Παρουσίαση καινούργιων ταινιών: BRYAN SINGER: "BOHEMIAN RHAPSODY"

Φίλες και Φίλοι του CINEFIL

στις 27 Οκτώβρη ξεκινήσαμε εδώ μια καινούργια στήλη:

Την παρουσίαση εντελώς νέων Κινηματογραφικών ταινιών.

Σας είχα συστήσει τότε τον αγαπητό Φίλο: Νίκο Παπακωνσταντίνου,

δεδηλωμένο "Σινεφίλ" με πάθος και τεκμηρίωση, ο οποίος και μας έκανε την πρώτη παρουσίαση, την οποία είδατε εδώ:

"Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ" του DAMIEN CHAZELLE

Σήμερα λοιπόν συνεχίζουμε με την παρουσίαση μιας νέας Κινηματογραφικής παραγωγής, η οποία ήρθε ως "Βόμβα" στα Σινε-δρώμενα.

Προχωράμε λοιπόν:

"BOHEMIAN RAPSODY"

Γενικά στοιχεία της ταινίας

Πρεμιέρα:  1 Νοέμβρη 2018 στην Ελλάδα

Σκηνοθεσία:  BRYAN SINGER

Σενάριο:  ANTHONY MCCARTEN-PETER MORGAN

Casting:  SUSIE FIGGIS

Κινηματογράφιση:  NEWTON THOMAS SIGEL

Σχεδίαση παραγωγής:  AARON HAYE

Ενδυματολογία:  JULIAN DAY

Ερμηνείες

RAMI MALEK στο ρόλο του FREDDIE MERCURY

LUCY BOYNTON στο ρόλο της MARY AUSTIN

GWILYM LEE στο ρόλο του BRIAN MAY

BEN HARDY στο ρόλο του ROGER TAYLOR

JOSEPH MAZZELLO στο ρόλο του JOHN DEACON (as JOE MAZZELLO)

Παρουσίαση

Η ταινία με την οποία θα ασχοληθούμε αυτή τη φορά είναι επίσης βιογραφική, όπως και το First Man, αλλά ταυτόχρονα πολύ διαφορετική. Αφορά το πασίγνωστο συγκρότημα Queen και τον αξέχαστο Freddie Mercury, η ζωή, το έργο και ο θάνατος του οποίου έχουν απασχολήσει εκατομμύρια ανθρώπους τα περασμένα 40 χρόνια. Σε αντίθεση με τον Neil Armstrong, ο οποίος ήταν μάλλον ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, για τον οποίο ελάχιστα γνωρίζουν οι περισσότεροι πέρα από την ιστορική αποστολή στην οποία συμμετείχε, ο Mercury ήταν ένας σούπερσταρ της ροκ, με πληθωρική προσωπικότητα και εκρηκτική σκηνική παρουσία.

Ίσως θα έπρεπε εδώ να αποφασίσουμε τι είναι αυτό που περιμένουμε από μια ταινία του συγκεκριμένου είδους και αν δύο τόσο διαφορετικές ταινίες, ανήκοντας θεωρητικά στην ίδια κατηγορία μπορούν να κριθούν με τα ίδια κριτήρια.

Όταν ακούμε τον όρο «βιογραφική ταινία» τι ακριβώς μας έρχεται στο μυαλό; Κατά πάσα πιθανότητα κάτι σαν το Λόρενς της Αραβίας του David Lean, η οποία θεωρείται και κορυφαίο παράδειγμα του είδους ή το Γκάντι του Richard Attenborough ή το πιο πρόσφατο Jackie του Pablo Larrain. Μια ταινία που θα καταπιάνεται με σημαντικά ιστορικά πρόσωπα και θα αναδεικνύει, ενδεχομένως, άγνωστες πτυχές της ζωής τους, καθώς και το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο έζησαν και έδρασαν.

Ωστόσο, ακόμα και μια ταινία όπως ο Λόρενς της Αραβίας έχει δεχθεί κριτική για ιστορικές ανακρίβειες. Ήταν ομολογουμένως ιδιαίτερα πιστή στην κύρια πηγή της, η οποία ήταν η αυτοβιογραφία του ίδιου του Lawrence. Το κατά πόσο ένα τέτοιο βιβλίο μπορεί να είναι ιστορικά αντικειμενικό, το αφήνω στην κρίση σας.

Η ουσία είναι ότι το λεγόμενο biopic, όπως αποκαλείται αγγλιστί, είναι μια δραματοποιημένη εκδοχή της πραγματικότητας και όχι ένα ντοκιμαντέρ. Όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο σπουδαίος κριτικός Roger Ebert, όποιος αναζητά την αλήθεια για κάποιον στην ταινία που έχει θέμα τη ζωή του, θα μπορούσε κάλλιστα να ρωτήσει την αγαπημένη γιαγιά του εν λόγω ανθρώπου.

Στην περίπτωση του Bohemian Rhapsody, αυτό γίνεται ακόμα πιο αντιληπτό, αν λάβουμε υπόψη την επιλογή του σκηνοθέτη. Ο Bryan Singer έγινε γνωστός από το εξαιρετικό Συνήθεις Ύποπτοι, αλλά πλέον είναι διάσημος ως ο σκηνοθέτης των περισσότερων ταινιών της σειράς X-Men, (και των καλύτερων, αν εξαιρέσουμε το μέτριο X-Men: Apocalypse).

Θα ήταν άτοπο, λοιπόν, να περιμένουμε την ντοκιμαντερίστικη προσέγγιση του Chazelle. O Singer πιάνει, όπως και στους Υπόπτους, το νήμα της ιστορίας από το τέλος, ακολουθώντας τον Freddie Mercury στο δρόμο για την ιστορική συναυλία Live Aid του 1985. Σύντομα, ωστόσο, θα επιστρέψουμε στο 1970, με τον παγκοσμίως άγνωστο Farrokh Bulsara να εργάζεται ως αχθοφόρος, αγνοώντας το μέλλον που τον περίμενε.

Η συνάντηση με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, τα πρώτα βήματα και η θεαματική άνοδος προς τη δόξα συνοδεύονται από τη μουσική των Smile (του πρώτου συγκροτήματος των Brian May και Roger Taylor) και φυσικά τις πρώτες επιτυχίες της μπάντας, που έμελλε να γράψει ιστορία στη ροκ.

Η μουσική παίζει, φυσικά, κεντρικό ρόλο στην ταινία και ο σκηνοθέτης μας δίνει μια άποψη για τη διαδικασία που οδήγησε στη δημιουργία ορισμένων από τα σημαντικότερα τραγούδια του συγκροτήματος, μεταξύ των οποίων και το εμβληματικό Bohemian Rhapsody. Καθώς το νήμα της αφήγησης ξετυλίγεται, η σχέση του Freddie με την Mary Austin, με τα υπόλοιπα μέλη των Queen, την οικογένεια και το ευρύτερο περιβάλλον του δοκιμάζονται από την πραγματικότητα του lifestyle που εναλλάσσεται μεταξύ στούντιο και περιοδειών, της ξαφνικής δόξας και του προσωπικού αγώνα του frontman να αποδεχθεί τη σεξουαλικότητά του.

Εδώ πρέπει να δοθούν εύσημα στην Susie Figgis που είναι υπεύθυνη για το casting: πέρα από τον εκπληκτικό Rami Malek στο ρόλο του Freddie, οι ηθοποιοί που επιλέχθηκαν για να υποδυθούν τα άλλα τρία μέλη του συγκροτήματος, πολλές φορές το κάνουν δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι δεν είναι... κλώνοι, ειδικά ο Joe Mazzello στο ρόλο του μπασίστα John Deacon.

Κάτι που ίσως δε θα γνωρίζουν οι περισσότεροι, είναι ότι ο Malek δεν ήταν η πρώτη, ούτε καν η δεύτερη επιλογή για τον απίστευτα απαιτητικό ρόλο του Mercury. Πρώτος ήταν ο κωμικός Sacha Baron, (γνωστός από την ταινία Borat), ο οποίος αποχώρησε από την παραγωγή καθώς επέμενε ότι ήθελε να εστιάσει στην ομοφυλοφιλία του Freddie και στα ξέφρενα πάρτι που εκείνος διοργάνωνε στις αρχές της δεκαετίας του '80.

Αυτό προφανώς δεν βρήκε σύμφωνα τα υπόλοιπα μέλη των Queen και η ταινία άλλαξε κατεύθυνση αναλόγως. Ο σεναριογράφος που ανέλαβε τελικά είναι ο Anthony McCarten, υπεύθυνος για το σενάριο των επιτυχημένων biopics The Theory of Everything (Η Θεωρία των Πάντων) και Darkest Hour (Η Πιο Σκοτεινή Ώρα). Η συμβολή των Queen στο σενάριο είναι πάντως φανερή, καθώς ορισμένα γεγονότα δεν είναι τόσο πιστά στην πραγματικότητα ή, τουλάχιστον, όχι σε αυστηρή χρονολογική σειρά.

Ωστόσο, σε γενικές γραμμές δεν παραλείπεται τίποτα το απαραίτητο: μέσα σε λίγες, αλλά ουσιαστικές σκηνές ο Singer αποδίδει τον αγώνα του Mercury ενάντια στις καταχρήσεις, στις προκαταλήψεις της εποχής και στην σκανδαλοθηρική διάθεση του Τύπου, στη σχεδόν άγνωστη τότε ασθένεια που αντιμετώπιζε, αλλά και στην απόλυτη αφοσίωσή του στην μουσική, που δεν έπαψε ως το τέλος της ζωής του.

Ο Singer συγκεντρώνει όλο και περισσότερη συναισθηματική ενέργεια, καθώς πλησιάζει προς την κορύφωση του Bohemian Rhapsody με τη συναυλία Live Aid στο Wembley. Είναι δύσκολο για εμάς να νιώσουμε πλήρως από ένα βίντεο στο YouTube την ανεπανάληπτη εμπειρία που βίωσε το κοινό των 72.000 ατόμων στο ιστορικό στάδιο εκείνη την ημέρα, αλλά και τα 1,9 δις που παρακολούθησαν τη συναυλία ζωντανά από την τηλεόραση - σχεδόν το 40% του πληθυσμού του πλανήτη.

Παρόλα αυτά, ο σκηνοθέτης κάνει τα αδύνατα δυνατά και δίνει την καλύτερη, ίσως, αναπαράσταση συναυλίας που έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη, όπως ταιριάζει σε μια από τις κορυφαίες στιγμές στην ιστορία της ροκ μουσικής. Οι Queen μέσα σε είκοσι λεπτά κατάφεραν αυτό που άλλα συγκροτήματα μόνο ονειρεύονται σε όλη τους τη συναυλιακή πορεία και ο Freddie επιβεβαίωσε τη θέση του στο πάνθεον των μεγαλύτερων ερμηνευτών όλων των εποχών.

Είναι και το σημείο όπου η επιλογή σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή δικαιώνονται απόλυτα. Όπως και ο Gary Oldman στο περσινό βιογραφικό Darkest Hour κέρδισε δικαιωματικά το Oscar, έτσι και ο Rami Malek φέτος διεκδικεί με αξιώσεις τη θέση του στο βάθρο, σε έναν ρόλο στον οποίο πολύ εύκολα θα μπορούσε να γίνει καρικατούρα, ίσως κάτι σαν αυτό που οραματιζόταν ο Sacha Baron. Ο πραγματικός θρίαμβος του Malek είναι ότι δεν συλλαμβάνει μόνο αυτό που γνωρίζουμε όλοι, την φανταχτερή και πληθωρική σκηνική περσόνα του Freddie Mercury, αλλά και τον χαμηλών τόνων, συνεσταλμένο Fred που γνώριζαν μόνο τα πιο κοντινά του πρόσωπα.

Όσοι περιμένουν μια ταινία-κλειδαρότρυπα στα άδυτα της ζωής του αξέχαστου ερμηνευτή, θα απογοητευτούν: το Bohemian Rhapsody δεν είναι ντοκιμαντέρ, πόσο μάλλον φθηνή απόπειρα κιτρινισμού ενός θρύλου με το πρόσχημα της «αναζήτησης της αλήθειας». Όπως περιγράφει ο Freddie το ομώνυμο τραγούδι, έτσι και η ταινία είναι ένα επικό ποίημα το οποίο οι κριτικοί δε θα καταλάβουν (όπως δεν κατάλαβαν ούτε το τραγούδι όταν κυκλοφόρησε), αλλά το κοινό θα λατρέψει.

Νίκος Παπακωνσταντίνου:  Μπορείτε να τον παρακολουθήσετε στο blog:  Χρεωκοπημένοι Καιροί

Είναι συντάκτης του blog. Μεταφραστής και έχει επίσης και το blog:  "Indebting Times". 

Μία όχι-ακριβώς μετάφραση του εν λόγω ιστολογίου στα Αγγλικά. Επίσης αρθρογραφεί στον ιστότοπο Enternity.gr , ο οποίος ασχολείται με κινηματογράφο, videogames και όχι μόνο.

Προσωπικά θέλω να ευχαριστήσω τον Νίκο για το μεράκι του, την προσφορά του αλλά και την μεστή εξαίρετη παρουσίασή του. Ελπίζω δε, να τον έχουμε πάλι εδώ σε επόμενη παρουσίασή του.