Στον κύριό μας με αγάπη για το μεγάλο του ταξίδι: Σίντνεϊ Πουατίε (Sidney Poitier)

 Αχ ο πανδαμάτωρ χρόνος... οι σκληροί νόμοι της ζωής και της βιολογικής φθοράς. Για μια ακόμα φορά ήρθαν να δώσουν την πιστοποίησή τους και να πάρουν στην αγκαλιά της αιωνιότητας μια ακόμα μεγάλη μορφή στην ιστορία του κινηματογράφου.

Ο Μεγάλος Σίντνεϊ Πουατιέ δεν βρίσκεται πλέον κοντά μας. Κίνησε για το μεγάλο του ταξίδι στον κόσμο της αθανασίας εκεί που τα ονόματα των πρωταγωνιστών γράφονται στα βιβλία εκείνα που τίμησαν την έβδομη τέχνη και το αποτύπωμά της

SIDNEY POITIER

Ο θάνατός του σηματοδοτεί και το οριστικό κλείσιμο στην πολύ μεγάλη και χρυσή εκείνη γενιά των ηθοποιών του Χόλιγουντ. Μετά τον Κερκ Ντάγκλας ήταν ο τελευταίος της σειράς εκείνης που έμελλε ακόμα να λάμπει στο γέρμα της ζωής τους.

Πλήρης ημερών, θα μας αποχαιρετίσει, για να στρογγυλοκάτσει στα πεδία εκείνα των ουρανών και της ζωντανής μνήμης εκείνων που μας έκαναν να αγαπήσουμε και να λατρέψουμε την τέχνη του κινηματογράφου αλλά και όχι μόνο.

Γιατί ο Σίντνεϊ Πουατιέ, δεν ήταν μόνο ένας τρανός ηθοποιός. Ήταν και μια προσωπικότητα με έντονο πολιτικό και κοινωνικό στίγμα.

Ήταν ο άνθρωπος που έδωσε ανεπανόρθωτη γροθιά στο ρατσιστικό οικοδόμημα που ηγεμόνευε στον Αμερικάνικο κινηματογράφο. Ήταν αυτός που απαίτησε, πάλεψε για τα δικαιώματα των μαύρων. Ήταν αυτός που το 1969, στην ταινία "THE LOST MAN" απαίτησε τη σύνθεση του συνεργείου που γύριζε την ταινία, να έχει αναλογία 50% από Αφροαμερικάνους. Γεγονός που προκάλεσε σοκ στους τότε κύκλους της αγοράς. 

Γεννήθηκε στις 20 Φλεβαρη 1927 στο Μαϊάμι και έφυγε στις 6 Γενάρη 2022 στο Λος Άντζελες, σε ηλικία 95 ετών. Παντρεμένος δύο φορές, έχει δύο κόρες. Πολιτογραφημένος και στις Μπαχάμες, όπου εκπροσώπησε τη χώρα στην περίοδο 1997-2007 ως πρεσβευτής της στην Ιαπωνία.

Στα παιδικά του χρόνια έζησε τη φτώχια των ανθρώπων της τάξης του. Οι γονείς του ζούσαν πουλώντας ντομάτες από τη μικρή τους φάρμα στο νησί Κατ. Γεννήθηκε πρόωρα και για να σωθεί, οι γονείς του ταξίδεψαν στις ΗΠΑ όπου και το μωρό πήρε την Αμερικάνικη ιθαγένεια. Στα 15 του χρόνια οι γονείς του, τον έστειλαν πάλι στο Μαϊάμι με τον αδελφό του και στα 17 του πήγε Ν. Υόρκη όπου έπιασε δουλειά σαν εργάτης λάντζας. Έμαθε να διαβάζει, κατετάγη στο στρατό, όταν απολύθηκε πέρασε από ακρόαση και έπιασε δουλειά στο Αμερικάνικο θέατρο Νέγρων.

Εκεί δούλεψε σκληρά για να καλύψει τις υπάρχουσες αδυναμίες του, κύρια στη φωνή. Η επιστροφή του ήταν ενθαρρυντική αυτή τη φορά και το ντεμπούτο του στο θέατρο Μπρόντγουεϊ ήταν με την "ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ" του Αριστοφάνη, όπου δέχτηκε καλές κριτικές. Εκεί θα τον ανακαλύψει ο Ντάριλ Ζάνουκ, διευθυντής της 20th Century Fox και θα τον τραβήξει για να συμμετάσχει στην ταινία "ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΠΡΟΣΤΑΖΕΙ" (NO WAY OUT), το 1949, του Τζόζεφ Μάνκιεβιτς. Από εκεί ξεκινά και η μεγάλη του καριέρα στο σινεμά.

Φιλμογραφία

Η πρώτη του καθιέρωση ήρθε το 1955, στο αστυνομικό δράμα του Richard Brooks "Η ΖΟΥΓΚΛΑ του ΜΑΥΡΟΠΙΝΑΚΑ". Έπαιξε με τους Glenn Ford & Anne Francis.

Η συνολική του φιλμογραφία δίνει ένα μεγάλο παζλ από:

55 ταινίες ως ηθοποιός, 9 ταινίες τις οποίες σκηνοθέτησε, 4 ταινίες στις οποίες έκανε την παραγωγή και 1 ταινία της οποίας έγραψε το σενάριο.

Το 1958, ως πρωταγωνιστής στο αστυνομικό δράμα του Stanley Kramer "ΟΤΑΝ ΣΠΑΣΑΜΕ τις ΑΛΥΣΙΔΕΣ", μαζί με τον Tony Curtis, γίνεται ο πρώτος Αφρο-Αμερικάνος ηθοποιός που είναι ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ για Όσκαρ Α' αντρικού ρόλου.

Το 1963 θα έρθει η μεγάλη στιγμή του αλλά και η μεγάλη στιγμή για ολάκερη τη φυλή του. Ο πρώτος Αφροαμερικάνος ηθοποιός που θα κρατήσει στα χέρια του το χρυσό αγαλματίδιο του Όσκαρ Α' Αντρικού ρόλου. Για την υπέροχη ερμηνεία του στο δράμα του Ralph Nelson "LILIES OF THE FIELD"  (ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ του ΘΕΟΥ)

Το 1965 διακρίνεται σε δύο ταινίες. Στο δραματικό θρίλερ "THE BEDFORD INCIDENT" του James Harris και στο ρομαντικό δράμα του Guy Green "ΓΑΛΑΖΙΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ"

Το 1967, θα είναι χρυσή χρονιά του από άποψη εμπορικής επιτυχίας. Τρεις ταινίες του θα μεγαλουργήσουν. Το αστυνομικό δράμα μυστηρίου του Norman jewison "ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ". Πρωταγωνιστεί μαζί με τους Rod Steiger & Warren Oates στο ρόλο του αστυνόμου Virgil Tibbs, τον οποίο και θα δούμε σε ακόμα δύο ταινίες αργότερα με λιγότερη επιτυχία: "ΜΕ ΛΕΝΕ Κύριο ΤΙΜΠΣ" και "Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ", το 1970 και 1971 αντίστοιχα.

Ακολουθεί η δραματική κομεντί επίσης του Stanley Kramer "ΜΑΝΤΕΨΕ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΄ΡΘΕΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ", με τους KATHARINE HEPBURN & SPENCER TRACY

Και κλείνει η χρονιά με μια ακόμα θριαμβευτική επιτυχία του. Στο δράμα του James Clavell  "ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΑΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗ". Μια εμβληματική παρουσία, η οποία αγαπήθηκε όσο λίγες.

Το 1968 θα γράψει το σενάριο και θα πρωταγωνιστήσει σε μια ακόμα εξαίρετη ταινία. Την ρομαντική δραματική κομεντί του Daniel Mann "ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ της ΑΪΒΙ"

Το 1972 θα σκηνοθετήσει και θα πρωταγωνιστήσει στο δραματικό γουέστερν "ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΝΙΚΗΘΗΚΑΝ ΠΟΤΕ", όπου θα παίξει με τον Harry Belafonte και την Ruby Dee

Θα σκηνοθετήσει δύο ακόμα ταινίες, το 1974 την αστυνομικό κομεντί "UPTOWN SATURDAY NIGHT" όπου θα παίξουν τριάδα με τον Harry Belafonte και τον Bill Cosby. Και το 1975 επίσης μια ακόμα αστυνομική κομεντί, την "LET'S DO IT AGAIN" ξανά με τον Bill Cosby

Το 1988 θα επανέλθει υποκριτικά με την αστυνομική περιπέτεια "ΦΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΩΞΗ" του Roger Spottiswoode

Οι βραβεύσεις

Η μεγάλη διαδρομή του σημαδεύτηκε και επιβραβεύτηκε με 27 διεθνή βραβεία και ακόμα 41 υποψηφιότητες.

Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν:

2002 Όσκαρ για την τιμητική του και συνολική του παρουσία και προσφορά επί σκηνής

1964 Όσκαρ Α' αντρικού ρόλου

Δύο βραβεία BAFTA, το 1959 και το 2016 τιμητικό

Δύο βραβεία Φεστιβάλ Βερολίνου καλύτερης ερμηνείας, το 1958 και 1963

Τρεις Χρυσές σφαίρες ΗΠΑ 1964,1969,1982

Βραβείο Grammy το 2001

Το 1967, στα γυρίσματα της ταινίας "Ιστορία ενός εγκλήματος", κατά την επίσκεψή του συνεργείου στο Τεννεσί, η φασιστική οργάνωση Κου Κλουξ Κλαν, απείλησε ευθέως τη ζωή του, αναγκάζοντας τον Πουατιέ να κοιμάται τις λίγες εκεί μέρες με το όπλο κάτω από το μαξιλάρι του.

Ήταν επίσης παρών στην μεγάλη πορεία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, το 1963, στην Ουάσιγκτον

Το 1974, τιμήθηκε από την βασίλισσα της Αγγλίας με τον τίτλο του Ιππότη και όχι του Σερ, τίτλο τον οποίο και απεχθάνονταν.

Τέλος η Αμερικάνικη ακαδημία κινηματογράφου στη λίστα με τις 100 πιο εμπνευσμένες ταινίες έχει τον Σίντνεϋ Πουατιέ σε 5 από αυτές κάτι που μόνο ο Γκάρυ Κούπερ έχει ως τιμή.

Αυτός ήταν ο μεγάλος και επιβλητικός SIDNEY POITIER.

Ένας από τους τελευταίους ελάχιστους μεγάλους που κρατούν ακόμα τα σκήπτρα της μεγάλης κινηματογραφικής παγκόσμιας σκηνής.

Θα τον θυμόμαστε πάντα με το κύρος και την παρουσία του.

Διαβάζετε πρώτοι τις αναρτήσεις του CINEFIL. 

Κάντε Subscribe μέσω του e-mail σας για να παίρνετε άμεση ειδοποίηση σε κάθε νέα ανάρτηση.

"Ανθολογία"

Ακολουθείστε το προσωπικό συγγραφικό μου blog για να έχετε πλήρη εικόνα της δουλειάς μου.