω μεγάλο θαυμασμό! Υποδύθηκε τον εσωτερικό κόσμο του ηλικιωμένου πάσχοντα πατέρα από Αλτσχάϊμερ με μεγάλη ακρίβεια. Αυτή η ασθένεια ακολουθεί συγκεκριμένα στάδια εξέλιξης. Όσοι έχουμε ζήσει στο περιβάλλον μας κάποιον δικό μας σε αυτή την κατάσταση, τη νιώσαμε πιστεύω, στο πετσί μας.
    Κάνεις πολύ καλά που την προβάλλεις και την προτείνεις.
    Να είσαι καλά!
    Καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν θα ήθελα να ανασύρω στη μνήμη σου, αγαπημένη μου φίλη, θλιβερές στιγμές και μνήμες. Όμως, δυστυχώς, η φάση αυτή είναι παρούσα στις ζωές μας. Είτε άμεσα είτε έμμεσα. Η ταινία αυτή, έφερε στα σπίτια όσων την είδαν, το τεράστιο αυτό θέμα, με έναν τρόπο τόσο καθηλωτικό και ρεαλιστικό που δεν γίνεται να σε αφήσει ασυγκίνητο.
      Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Συμμερίζομαι τα συναισθήματά σου αγαπημένη μου φίλη. Καλό μήνα Μαρία μου.

      Διαγραφή
  7. Καλό φθινόπωρο Γιάννη, όμορφο και δημιουργικό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επίσης Κώστα. Χρειαζόμαστε κάθε ευχή φίλε μου στους καιρούς μας. Ευχαριστώ.

      Διαγραφή
  8. Кαλησπέρα Γιάννη και καλό μήνα
    Όντως δεν χρειαζόμαστε άλλους υπερήρωες, τόσο μακριά από την πραγματικότητα, με μια διάσταση του χαρακτήρα να προβάλλεται. Όταν οι άνθρωποι έχουμε τόσες πολλές διαστάσεις, κάποιες σε αρμονία και κάποιες σε σύγκρουση.
    Δεν γνώριζα πως στην ταινία χρησιμοποιούν την ημερομηνία γέννησης του ίδιου του Χόπκινς. Είναι σαν να πρωταγωνιστεί στη δική του ζωή και όχι σε μια ταινία.
    Την ταινία δεν την έχω δει και ίσως να μην τη δω. Ακουμπά σε κάποιες ευαίσθητες χορδές. Χαίρομαι όμως που διαβάζοντας τη δική σου παρουσίαση μπορώ να έχω μια ολοκληρωμένη και ανθρώπινη ματιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατανοώ και σέβομαι απόλυτα την επιλογή σου, Τζοάννα μου, να μην δεις την ταινία. Και δεν χρειάζεται περαιτέρω επεξήγηση. Το θέμα πονάει πολύ και αν υπάρχουν προσωπικά θέματα πιστεύω γίνεται οδυνηρό.
      Ναι, υπάρχουν άπειρες διαστάσεις στον άνθρωπο που μπορούμε να σταθούμε, να προσεγγίσουμε. Και το θέμα εδώ προσφέρεται αφειδώς για κάτι τέτοιο.
      Οι ερμηνείες των συντελεστών στην ταινία ξεπερνούν κάθε προσδοκία. Για τον Χόπκινς τι να πει κανείς. Δέος σε πιάνει από τη μεγάλη αυτή μορφή.
      Να είσαι καλά καλή μου φίλη για τα τιμητικά και ζεστά σου λόγια. Σε καλησπερίζω και ευχαριστώ.

      Διαγραφή
  9. Γιάννη μου, εξαιρετική παρουσίαση σε μια ταινία που δεν είχα ακούσει καν!
    Δυστυχώς είναι τόσο επίκαιρο και τόσο συχνό όλο αυτό που επεξεργάζεται, που θα έλεγα ότι έχει φτάσει στα όρια επιδημίας.
    Δεν ξέρω αν θα τη δω, γιατί αν έχεις μια τέτοια εμπειρία στη ζωή σου, μάλλον δε θα θέλεις να την αναπαράγεις εσωτερικά μέσα από μια ταινία.
    Το άτομο της οικογένειάς μας που έπασχε από αυτό παρακαλούσε τον Θεό - πριν χαθεί σε μεγάλο βαθμό η διαύγεια του νου της - να μην φτάνει να χάνει ο άνθρωπος το μυαλό του. Δύσκολες στιγμές, πολύ απαιτητικές για όλους και ιδιαίτερα συγκινητικές.
    Είναι κρίμα, καθώς παιδεύεται ο ίδιος ο πάσχων μα και όλοι γύρω του, Δεν μπορείς να βλέπεις την καθοδική πορεία και να μην μπορείς να κάνεις παρά ελάχιστα πέρα από την αδιάκοπη φροντίδα και στήριξη. Σίγουρα, παύει σε μεγάλο βαθμό να είναι το άτομο που γνώριζες. Είναι μια ύπουλη πάθηση που εύκολα σε ξεγελά για αρκετό καιρό μέχρι να δεις τα χοντρά σημάδια, ειδικά αν το άτομο ήταν πάντα υπερδραστήριο και αυτόνομο.
    Σταματώ, γιατί είπα πολλά, όμως η ίδια η ζωή είναι μια ταινία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν είπες πολλά Γλαύκη μου. Είπες πολύ σωστές και σημαντικές κουβέντες. Μας πιάνει δέος με αυτό το ζήτημα, κάνουμε πως δεν υπάρχει γύρω μας, πως είμαστε αλώβητοι. Όμως αυτόν τον σκοπό έχει η ταινία. Να μας θυμίσει την ύπαρξη αυτού του προβλήματος. Το κάνει ως ένα έργο τέχνης βέβαια, με τρόπο συγκλονιστικό αλλά το κάνει.
      Σε ευχαριστώ καλή μου φίλη για το μοίρασμα της σκέψης σου και συμμερίζομαι τα συναισθήματά σου. Καλή σου βδομάδα.

      Διαγραφή
  10. Καλο φθινοπωρο johnpit🏡Ειναι τοσο εξαιρετικα ενδιαφερουσα η ταινια οπως διαβαζουμε απο την αναρτηση σου , που επιθυμω να την δω . Να εισαι παντα καλα να κρατας ζωντανο το ενδιαφερον για τον καλο κινηματογραφο 🗺 καλο ξημερωμα 🌄🌅καλη εβδομαδα🐾🌹

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Κυριακή μου, καλή βδομάδα καλή μου φίλη. Ευχαριστώ για τις ευχές και τα σχόλιά σου. Να την δεις την ταινία στο προτείνω ανεπιφύλακτα αλλά με κάθε σκέψη ότι είναι ένα βαρύ συναισθηματικά θέμα.

      Διαγραφή
  11. καλό βράδυ Γιάννη
    αγαπημένος ο Χόπκινς από μία ταινία των 80'ς ... Τωρα αν και δεν έχω δει τηνπαρούσα... πιστεύω απ' αυτά που έγραψες ότι είναι υπέροχη...

    Υ.Γ. Ο Θ εό ς να φυλάει... να μην σου τύχει... βεβαίως...

    καλό βραδυ...
    παντα επιτυχίες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ καλά το λες Λαμπρινή μου. Να μην τυχαίνει σε κανέναν άνθρωπο!
      Όσον αφορά την ταινία πραγματικά είναι συγκλονιστική. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια καλή μου φίλη. Καλησπέρα σου.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις τελευταίου μήνα

Ηλίας Λογοθέτης: Στο δρόμο της αθανασίας

Αντρική λάμψη στο κλασικό Χόλιγουντ (Top stars actors in classic Hollywood) Μέρος 1ο

Όταν ο Μάρλον Μπράντο σόκαρε τα Όσκαρ