"Εκείνο το καλοκαίρι"... πάντα στις καρδιές μας

 "ΕΚΕΙΝΟ το ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ"

του ΒΑΣΙΛΗ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ

Ήταν καλοκαίρι του 1976, στα όμορφα εκείνα, ας πούμε, ξέγνοιαστα χρόνια της ώριμης εφηβείας μας. Ο καλοκαιρινός κινηματογράφος της γειτονιάς μας, ο "Αρίων" έπαιζε την ταινία "Εκείνο το καλοκαίρι". Λάτρεις και ακόλουθοι τότε του Ελληνικού κινηματογράφου, παρακολουθούσαμε πιστά πολλές δημιουργίες και προβολές. Το ...τρέηλερ εκείνης της εποχής ήταν τα φωτογραφικά καρέ, που αναρτούσε ο κινηματογράφος έξω στην είσοδό του σε ανάλογους πίνακες όπως και τα στιγμιότυπα στα "προσεχώς", που πάντα μάς έβαζε ως υπενθύμιση κάλεσμα.

Το θέμα της ταινίας φάνταζε πολύ ελκυστικό. Οι ηθοποιοί εξαιρετικοί, ο Γιάννης Σπανός με τον Βασίλη Γεωργιάδη αποτελούσαν εγγύηση αλλά αυτό το "κάτι" μέσα μου, που σιωπηρά με καλούσε οπωςσδήποτε να δω την ταινία. Ναι! Αυτό το κάτι είχε δίκιο! Τα δικά μου εφηβικά καλοκαίρια ήταν γεμάτα από μια έντονη μελαγχολία, μια γλυκιά θλίψη, μια αίσθηση μοναξιάς και αναζήτησης. Βλέπετε, ο έρωτας εκείνη την εποχή, κάπως έτσι φώλιαζε στις καρδιές μας.

"Εκείνο το καλοκαίρι", σημάδεψε στην κυριολεξία την εφηβική μου ζωή και μέχρι τα 19 μου χρόνια, προκάλεσε τέτοιο συναισθηματικό σοκ, που με οδήγησε σε πρωτόφαντες καταστάσεις. Χωρίς ίχνος υπερβολής, με αγκάλιασαν τα πάντα στην ταινία. Θέμα, φινάλε (ειδικά αυτό), μουσική (αυτη κι αν πεις), χαρακτήρες. Ειδικά η Έλενα Ναθαναήλ, έγινε κάτι σαν εμμονή. Το όνομά της χαράχτηκε σε όλα μου τα τετράδια. "Elena". 

Το βίωμα της απώλειας και του θανάτου, με το οποίο σφραγίζεται η ταινία ως ένα σημείο, γιατί βλέπουμε ότι η παρουσία του μικρού παιδιού, αποτελεί το σύμβολο της συνέχισης, κυριαρχούσε τότε στην καρδιά μου έντονα. Το είχα "παντρευτεί" και προσπαθούσα να πλησιάσω τους άλλους φίλους, με τη νοσηρή αίσθηση του "μου συνέβη αυτό", συνεπώς "πείτε κάτι για μένα".

Φίλοι μου, το αίσθημα της μοναξιάς, ειδικά σε εκείνα τα ευαίσθητα χρόνια, μπορούσε να σε διαλύσει στην κυριολεξία. Δεν φοβάμαι να μιλήσω για αυτό. Είναι κομμάτι μου, όπως κομμάτι μου είναι και "Εκείνο το καλοκαίρι" που ήρθε απλό, λιτό, καθημερινό να μας δώσει ένα υπέροχο καλοκαιρινό πικ.

Πρώτη προβολή : 1971

Παραγωγή: ΚΛΕΑΡΧΟΣ ΚΟΝΙΤΣΙΩΤΗΣ

Σενάριο: ΠΑΝΟΣ ΚΟΝΤΕΛΛΗΣ

Σκηνοθεσία: ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ

Μουσική: ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΑΝΟΣ

Φωτογραφία: ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΤΡΥΠΟΣ

Μοντάζ: ΠΑΥΛΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ

Διανομή ρόλων

ΛΑΚΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ ως Πέτρος

ΕΛΕΝΑ ΝΑΘΑΝΑΗΛ ως Έλενα

ΡΟΥΛΑ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ως μικρή Τζένη

ΑΝΔΡΕΑΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ ως γιατρός 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ ως πατέρας Έλενας

Το θέμα

Στα χρώματα ενός υπέροχου, για τη φύση, καλοκαιριού, με όλα γύρω να ζουν το δικό τους οργασμό, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι για το πρωταγωνιστικό μας ζευγάρι.

Η Έλενα με τον Πέτρο, ζουν σε διάσταση, στα πρόθυρα του οριστικού τους χωρισμού. Ζώντας και οι δυο σε ένα μεγαλοαστικό περιβάλλον με τη μικρή τους κόρη, δημιούργημα της αγάπης τους. 

Τα γεγονότα όμως αυτού του καλοκαιριού θα αποτελέσουν τον καταλύτη για να αλλάξουν τα πάντα συθέμελα.

Η Έλενα καλεί τον Πέτρο από το Λονδίνο. Δεν θα του ανακαλύψει τον πραγματικό λόγο της πρόσκλησης, απλά θα τον εστιάσει στη μικρή τους κόρη, τη Τζένη. Θα παρακολουθήσουμε σε φλας μπακ μέρη της προηγούμενης όμορφης σχέσης και των στιγμών τους. 

Ο Πέτρος παρά το ότι φτάνει επιφυλακτικός, δηλώνει έτοιμος να ξεκινήσει μια νέα ζωή μαζί τους, σαν οικογένεια. 

Εκεί όμως τον περιμένει το σοκ του καλοκαιριού. Μια τρομερή είδηση από την Έλενα, η οποία είναι στο τελευταίο στάδιο καρκίνου και αυτό θα είναι το τελευταίο σους καλοκαίρι. 

Το ιστορικό πριν την ταινία

Ήταν η εποχή των Love stories. Πάντα ένα τέτοιο θέμα, από μόνο του, είναι βαρύ και κουβαλάει αμέτρητα συναισθήματα. Δεν είναι μια περίτεχνη πλοκή, με ανατροπές και εξελίξεις. Είναι το αίσθημα της απώλειας, που πάντα βαραίνει τους ανθρώπους. Άρα η τυχούσα επιτυχία ή αποτυχία πέφτει στο βάρος των δημιουργών. 

Ο Πάνος Κοντέλλης έχει γράψει το σενάριο από το 1968 και εκείνη τη χρονιά, θα διαβάσουμε στα παρασκήνια ότι είναι στα σκαριά μια αισθηματική, ερωτική ταινία, "Το τελευταίο καλοκαίρι" με τους Λαμπέτη-Αλεξανδράκη. Όμως το σχέδιο θα ναυαγήσει. Η νόσος που έπεσε βαριά πάνω στην Έλλη Λαμπέτη ματαίωσε την ταινία γιατί η ίδια δεν ήθελε επ ουδενί να πρωταγωνιστήσει σε μια ταινία με κεντρικό θέμα ακριβώς το ίδιο. Μάλιστα στα παρασκήνια λέγεται ότι η ίδια η Λαμπέτη πρότεινε την Έλενα Ναθαναήλ για την ερμηνεία του ρόλου.

Ο Βασίλης Γεωργιάδης θα επιλέξει ένα από τα πιο όμορφα νεανικά ζευγάρια εκείνη την εποχή ως πρωταγωνιστές του. Τόσο ο Λάκης Κομνηνός όσο και η Έλενα Ναθαναήλ είχαν αυτές τις βάσεις που είχε στην αισθητική του για να χτίσει δίπλα τους την ταινία του.

Δύο ήταν εκείνες οι κατηγορίες, που βραβεύτηκε και ξεχώρισε ιδιαίτερα η ταινία.

Η εκπληκτική της φωτογραφία, η οποία αναδεικνύει τη μαγεία του καλοκαιριού και την ένταξη του ζευγαριού μέσα σε αυτή. Τα πλάνα του, αποτελούν κάδρα πραγματικά.

Και το δεύτερο είναι η ΜΟΥΣΙΚΗ του. Ο μεγάλος ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΑΝΟΣ, έγραψε ένα soundtrack, που θα μείνει ανεξίτηλο για πάντα στις μνήμες μας. Τα τραγούδια του, έχουν τους στίχους του ΑΛΕΞΗ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ και τις υπέροχες φωνές της ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΜΑΝΟΥ και του ΓΙΑΝΝΗ ΦΕΡΤΗ.

Το "Σαν με κοιτάς" και το "Εκείνο το καλοκαίρι" ξεχωρίζουν και συγκινούν.

Και για τα δύο αυτά η ταινία βραβεύτηκε δικαιωματικά με ΒΡΑΒΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1971 χαρίζοντάς μας τη χάρη και την αισθητική τους.

Οι ερμηνείες δεν είναι κάτι, υπερβατικό ή συγκλονιστικό, που να ξεχωρίζει. Είναι όμως αυτό που πρέπει να είναι. Ο φακός παίζει περισσότερο σε κοντινά πλάνα για να αποδώσει τη συναισθηματική φόρτισή τους αλλά και να αναδείξει την ομορφιά τους. Η ένταξή τους μέσα στο φυσικό περιβάλλον, κύρια τοπία θάλασσας αλλά και βυθού είναι δοσμένα με υποδειγματικό τρόπο.

Αξίζει τον κόπο και είναι απαραίτητο να κάνουμε αναφορά στη μικρή ΡΟΥΛΑ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ και στην ερμηνεία της. Καθάριο εκφραστικό πρόσωπο. Γεννημένη το 1957, κινηματογραφικό της ντεμπούτο στα 14 της χρόνια. Έπαιξε σε μια ακόμα ταινία εποχής και μετά δούλεψε ως τραγουδίστρια δίπλα στο Γιώργο Χατζηνάσιο. Στην προσωπική της ζωή, σύζυγος του αείμνηστου Γιάννη Κυράστα.

Τρια ακόμα φωτογραφικά καρέ μιας απολυτα δυνατής σκηνής. Μιας σκηνής τυλιγμένης στη σιωπή και στην οδύνη. Μια σκηνή με συναισθηματικά ρίγη.

Και αμέσως μετά, η συνέχεια της ζωής. Δυο χέρια, που έχουν απόλυτη ανάγκη το ένα το άλλο. Για να ανοίξουν και να ενωθούν σε μια νέα πορεία γεμάτη αγάπη και μνήμες.

Το "Εκείνο το καλοκαίρι" δεν είναι η ταινία, που διεκδικεί δάφνες κινηματογραφικής μεγάλης τέχνης ή περίτεχνου σεναρίου. Γράφτηκε και γεννήθηκε στην παντοτινή ανάγκη του ανθρώπου να ζει και να βιώνει δυνατά συναισθήματα μέσα στη μαγεία της καλοκαιρινής φύσης. Ίσως και σαν δείγμα της τραγικής αντίφασης, που μπορεί να ενυπάρχει στη ζωή μας. Σαν να το σκεφτόμαστε

"Πόσο πραγματικά ...άδικο να χαθεί κανείς στην αγκαλιά μιας τέτοιας μαγικής φύσης. Εκτός κι αν.... είναι κάτι σαν δώρο....ένας αποχαιρετισμός..."

Μη δείτε την ταινία με μελαγχολική διάθεση. Δείτε την όσο γίνεται διαφορετικά. Ως συνειδητοποίηση μιας πιθανής εκδοχής. Μείνετε στη μουσική, στα συναισθήματα και στο συμβολικό θετικό της κλείσιμο.

Καλή συνέχεια καλοκαιριού, θα πω.