ΣΤΕΛΙΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΥ: "Η ΥΠΟΓΡΑΦΗ" Ένα "Διαμάντι" του Σύγχρονου Ελληνικού Κινηματογράφου

Φίλες και Φίλοι του CINEFIL

πριν λίγες μέρες και συγκεκριμένα στο κλείσιμο του Γενάρη, το μάτι μου έπεσε, σε μια

Ανάρτηση στο Εξαίρετο Ιστολόγιο της Φίλης Κατερίνας Βέριγκα εδώ:

Positive Thinking Greece-Η ΥΠΟΓΡΑΦΗ

Ήταν μια πολύ όμορφη αναφορά σε ένα Κινηματογραφικό έργο του Σύγχρονου Ελληνικού Κινηματογράφου, η οποία κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον μου.

Είδα λοιπόν την ταινία και διαπίστωσα με λύπη ότι μικρά Αριστουργήματα της Ελληνικής σύγχρονης Κινηματογραφικής Τέχνης, δεν προβάλλονται όπως τους αξίζει πραγματικά.

Παίρνω λοιπόν, αγαπητοί συνοδοιπόροι, την σκυτάλη από την Κατερίνα, για να παρουσιάσω στους αναγνώστες μια Συγκλονιστική ταινία που τιμά το Ελληνικό Σινεμά των καιρών μας.

ΣΤΕΛΙΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΥ

"Η ΥΠΟΓΡΑΦΗ"

Πρεμιέρα: 3 Φλεβάρη 2011

Ο Αρκάδας Σκηνοθέτης μας, Στέλιος Χαραλαμπόπουλος, έχει ήδη στο ενεργητικό του επτά (7) Κινηματογραφικές παραγωγές, αυτή ήταν η 6η του ταινία.

Ξεκίνησε το 1996 με το "ΑΔΗΣ", το 2008 δημιουργεί το "ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ Ο ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΑΒΑΦΗ" και μετά την "ΥΠΟΓΡΑΦΗ" γυρίζει το μεγάλο ιστορικό ντοκυμανταίρ "ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΜΙΑΣ ΗΜΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΟΙΞΗΣ: ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ".

"Η Τέχνη είναι η Εκδίκηση του Οράματος απέναντι στο δίκιο της Πραγματικότητας"

Ο Στέλιος Χαραλαμπόπουλος, γράφει και σκηνοθετεί ένα ψυχολογικό δράμα πολύ υψηλών καλλιτεχνικών απαιτήσεων ανεβάζοντας τον "πήχη" του Σύγχρονου Ελληνικού Κινηματογράφου πάρα πολύ ψηλά σε ύψη που του αξίζει, σε ύψη και ποιότητα που μπορεί να δημιουργήσει σχολή και άποψη μακάρι και συνέχεια.

"Η ΥΠΟΓΡΑΦΗ" έχει τα πάντα:

Στοιχεία ερωτικού δράματος, μυστήριο, σκοτάδι, ανατροπές, φύση, εξωτερικά κάδρα που είναι γεμάτα από την Ορεινή φύση της Αρκαδίας τέτοια που σε μαγεύουν.

Μυθολογικές παραπομπές σε Φυσικά στοιχεία που συγκινούν όπως η Ελάτη, το Ποτάμι, τα Κοχύλια με τους αντίστοιχους συνειρμούς τους.

Έχει υπέροχα κάδρα γεμάτα χρώμα, φως.

Έχει Παρίσι......έχει χώρους τέχνης καθώς εκεί γυροφέρνει το θέμα της ταινίας, έχει άρωμα από γκαλλερί, έχει την υπαρξιακή αγωνία του καλλιτέχνη ζωγράφου δημιουργού, το άγχος, την πίεση.

Έχει Έρωτα......! δεμένο με το ανθρώπινο πάθος, δοσμένο με φωτιά, με αισθήσεις, με αισθησιακές μετρημένες ερωτικές σκηνές, με συγκρούσεις και συνθέσεις.

Έχει κλίμα μυστηρίου, με πολλά και καλά κρυμμένα μυστικά μέσα στις καρδιές των ανθρώπων..

Και έχει και μια μοναδική, ιδιαίτερα βαριά, θα έλεγε κανείς ασήκωτη ατμόσφαιρα που οδηγεί να ξεσπάς σε άπειρα "γιατί".

Και όλα αυτά φίλες και φίλοι, δεν θα μπορούσαν να γίνουν και να δεθούν αρμονικά χωρίς το σύνολο των συντελεστών της ταινίας

ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σενάριο-Σκηνοθεσία:  ΣΤΕΛΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ

Κινηματογράφιση:  ΗΛΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Μουσική σύνθεση:  ΝΙΚΟΣ ΚΥΠΟΥΡΓΟΣ

Μοντάζ:  KENAN AKKAWI

Casting:  ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΡΙΝΗ

Ενδυματολογία:  ΙΟΥΛΙΑ ΣΤΑΥΡΙΔΟΥ

Μακιγιάζ:  ΦΑΝΗ ΑΛΕΞΑΚΗ

Ειδικά Εφφέ:  ΝΙΚΟΣ ΜΟΥΤΣΕΛΟΣ

Παραγωγή:  ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΩΡΑΦΑΣ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΩΣΝΤΑΝΤΙΛΙΕΡΗΣ, ΝΙΚΟΣ ΜΟΥΤΣΕΛΟΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΩΡΑΦΑΣ στο ρόλο του Άγγελου

ΜΑΡΙΑ ΠΡΩΤΟΠΑΠΠΑ στο ρόλο της Μαρίας Δήμου

ΑΛΕΞΙΑ ΚΑΛΤΣΙΚΗ στο ρόλο της Άννας

ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΗΣ στο ρόλο του Δημήτρη Ορφανού

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΡΟΥΣΗΣ στο ρόλο του Αστυνομικού

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΓΝΑΔΗΣ, MARCO GASTINE, JEROME KEEN, ΕΥΡΗ ΣΩΦΡΟΝΙΑΔΟΥ, ΝΙΚΟΣ ΔΟΥΚΑΣ, ΘΟΔΩΡΟΣ ΓΚΟΝΗΣ, ΒΑΣΩ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΥ, ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΚΚΟΡΗΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΟΥΓΓΑΡΗΣ στο ρόλο συμμετοχών

ΤΟ ΘΕΜΑ

Η Άννα είναι μια νεαρή Ιστορικός της Τέχνης και ετοιμάζει ένα τιμητικό αφιέρωμα στο έργο της διάσημης ζωγράφου Μαρίας Δήμου, η οποία δεν βρίσκεται στη ζωή. Βασικός οδηγός της στο αφιέρωμα αυτό είναι ο σύντροφος της Δήμου και συνεργάτης της Άγγελος.

Μαζί θα ξετυλίξουν το κουβάρι ενός δρόμου ζωής, όπου ο Θάνατος της Μαρίας Δήμου καλύπτεται από Μυστήριο. Αυτοκτονία ή Δολοφονία ; τι κρύβεται πίσω από τον αινιγματικό Άγγελο ;

Η Άννα σταδιακά βουλιάζει γεμάτη γοητεία και συγκίνηση στη ζωή, στα πάθη και στη δημιουργία της νεαρής χαμένης ζωγράφου αναζητώντας το προφίλ της αλλά ολοένα και την αλήθεια.

Εμβρόντητη θα ανακαλύψει ότι ο Άγγελος κρύβει πολλά και μεγάλα μυστικά που θα την συγκλονίσουν σαν ύπαρξη φέρνοντάς την μπροστά σε μια πραγματικότητα, την οποία δεν ξέρει αν πρέπει να ανακαλύψει, αν χρειάζεται να μαθευτεί...

ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ του ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Η ταινία «η Υπογραφή» καταγράφει την πορεία δύο ανθρώπων στην προσπάθειά τους να αλλάξουν τη ζωή τους, να υπερβούν επιλογές που φάνταζαν οριστικές και δεσμευτικές, να αρνηθούν ρόλους και ταυτότητες, εγχείρημα που θα καταλήξει στη συντριβή τους. 

Ο Άγγελος και η Μαρία, πριν συναντηθούν ορίζουν δύο αντιθετικές περιπτώσεις του Είναι. 

Αυτός, ταλαντούχος χωρίς στήριξη και βοήθεια όμως, υποχρεωμένος να ζει στο σκοτάδι του καθημερινού βιοπορισμού. Εκείνη, με στήριξη και βοήθεια, που της προσφέρουν την επιθυμητή λάμψη του εφήμερου.

Θα συναντηθούν και θα προσπαθήσουν να απελευθερωθούν από το βάρος των επιλογών τους. Η ανάγκη του Άγγελου, ως δημιουργού πλέον, να διεκδικήσει την ταυτότητά του και η ανάγκη της Μαρίας να σαρκώσει τη δική της ταυτότητα με πραγματική δημιουργία, ξαναβάζουν στη ζωή, με δραματικό τρόπο, αυτό που θέλησαν να αγνοήσουν, να υποβαθμίσουν: το ήθος σαν στάση ζωής. 

Αυτό που θα τους σώσει είναι ο έρωτας με το ούτως ή άλλως ενυπάρχον ήθος του. 

Ο περίγυρος όμως έχει κατανείμει ρόλους και ταυτότητες, θέλει να επιβεβαιώνεται η «εικόνα», αδιαφορεί για την ουσία της ύπαρξης. Ο Δημήτρης Ορφανός δεν κάνει τίποτα άλλο από το να απαιτεί να ανταποκριθούν σε αυτό που επιτάσσει το συλλογικό, έστω και ως λανθάνον,  απέναντι στο ατομικό:  να υποστασιοποιούν τον κοινωνικό τους ρόλο. 

Με όχημα την αφήγηση του Άγγελου, μορφικά, η ταινία εκτυλίσσεται μέσα από τη σύμπλευση παρόντος-παρελθόντος μέσα από επιλεκτικές καταδύσεις της μνήμης στον πάγο της ιστορίας για να ανασύρει και να επανασυναρμολογήσει στο παρόν το άλλο πρόσωπο της ίδιας ιστορίας.

Την πρόφαση για την αναθεώρηση των πραγμάτων παρέχει η αναδρομική έκθεση και το λεύκωμα-αφιέρωμα προς τιμήν της ζωγράφου. Και τα δύο, εξ’ ορισμού, επινοούν και τοποθετούν την «αλήθεια» τους στη θέση μιας πραγματικότητας που ο χρόνος ολοένα καθιστά πιο δυσπρόσιτη, ελάχιστα απτή και επικίνδυνα επαγωγική. 

Αναδρομή και αφιέρωμα, έννοιες καθ’ ολοκληρίαν διάτρητες, καταδικασμένες να αλιεύουν στερεότυπες εικόνες από ένα παρελθόν που ελάχιστα έχει να κάνει με το βιωμένο χώρο του ανθρώπου. To βιωμένο χώρο ως τόπο του πάθους και της ίδιας της περιπέτειας της ζωής και όχι της περιγραφής της. Αυτά τα στοιχεία-κάτω και από την πίεση της Άννας-θα φέρει στην επιφάνεια ο Άγγελος.

Ο Άγγελος παραμένει ξεχασμένος στο σκοτάδι του μέχρι που έρχεται η Μαρία να τον τραβήξει στο φως. Η επίδρασή της διττή και διχαστική. Μέσα από τον έρωτα αναζωπυρώνει τη φλόγα της δημιουργίας, πυροδοτεί τη ζωή. 

Από την άλλη όμως «δανείζει» στον εαυτό της και τον Άγγελο μια δημόσια εικόνα που συγχέει ταυτότητες και ρόλους, αναιρεί την ουσία του Είναι και τελικά κακοφορμίζει-μεσ’ την ενοχή- τον ίδιο τον έρωτα. 

Η Αρκαδία, ως κυριολεξία αλλά και ως ουτοπία, θα τους προσφέρει ένα προσωρινό καταφύγιο,  θα αποδειχθεί όμως για άλλη μια φορά πως παραμένει πάντα στο επίπεδο του φαντασιακού, ακριβώς όπως και στις ειδυλλιακές εικόνες του Πουσέν αλλά και στα όνειρα του Γκαίτε. 

Η έξοδος στο φως για τον Άγγελο είναι ταυτόχρονα παράδεισος και κόλαση. Σαν τα “Σκισμένα Πρόσωπα” της έκθεσής του, σχοινοβατεί σ’ ένα εφιαλτικό μεταίχμιο αντιθέσεων. Στο τέλος ο Άγγελος –αν και του δίνεται η δυνατότητα-επιλέγει να μείνει στο σκοτάδι, αρνείται να ξαναγράψει την ιστορία, δεν αποκαθιστά την αλήθεια. Θυσιάζει τη δική του ταυτότητα προκειμένου να μείνει αλώβητη η δημόσια εικόνα της Μαρίας.

Έχει προηγηθεί βέβαια η θυσία της Μαρίας όταν επωμίζεται τη λύση του δράματος, όταν κατά κάποιο τρόπο προσφέρει τη λύτρωση στον Άγγελο. Αλλά και η πράξη του Άγγελου, έστω εκ των υστέρων, υιοθετεί μια δίσημη συνθήκη που αφ’ ενός οριοθετεί, εγκλωβίζει την αλήθεια στο χώρο του ιδιωτικού και αφ’ ετέρου, δημόσια, δεν κλονίζει στερεότυπα και πλάνες. Δεν λέει ψέματα, απλά επιβεβαιώνει πως το όμορφο δεν είναι κατ’ ανάγκην και αληθινό. 

Σε αντίθεση με την Άννα που πιστεύει πως το ήθος ορίζει, διέπει ως ενυπάρχον, οτιδήποτε το αισθητικό. Η σύγκρουση μεταξύ τους εκτείνεται ανάμεσα σε δύο ακραία αντιθετικούς πόλους. Η αναλυτική σκέψη της Άννας έχει σαν οδηγό το Πλατωνικό «το όμορφο είναι το απαύγασμα του αληθινού» και η συνθετική πράξη του ζωγράφου Άγγελου ενστερνίζεται την άποψη του Σαρτρ ότι «η τέχνη όπως πάντα ψεύδεται για να είναι αληθινή». 

Η στάση του Άγγελου έχει συνέπεια, δεν στερείται ήθους. Είναι ένας άνθρωπος που λούστηκε στην αγάπη, την ακολούθησε στις νομοτέλειές της και δεν φοβήθηκε να καεί στο φως της. Στην αγάπη λογοδοτεί και αυτήν υπερασπίζεται. 

Η Άννα αλλά και οι θεατές της ταινίας παρακολουθούν τη ζωή του Άγγελου και της Μαρίας από τη στιγμή που διασταυρώνονται οι δρόμοι τους. Ο Άγγελος παρουσιάζει την πορεία τους μέσα από τρεις τρόπους. 

Αφηγείται, σήμερα, κατευθείαν στην κάμερα την ιστορία. Σχολιάζει off κομμάτια της ιστορίας που επιλέγει η μνήμη του. Ανασυνθέτει, ασχολίαστα, μια γραμμική εκτύλιξη του παρελθόντος. Ταυτόχρονα, στο παρόν χτίζεται σιγά-σιγά η προσωπικότητα του Άγγελου. Μέσα από τη γνώση της προσωπικότητάς του γίνεται δυνατή πλέον η ερμηνεία και διαλεύκανση στάσεων  και συμπεριφορών του παρελθόντος.

 Κλειδί για την κατανόηση ορισμένων πραγμάτων είναι το ζωγραφικό έργο του Άγγελου. Οι επιλεγμένοι πίνακες που αποκαλύπτονται στην κάμερα παρουσιάζουν την ιδιόμορφη και ενορατική σύνθεση μεταξύ της πραγματικότητας και της πρόσληψής της από τον Άγγελο. Σαν μέσα από κάτοπτρο ο Άγγελος κοιτά τη ζωή του, κοιτά  τη σχέση του με τη Μαρία. 

Το βλέμμα του πρισματικό, προφητικό συλλαμβάνει το “εσωτερικό ταξίδι”, την αθέατη πλευρά της ιστορίας. Γίνεται έτσι η ζωγραφική ένα μετωνυμικό σχόλιο πάνω στην αφήγηση και η ίδια η ταινία μια μετωνυμία της εικαστικής αναπαράστασης της. Η ταινία εγκαθιστά το διφορούμενο στη σχέση παρόντος/παρελθόντος. Συνθέτει στο παρελθόν μια νέα πραγματικότητα, μια καινούρια ιστορία και αποσυνθέτει στο παρόν αυτό που μόλις έστησε σαν πραγματικότητα του παρελθόντος. Κάθε εξιστόρηση του χθες από τον Άγγελο προϋποθέτει μια επιλογή, υιοθετεί μια στάση. Σήμερα η Άννα και ο θεατής, συχνά διακριβώνουν πως σημασία έχει ό,τι έμεινε έξω από τις επιλογές του Άγγελου, αυτό που δεν έγινε αντικείμενο των ιστοριών του. Κι εδώ εστιάζεται η προσοχή της Άννας: να ανακαλύψει τη στάση του αφηγητή, τον ίδιο τον αφηγητή. Στο τέλος δε, θα επιχειρήσει ακόμη και να υποκαταστήσει τον αφηγητή κάτι που θα της αρνηθεί όμως ο Άγγελος.

Ίσως ο λόγος του ποιητή “πρώτα με δύναμη να συλλάβει ο νους, κι έπειτα η καρδιά να αισθανθεί ό, τι ο νους συνέλαβε” να χαρακτηρίζει το παρόν στην ταινία και τον τρόπο που το παρόν κοιτά το παρελθόν. Φως και σκοτάδι, καρδιά και νους παρουσιάζονται μεν σαν αντιθετικά δίπολα, δεν παύουν όμως να συνυπάρχουν στην πραγματικότητα. Ένα παρελθόν παραδομένο στις επιταγές της καρδιάς κλείνει μ’ ένα στοχαστικό παρόν που διεκδικεί το νηφάλιο λογισμό των έργων της αγάπης.  

(Πηγή:  www.myfilm.gr)

Μέσα από αυτό το αναλυτικότατο ιδιόχειρο σημείωμα του Σκηνοθέτη και Σεναριογράφου, αντιλαμβανόμαστε και τη Σκηνοθετική φόρμα που ακολουθεί η ταινία.

Προσεγμένα flash-back που δεν χάνουν την ακολουθία χρόνου και νοήματος.

Γενικά συνολικά κάδρα στη Φύση, κοντινά κάδρα στα πρόσωπα που αποτυπώνουν την ένταση, το πάθος και το συναίσθημα, αργός ρυθμός όταν πρέπει για να τονιστούν ευρήματα και συμβολισμοί 

Το κλείσιμο της ταινίας όσο αυτή πλησιάζει στο μεγάλο και απροσδόκητο φινάλε είναι στιγμές που σε ανατριχιάζει κυριολεκτικά....

Η Νυχτερινή σκηνή στην Ορεινή Αρκαδία, στο παλιό σιδηροδρομικό σταθμό "σπίτι" του Άγγελου και της Μαρίας, το φύσημα του νυχτερινού αγέρα, το γοερό σκούξιμο του Σκύλου, το θρόισμα στην Ελάτη, το φύσημα στα κοχύλια. τα πλάνα στη γέφυρα, είναι κάτι σαν ζωγραφική.......Συγκλονιστικά....

Η ΜΟΥΣΙΚΗ της ΤΑΙΝΙΑΣ

Ιδιαίτερη Αναφορά στον ΝΙΚΟ ΚΥΠΟΥΡΓΟ, στον τεράστιο αυτό Έλληνα μουσικοσυνθέτη και δημιουργό, που χρόνια τώρα κοσμεί και δίνει ζωή με τη μουσική του και στον Ελληνικό Κινηματογράφο

Έχοντας ήδη συνεργαστεί με τον Στέλιο Χαραλαμπόπουλο και σε άλλες δημιουργίες, εδώ ο ΝΙΚΟΣ ΚΥΠΟΥΡΓΟΣ θα έλεγα σφραγίζει με τη μουσική του σύνθεση την ταινία.

Της δίνει αυτό το "κάτι" που θα την κατατάξει στα αισθητικά υπέροχα δρώμενα της τέχνης.

Η Μουσική του σύνθεση, σε κλασικό κλίμα βαρύ, έγινε με την ΚΑΜΕΡΑΤΑ.

ΟΙ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ

Μία προς μία οι ερμηνείες των κεντρικών ηρώων είναι εκπληκτικές:

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΩΡΑΦΑΣ

Ο Γιώργος δεν είναι αυτό που λέμε "τυχαίο" πρόσωπο στην τέχνη. 

Γιος του διάσημου μεγάλου μαέστρου ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΩΡΑΦΑ, μόνιμος κάτοικος του Παρισιού, έγινε ευρύτερα γνωστός δίπλα στον MARLON BRANDO ερμηνεύοντας τον ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟ ΚΟΛΟΜΒΟ. Έχει ήδη τιμηθεί με Α' ΒΡΑΒΕΙΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ στη "ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΚΟΚΚΟΡΑ".

Εδώ, στην ερμηνεία του Άγγελου είναι καταπληκτικός για μια ακόμα φορά. Εμφανιζόμενος σε "δύο" ηλικίες στην ταινία, σαν 40άρης και 60άρης, απέδωσε και τις δύο αυτές εμφανίσεις με άνεση που συγκινεί.

Γοητευτικός, μεγαλοπρεπής, στωικός, ανθρώπινος, ερωτευμένος, με τη βαθιά εκφραστική του φωνή παραδίδει ήθος και μαθήματα ερμηνείας για τις σύγχρονες γενιές.

ΜΑΡΙΑ ΠΡΩΤΟΠΑΠΠΑ

"Παιδί" του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ η νεαρή ηθοποιός μας έχει πίσω της μεγάλη σειρά εμφανίσεων στο θέατρο και σε τηλεοπτικές σειρές με τεράστια επιτυχία ("ΔΕΚΑ", "ΤΟ ΝΗΣΙ") όπως και εννέα (9) κινηματογραφικά έργα.

Η Ερμηνεία της ως ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΟΥ, η γνωστή ζωγράφος, αφοπλιστική. Είναι όμορφη, Γυναίκα, ερωτική, δυνατή, οργισμένη, επιβλητική, μαρτυρική στο τέλος συγκλονιστική.

Το αινιγματικό συγκρατημένο χαμόγελό της αφοπλίζει και το παρουσιαστικό της γενικά ως υποκριτική της δίνει την οντότητα που απαιτεί ο ρόλους της.

ΑΛΕΞΙΑ ΚΑΛΤΣΙΚΗ

Γεννημένη στην Αθήνα αριστούχος της ΔΡΑΜΑΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΕΘΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ παρακαλώ η Αλεξία κυριολεκτικά κερδίζει πάρα πολύ μεγάλες εντυπώσεις στην ταινία, ως το ΤΡΙΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ.

Κουβαλάει στην καριέρα της πολλές και μεγάλες στιγμές, στο ΘΕΑΤΡΟ, στον ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ. Στο 61ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ συμμετέχει με την ταινία του ΝΙΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ "ΑΘΗΝΑ-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ".

Επίσης βραβεύεται στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ ως SHOOTING STAR of the YEAR.

H Eρμηνεία της εδώ ως Άννα, η Ιστορικός της Τέχνης που αναζητά το αφιέρωμα για την ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΟΥ και βρίσκεται μπροστά στο μεγάλο μυστήριο της ζωής και του θανάτου της.

Τέτοια έκφραση "παγιοποιημένη" σε μάτια έχω πάρα πολλά χρόνια να δω στον Ελληνικό Κινηματογράφο. Είναι στιγμές που η σιωπή της ή ο αργός ρυθμός που μιλά αντικατροπρίζοντας το τεράστιο βάρος των όσων μαθαίνει, σε σκλαβώνει σε καθηλώνει.

Εκπληκτική

ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΗΣ

Γνωστή "φυσιογνωμία" στην Ελληνική σκηνή, στο θέατρο, στον Κινηματογράφο, στην Τηλεόραση ("ΙΧΝΗ", "ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΣΤΥΝΟΜΟΥ ΜΠΕΚΑ", "4")

Έχει σπουδάσει την ΑΝΩΤΕΡΗ ΣΧΟΛΗ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ "ΕΜΠΡΟΣ" και στην ΝΕΑ ΣΚΗΝΗ.

Εδώ στην ταινία έχει έναν σκληρό κόντρα ρόλο, που τον υποδύεται θαυμάσια, εξάιρετα.

Γοητευτικός συνάμα και αδίστακτος, εκφράζει το νόμο της αγοράς, του κέρδους, της επιβολής και της αρπαγής.

Εξαιρετικός

ΟΙ ΠΙΝΑΚΕΣ του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΥΛΟΥΡΑ

Γεννημένος το 1973 ο εξαίρετος ζωγράφος μας, αριστούχος της ΣΧΟΛΗΣ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ στο τμήμα του ΧΡΟΝΗ ΜΠΟΤΣΟΓΛΟΥ.

Οι δικοί του ΠΙΝΑΚΕΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ είναι αυτοί που κοσμούν την ταινία.

Προβάλλονται περίπου 25 δικοί του Πίνακες, και οι 8 από αυτούς τη στιγμή που ζωγραφίζονται μέσα στο πλάνο.....

Χωρίς και τη δική τουδουλειά και την ψυχή του η ταινία θα ήταν κενή......

Κλείνω εδώ το αφιέρωμα αυτό στην "ΥΠΟΓΡΑΦΗ".

Μια ακόμα ταινία που κρατά ψηλά το ήθος και ύφος του σύγχρονου Ελληνικού Κινηματογράφου...

Μια ταινία που στο κλείσιμό της νιώθεις έκδηλη τη συγκίνηση και το πνίξιμο των συναισθημάτων που προκαλεί ο δρόμος της......

Για μια ακόμα φορά να ευχαριστήσω την Κατερίνα Βέριγκα για την έμπνευσή της, στην οποία και χρωστώ τούτη την αναφορά.