Ιμπρεσσιονισμός

Ο ΙΜΠΡΕΣΙΟΝΙΣΜΟΣ στον ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Το ΠΑΡΙΣΙ και το ΒΕΡΟΛΙΝΟ της εποχής εκείνης του ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ  ήταν τόπος συνάντησης και ζύμωσης μεγάλων καλλιτεχνικών ιδεών, ανάμεσά τους και ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ της εποχής.

Ομάδες λοιπών Κινηματογραφιστών, ένωσαν τις δυνάμεις τους σε ένα είδος και αισθητική Κινηματογράφου, με ΑΦΗΡΗΜΕΝΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ και όχι αυστηρά ορθολογική.

Στόχο είχαν να δώσουν περισσότερο ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ και ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ στον ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ.

Εκείνη λοιπόν η εποχή του ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ ανάδειξε ΤΕΣΣΕΡΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΣΧΟΛΕΣ στον ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

•     ΙΜΠΡΕΣΙΟΝΙΣΜΟΣ

•     ΑΦΗΡΗΜΕΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

•     ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

•     ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΑΙΡ

Κοινός παρανομαστής όλων των ρευμάτων ήταν χωρίς άλλο το "μίσος" για τον ακαδημαικό και εμπορικό κινηματογράφο και η επαναστατική τόλμη.

Το 1915 δημιουργείται η σχολή του Γαλλικού ιμπρεσιονισμού, από διανοούμενους κινηματογραφιστές, με διαφορετικές μεταξύ τους τάσεις, τους Αμπέλ Γκανς, την Ζερμαίν Ντυλλάκ, τον Μαρσέλ Λ'Ερμπιέ, τον Ζαν Επστάιν, με θεωρητικό της σχολής και σημαντικότερη φυσιογνωμία, τον Λουί Ντελλύκ.

Όλοι τους ήταν διανοούμενοι, προικισμένοι με μια ευρεία λοχοτεχνική κουλτούρα, που είχαν ασχοληθεί θεωρητικά με τον κινηματογράφο και είχαν αποφασίσει να τον απαλλάξουν από την θεατρικότητα και την "λογοτεχνικότητα" που κουβαλούσε από τα πρώτα χρόνια της γέννησής του (το 1895).


"Ο κινηματογράφος δεν είναι διηγηματική τέχνη και η μεγαλύτερη ασυνέπεια είναι, ότι τον κάνουν να διηγηθεί μια ιστορία. Η πραγματική φύση του κινηματογράφου είναι η καθαρή, αφηρημένη μουσική της όρασης, μια οπτική συμφωνία"
(Ζερμαίν Ντυλλάκ)

Αποφεύγοντας τους συμβιβασμούς του εμπορίου, θεωρούσαν τους εαυτούς τους πάνω απ'όλα καλλιτέχνες που μάχονταν προκειμένου να επιβάλλουν ένα έργο και πολύ πρίν τον Γκοντάρ και την Nouvelle Vague , υποστήριξαν την ιδιότητά τους ως δημιουργών της ταινίας.

Περιφρονώντας όμως το σενάριο και την ιστορία, οι Γάλλοι ιμπρεσιονιστές είχαν παραμελήσει πολύ τον άνθρωπο για χάρη της πλαστικής. Τα ντεκόρ (σιδηροδρομικές γραμμές και ατμομηχανές, καταγώγια και πανηγύρια), είχαν πιο πολύ ζωή απ'τους ανθρώπους.

Παρόλα αυτά η άοκνη έρευνά τους προς αναζήτηση πρωτότυπων μορφών, ο συνεχής πειραματισμός τους με τα εκφραστικά μέσα (καδράρισμα, φωτισμό, μοντάζ κλπ.), και ο ενθουσιώδης αγώνας τους υπέρ του κινηματογράφου, άφησε σημαντικά ίχνη στον γαλλικό κινηματογράφο, αν και ο θάνατος του Λουίς Ντελλύκ το 1924, προκάλεσε βαρύ πλήγμα στο κίνημα και ανέκοψε σε μεγάλο βαθμό την ορμή του.

Σημαντικότερες ταινίες το "Ελντοράντο" του Μαρσέλ Λ'Ερμπιέ, "Η ρόδα" του Αμπέλ Γκανς και η "Πιστή καρδιά" του Ζαν Επστάιν.

MARCEL L'HERBIER

"L' ARGENT"  1928

"EL DORADO" 

"L' ARGENT"

ABEL GANCE

ABEL GANCE'S  "MARA"

ABEL GANCE'S  "LA ROUE" 1923

GERMAINE DULAC

 GERMAIN DULAC (1882-1942)

Φεμινίστρια, Σοσιαλίστρια, εκφραστής της Γαλλικής πρωτοπορίας της εποχής


 Εκπρόσωπος μαζί με τον Ζαν Επστάιν της πρώιμης γαλλικής κινηματογραφικής πρωτοπορίας του 1920, η Ζερμέν Ντιλάκ (1882-1942), είναι από τις πρώτες γυναίκες πίσω από την κάμερα και θα διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του κινηματογράφου τόσο ως εικαστική τέχνη, όσο και ως κοινωνική πρακτική.

Δραστήρια φεμινίστρια, εργάζεται αρχικά ως δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου. Το 1916 ιδρύει μια μικρή εταιρεία παραγωγής με τον σύζυγό της, από τον οποίο σύντομα θα χωρίσει, για να μοιραστεί από τότε τη ζωή της με τη συνεργάτιδά της Μαρί-Αν Μαλβίλ. Εμβληματική μορφή της πρωτοπορίας που ανθίζει στη Γαλλία το 1920 συμμετέχει ενεργά στην «Ομάδα των Ιμπρεσιονιστών», γνωστή και ως «Πρώτη Γαλλική Πρωτοπορία» για να περάσει γρήγορα στην «Ομάδα των Σουρεαλιστών» τη λεγόμενη «Δεύτερη Γαλλική Πρωτοπορία».