Παρουσίαση νέων ταινιών: JULIAN SCHNABEL "Στην Πύλη της Αιωνιότητας"

Φίλες και Φίλοι

μετά τις δύο πρώτες παρουσίασεις των νέων ταινιών που ήδη έχουμε δει εδώ στο CINEFIL,

"Ο Πρώτος Άνθρωπος"

"Bohemian Rapsody"

Ο αγαπητός Φίλος Νίκος Παπακωνσταντίνου

συνεχίζει την τρίτη του παρουσίαση μιας επίσης νέας ταινίας, που και αυτή ταράζει τα κινηματογραφικά νερά 

JULIAN SCHNABEL

"ΣΤΗΝ ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ"

"AT ETERNITY'S GATE"

Πρεμιέρα:  17 Ιούνη 2019 στην Ελλάδα

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Συγγραφή-Σενάριο:  JEAN CLAUDE CARRIERE-JULIAN SCNHABEL-LOUISE KUGELBERG

Σκηνοθεσία:  JULIAN SCHNABEL

Μουσική: TATIANA LISOVKAIA

Κινηματογράφιση:  BENNOIT DELHOMME

Ενδυματολογία:  KAREN MULLER-SERREAU

Film Editing:  LOUISE KUGELBERG & JULIAN SCHNABEL

Διακόσμηση:  CECILE VATELOT

Πρωταγωνιστικές ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ

WILLEM DAFOE στο ρόλο του ζωγράφου VINCENT VAN GOGH

RUPERT FRIEND στο ρόλο του THEO VAN GOGH

OSCAR ISAAC στο ρόλο του PAUL GAUGHIN

MADS MIKKELSEN στο ρόλο του Ιερέα 

MATHIEU AMALRIC στο ρόλο του DR. PAUL GACHET

EMMANUELLE SEIGNER στο ρόλο της MADAME GINOUX

ΤΟ ΘΕΜΑ

Παρακολουθούμε τον κορυφαίο και διάσημο Ολλανδό ζωγράφο Βίνσεντ Βαν Γκογκ στη ζωή του στο ΑΡΛ της Γαλλίας. 

Εκεί, η μαγεία του τοπίου, το φως και τα χρώματα της φύσης θα εμπνεύσουν τον μεγάλο καλλιτέχνη να δημιουργήσει κάποια από τα πλέον ονομαστά και συγκλονιστικά του έργα:

"Έναστρη νύχτα", "Υπνοδωμάτιο στην Αρλ" και τα "Ηλιοτρόπια" αλλά και άλλα πολλά.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Το να πει κανείς ότι ο Vincent Van Gogh είναι ένας από τους πιο διάσημους ζωγράφους όλων των εποχών είναι περιττό. Θα ήταν σαν να πει ότι η «Έναστρη Νύχτα» είναι ένας γνωστός πίνακας.

Ο Van Gogh δεν είναι απλώς διάσημος, αλλά είναι και ιδιαίτερα αγαπητός, ίσως λόγω της τραγικής ζωής του, ίσως εξαιτίας της μοναδικής ικανότητάς των καμβάδων του να αναβλύζουν τόσο ζωντανά χρώματα, ώστε μοιάζει σαν να τα βλέπει κανείς για πρώτη φορά. Ίσως επειδή οι μορφές και τα σχήματα που αποτύπωνε μοιάζουν με οπτικές παρομοιώσεις, παρά με μια κάποια απεικόνιση της πραγματικότητας: ηλιοτρόπια που φωτίζουν σαν ζωντανά άστρα, άστρα που στρεβλώνουν γύρω τους το χώρο σαν δίνες, χωράφια σαν κίτρινες θάλασσες από φλόγες και δύο μάτια, τα οποία ποτέ δε φαίνονται να έχουν το ίδιο χρώμα από τον ένα πίνακα στον άλλο. Δεν υπήρξε και ίσως δε θα υπάρξει άλλος ζωγράφος σαν τον Van Gogh.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι από τις κάπου δέκα ταινίες οι οποίες είναι αφιερωμένες στη ζωή του, μαζί με το «At Eternity’s Gate» του Julian Schnabel, οι μισές προτιμούν μια έμμεση προσέγγιση του αντικειμένου τους: είτε εστιάζουν αποκλειστικά στο έργα, είτε στην τεχνοτροπία του καλλιτέχνη (όπως το πρόσφατο Loving Vincent) για να πουν μια άλλη ιστορία, είτε τον παρουσιάζουν αποκλειστικά μέσω της αλληλογραφίας του με τον αδερφό του. Υπάρχουν μια χούφτα ταινίες μόνο που τολμούν να δραματοποιήσουν τη ζωή του και αυτό δεν είναι τόσο παράδοξο, αν αναλογιστούμε το πώς έζησε, δημιούργησε και πέθανε ο μεγάλος Ολλανδός ζωγράφος: η ζωή του από μόνη της ήταν τόσο βουτηγμένη στο δράμα και το μυστήριο, ώστε ακόμα και ένα στεγνό ντοκιμαντέρ για αυτή συγκινεί και προβληματίζει βαθιά για την ανθρώπινη φύση, αλλά και για εκείνη της πραγματικότητας.

Ο Schnabel αποφάσισε, λοιπόν, να βουτήξει στα βαθιά και να προσπαθήσει να φθάσει εκεί που δεν τόλμησε ως τώρα κανένας άλλος σκηνοθέτης: μέσα στο μυαλό του Vincent, με σύμμαχο έναν ιδανικά επιλεγμένο Willem Dafoe, ο οποίος είναι σχεδόν εξίσου τραγικά υποτιμημένος όπως ήταν και ο Van Gogh στην εποχή του.

Τα όπλα του, εκτός από τον πρωταγωνιστή, είναι ο εξαιρετικός Oscar Isaac στο ρόλο του Gauguin, οι αξιόλογες ερμηνείες των Rupert Friend στο ρόλο του Theo Van Gogh, του Mads Mikkelsen και του υπόλοιπου καστ, το οποίο βρίσκεται όμως μοιραία στη σκιά του Dafoe, που μοιάζει πραγματικά γεννημένος για να παίξει αυτόν το ρόλο. Η κυριαρχία του ερμηνευτικά και φυσιογνωμικά πάνω στον χαρακτήρα φαίνεται από την πρώτη στιγμή τόσο απόλυτη, ώστε όποιος άλλος επιχειρήσει να τον υποδυθεί στο μέλλον θα έχει να ξεπεράσει έναν εξαιρετικά υψηλό πήχη.

Για να μπει μέσα στο μυαλό του Van Gogh, ο Schnabel χρειάζεται κάτι περισσότερο από μια Οσκαρική ερμηνεία. Εκεί μπαίνει ο γνωστός κινηματογραφιστής Benoît Delhomme (The Theory of Everything), ο οποίος πρέπει να… μαρτύρησε για να δώσει το αποτέλεσμα που επιθυμούσε ο σκηνοθέτης: η κάμερα εναλλάσσεται μεταξύ πρώτου προσώπου και κοντινών πλάνων στο πρόσωπο του Van Gogh. Ο Schnabel σπάνια ξεφεύγει από αυτό το μοτίβο και όταν το κάνει, είναι συνήθως για να τοποθετήσει τον ζωγράφο μέσα στον ίδιο του τον πίνακα. Η ταύτιση με τον ήρωα επιτυγχάνεται με συνεχή κίνηση - οι μόνες στιγμές που η κάμερα «ηρεμεί» είναι όταν αυτός ζωγραφίζει και όταν συνομιλεί με άλλα πρόσωπα.

Όταν η αφήγηση περνά στο πρώτο πρόσωπο, η κίνηση της κάμερας είναι αδιάκοπη, συχνά το κάτω μέρος της εικόνας θολώνει, άλλοτε τα χρώματα αλλοιώνονται με κίτρινο ή μπλε φίλτρο. Ο στόχος του σκηνοθέτη είναι προφανώς να μας βάλει στη θέση του Vincent και το αν αυτό είναι επιτυχημένο ή κουραστικό είναι κάτι το οποίο μόνο ο ίδιος ο θεατής μπορεί να αποφασίσει. Υπάρχουν πολλές θεωρίες, άλλωστε, για το αν ο Van Gogh υπέφερε από κάποια πάθηση, η οποία επηρέαζε τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόταν την πραγματικότητα, πέρα από τη διαταραγμένη ψυχική του υγεία. Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι στόχος του σκηνοθέτη δεν είναι να κάνει μια αντικειμενική εξιστόρηση των δύο τελευταίων χρόνων της ζωής του μεγάλου καλλιτέχνη, όσο το να μας μεταφέρει υποκειμενικά στην οπτική του, να μας δείξει τα τοπία που έβλεπε εκείνος και να μας δώσει μια όσο το δυνατόν αμεσότερη αίσθηση για τη δημιουργική διαδικασία.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το σενάριο του At Eternity's Gate (Jean-Claude Carrière, Julian Schnabel και Louise Kugelberg) είναι περισσότερο μια αλληλουχία πινάκων και λιγότερο σκηνών με διαλόγους. Οι τελευταίες βασίζονται ενίοτε στα λόγια του καλλιτέχνη, όπως αυτά σώζονται από τις επιστολές του, άλλοτε όμως δεν αποτελούν παρά σχόλια του ίδιου του Schnabel (ζωγράφος και ο ίδιος) για την Τέχνη ή εικασίες για τους πιθανούς διαλόγους του Van Gogh με τον Gauguin και άλλους.

Υπάρχουν, ωστόσο, μεγάλες σεκάνς χωρίς λόγια με μόνη συνοδεία το εξαιρετικό soundtrack της Tatiana Lisovkaia, λιτό και βασισμένο στο πιάνο και το βιολί, φανερώνοντας επιρροές από Phillip Glass κυρίως όταν η κρουστότητα του πιάνου χρησιμοποιείται για να μεταφέρει την ψυχική ένταση του πρωταγωνιστή. Η μουσική «δένει» με την εικόνα, γίνεται και αυτή μέσο μεταφοράς της αντίληψης του καλλιτέχνη και ενίοτε σταματά, όταν η προσοχή του Vincent αποσπάται από τον κόσμο γύρω του και εστιάζει σε κάτι συγκεκριμένο.

Το "At Eternity’s Gate" δεν είναι ντοκιμαντέρ, ούτε βιογραφική ταινία με τη στενή έννοια του όρου. Αν ο θεατής περιμένει να δει μόνο ειδυλλιακά τοπία και χωράφια με ηλιοτρόπια με έναν Van Gogh να τα αποθανατίζει γαλήνια θα αιφνιδιαστεί, ίσως δυσάρεστα. Αποτελεί ματιά στην ψυχή ενός μοναδικού ζωγράφου από έναν άλλο ζωγράφο, ένα οπτικό δοκίμιο για τη δημιουργικότητα και, μέσα από αυτήν, μια σπουδή πάνω στη σχέση μας με την αιωνιότητα. Πάνω απ' όλα, όμως, είναι μια ερμηνεία καριέρας για τον Willem Dafoe και άλλος ένας λόγος για τον οποίο το φετινό Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου θα είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση.

ΟΙ ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ

Ήδη η ταινία έχει τιμηθεί με:

• Το "Green Drop Award" του ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ για Α' αντρικό ρόλο και Σκηνοθεσία
• Το "Voldi Vup" του ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ για Α' Αντρικό ρόλο

Ήταν επίσης ΥΠΟΨΗΦΙΟ για:

• "Χρυσό Λιοντάρι" καλύτερης ταινίας για τον JULIAN SCHNABEL
• "Χρυσή Σφαίρα" ΗΠΑ για τον Α' Αντρικό ρόλο
• Φεστιβάλ Κινηματογράφου TORONTO για Α' Αντρικό ρόλο

και είναι Υποψήφιο στα Φετινά OSCAR Α' Αντρικού ρόλου

Επιμέλεια Εικόνων: Νίκος Παπακωνσταντίνου (Πηγη:  IMDB)

Νίκος Παπακωνσταντίνου:  Μπορείτε να τον παρακολουθήσετε στο blog:  Χρεωκοπημένοι Καιροί

Είναι συντάκτης του blog. Μεταφραστής και έχει επίσης και το blog:  "Indebting Times". 

Μία όχι-ακριβώς μετάφραση του εν λόγω ιστολογίου στα Αγγλικά. Επίσης αρθρογραφεί στον ιστότοπο Enternity.gr , ο οποίος ασχολείται με κινηματογράφο, videogames και όχι μόνο.

Ένα ακόμα μεγάλο Ευχαριστώ από εμένα για την εξαίρετη και αισθαντική παρουσίαση της ταινίας από τον αγαπητό Φίλο.

Η Προσωπική μου Νουβέλα "ΕΛΟΥΑΖ" συνεχίζει να δημοσιεύεται στο "ΗΔΥΠΟΤΟΝ BLOG"

Για όσους επιθυμούν να την διαβάσουν, υπάρχει εκεί σε διαδοχικές δημοσιεύσεις.