Ένας "Πατέρας" και ένας Anthony Hopkins που συγκλονίζει. Το δράμα του Florian Zeller που θα σας συγκινήσει.

 Φίλες και φίλοι του Cinefil,

καλό Φθινόπωρο σε όλες και όλους, μιας και επίσημα, βρισκόμαστε σε τροχιά της πανέμορφης αυτής εποχής. Των γλυκών γήινων χρωμάτων, της εκφραστικής μελαγχολίας.

Ανοίγοντας τον κινηματογραφικό κύκλο του Φθινοπώρου, ξεκινώ με μια συγκλονιστική πραγματικά ταινία, η οποία αποτέλεσε πραγματικό στολίδι στη χρονιά του 2020.

Μια ταινία που θα μας πάρει απ' το χέρι και θα μας πάει στη διπλανή μας πόρτα. Σε κάποιο γειτονικό σπίτι ή ακόμα-ακόμα και σε κάποιο δικό μας. Ίσως και στο δικό μας ακριβώς!

Εκεί που ζουν οι άνθρωποι και τα προσωπικά τους δράματα. Μια κινηματογραφική ματιά που, δεν ιχνογραφεί "υπερ-ήρωες" ή γοητευτικούς εραστές ή αστραφτερές υπάρξεις ή ανίκητους άσσους της περιπέτειας. Είναι μια κινηματογραφική ματιά που θα μιλήσει στην καρδιά σας τόσο δυνατά που δεν ξέρω αν θα είστε ξανά απόλυτα οι ίδιοι άνθρωποι.

Ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, στα 83 του χρόνια. Στο γέρμα της ζωής. Στη δύση της. Ένας άνθρωπος, χτυπημένος από άνοια και αλτσχάιμερ. Αυτήν την καταραμένη νόσο που σαρακώνει την ίδια τη ζωή. Ναι, ένας ώριμος άντρας, ακμαίος στην όψη, καλοστεκούμενος σωματικά, γοητευτικός για τα χρόνια του. Θα μπορούσε να είναι ο γείτονας, ο γνωστός, ο φίλος, ο θείος, ο αδελφός. Θα μπορούσε και είναι:

"Ο ΠΑΤΕΡΑΣ"

FLORIAN ZELLER

Ο 42χρονος Γάλλος σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας. Μάλιστα, για πολλούς, ο πιο εξαιρετικός θεατρικός συγγραφέας των σύγχρονων καιρών μας. Σε συνεργασία με τον CHRISTOPHER HAMPTON, θα γράψουν και θα κάνουν την παραγωγή της ταινίας αυτής. Ο Ζέλλερ μάλιστα θα κρατήσει στην σκηνοθεσία μια θεατρική απόδοση καθώς η δράση είναι, στη συντριπτική της πλειονότητα, σε εσωτερικό κλειστό χώρο.

Είναι μια ταινία με ένα θέμα που περνάει πάρα πολύ επώδυνα, βασανιστικά και προβληματικά από την κάθε οικογένεια πιστεύω και απασχολεί τον σύγχρονο άνθρωπο. Άραγε γιατί η δύση της ζωής μας να είναι βουτηγμένοι στην γεροντική άνοια; Είναι υποχρεωτικό να ζήσουμε και εμείς αλλά και το άμεσο περιβάλλον, οι δικοί μας άνθρωποι, την αναξιοπρέπεια αυτού του εφιάλτη; Είναι νομοτελειακό, βιολογικά ή ηθικά, να δούμε ένα εμβληματικό αγαπημένο μας πρόσωπο, να βιώνει αυτήν την κατάσταση;

Το έργο, με την σκηνοθετική φόρμα του Ζέλλερ και τη γραφή του Χάμπτον, θα μας ταξιδέψει, αμείλικτα, χωρίς λύπη ή κάποιο φτιασίδωμα, στην αλήθεια. Θα μας "βάλλει" σε ένα σπίτι, όπου μια ώριμη γυναίκα και κόρη, έχει να διαχειριστεί το δικό της "Γολγοθά". Το να στηρίξει και να φροντίσει τον πατέρα της που πάσχει από καλπάζουσα άνοια.

Τι πιο ρεαλιστικό θέμα λοιπόν;

Συντελεστές

Πρεμιέρα:  2020

Σενάριο:  Florian Zeller,  Christopher Hampton

Σκηνοθεσία:  Florian Zeller

Κινηματογράφιση:  Ben Smithard

Μουσική:  Ludovico Einaudi

Μοντάζ:  Γιώργος Λαμπρινός

Σκηνογραφία:  Cathy Featherstone

Ενδυματολογία:  Anna Robbins

Art direction:  Amanda Dazely,  Astrid Sieben

Ερμηνείες

Anthony Hopkins στο ρόλο του Άντονι

Ότι και να πει κανείς για τον 83χρονο αυτό θρύλο της έβδομης τέχνης είναι λίγο. Η ερμηνεία του αποτελεί μάθημα στις σχολές υποκριτικής. Θυμίζει τους άντρες εκείνους που σημάδεψαν με το πέρασμά τους την έβδομη τέχνη στην ιστορία της.

Ερμηνεύοντας έναν χαρακτήρα στην ίδια του την ηλικία, μάλιστα η ημερομηνία γέννησης του, 31/12/1937, που δίνει στην χαρακτήρα που υποδύεται, είναι η δική του, τον βλέπεις ότι γεμίζει ολάκερη την οθόνη από άκρου σ' άκρο! Επιβλητικός, γλυκός, τραγικός, οργισμένος, παραιτημένος, τρομαγμένος, απογοητευμένος. Κάθε συναίσθημα που εκπνέει από τον άνθρωπο, δίνεται από τον ίδιο με ένα τρόπο που σε κάνει να λυγίζεις. Μακράν δίκαιη η τιμή του με Όσκαρ Α' αντρικού ρόλου και όχι μόνο.

Το βραβείο αυτό αποτελεί το πρώτο βραβείο που δόθηκε σε πρωταγωνιστή σε αυτήν την ηλικία.

Ο Χόπκινς γνώρισε την παγκόσμια αποθέωση για την ερμηνεία του.

Olivia Colman στο ρόλο της Άν, κόρης του Άντονι

Η μεγάλη Αγγλίδα ηθοποιός, τα τελευταία χρόνια δεσπόζει στη διεθνή κινηματογραφική σκηνή. Και όχι άδικα! Η άνοδός της είναι εκκωφαντική και η ερμηνευτική της αξία κυμαίνεται σε πανύψηλα μεγέθη. Στον "Πατέρα" ερμηνεύει μια απλή καθημερινή γυναίκα. Μια κόρη. Μια κόρη που προσπαθεί, με προσωπικό αγώνα ζωής, να στηρίξει τη δύσκολη καμπή της ζωής του πατέρα της. Ζει το άγχος του, τα αδιέξοδά του, τη βύθισή του. Αναγκάζεται να ισορροπήσει ανάμεσα σε ακραίες επιλογές, ανάμεσα σε πατέρα και σύζυγο, να αντέξει σε πιέσεις. Και τέλος να κληθεί να πάρει αποφάσεις που, έτσι κι αλλιώς, θα προκαλέσουν τραγικό πόνο.

Απολαύστε την ερμηνεία της, είναι υπέροχη και ήταν υποψήφια για Όσκαρ ερμηνείας υποστηρικτικού ρόλου.

Το δοσμένο πρωταγωνιστικό ζευγάρι είναι εκείνο που δεσπόζει κραταιά στην ταινία. Γεμίζει με την παρουσία του την πλοκή και οδηγεί τη δράση. Και είναι λογικό σαν θεατρικό έργο καθώς οι λοιποί χαρακτήρες κινούνται, ως δορυφόροι, γύρω από αυτούς.

Λοιπές ερμηνείες

Imogen Poots στο ρόλο της Λάουρα

Αγγλίδα ηθοποιός γεννημένη το 1989

Olivia Williams στο ρόλο της νοσηλεύτριας

Γεννημένη στην Αγγλία το 1968

MARK GATISS στο ρόλο του άντρα

Γεννημένος το 1966 στην Αγγλία

Rufus Sewell στο ρόλο του Πολ, συζύγου της Αν

Γεννημένος στην Αγγλία το 1967

Ayesha Darker στο ρόλο της γιατρού Δρ. Σαράι

Γεννημένη το 1977 στην Βομβάη της Ινδίας

Αυτοί, φίλες και φίλοι, είναι οι δεύτεροι ρόλοι στην ταινία. Τα πρόσωπα και οι χαρακτήρες που παίζουν δευτερεύοντα πλην όμως σημαντικό ρόλο. Σημειώνουμε ότι η δική τους παρουσία ήταν εξ ίσου σημαντική για την επιτυχία της όλης δημιουργίας.

Το θέμα-η πλοκή

Χώρος δράσης της ταινίας είναι το διαμέρισμα της Άν στο Λονδίνο, στο οποίο φροντίζει τον ηλικιωμένο πατέρα της, τον Άντονι, ο οποίος πάσχει από σοβαρή και επιδεινούμενη άνοια. Το διακύβευμα της Άν είναι να βρει μια κατάλληλη γυναίκα, η οποία θα επιβλέπει τον ίδιο καθώς εκείνη θα μετακομίσει στο Παρίσι με τον νέο της σύντροφο.

Από εκεί και πέρα, τα πράγματα μπλέκονται τόσο καθώς ο πατέρας, δεν μπορεί πλέον να αναγνωρίσει τι είναι τι και που είναι που. Η σύγχυση με τα πρόσωπα, τα αντικείμενα αλλά ακόμα και τους χώρους είναι τέτοια που ο ίδιος ο θεατής νιώθει το άγχος της σύγχυσης.

Τα πράγματα θα επιδεινωθούν και στη σχέση της Αν με τον σύζυγό της και όλα θα απαιτήσουν κρίσιμες και πολύ επώδυνες αποφάσεις.

Βραβεύσεις

"Ο πατέρας" αγαπήθηκε από το κινηματογραφικό κοινό αμέσως μετά την πρώτη του προβολή. Τα σχόλια και οι κριτικές ήταν διθυραμβικές και δικαιωματικά καθώς το φιλμ διαπραγματευόταν κάτι εντελώς διαφορετικό αλλά και κάτι τόσο ευαίσθητο και προσωπικό.

Τα διεθνή φεστιβάλ υποδέχτηκαν την ταινία με ανοιχτές αγκαλιές και σύντομα οι διακρίσεις έρχονταν σωρηδόν.

Έτσι, μέσα σε διάστημα 1 έτος η ταινία έχει:

26 Διεθνή βραβεία και ακόμα 135 υποψηφιότητες

Ενδεικτικά αναφέρω:

2 Βραβεία Όσκαρ (Α' αντρικού ρόλου, διασκευή σεναρίου)

2 Βραβεία BAFTA (Ίδιες κατηγορίες)

Βραβείο GOYA καλύτερου Ευρωπαϊκού φιλμ

Η μουσική

Η μουσική της ταινίας λειτουργεί με δύο τρόπους. Είτε ως αυτόνομη δημιουργία, η οποία και αποτελεί το μουσικό χαλί του φιλμ. Εδώ τη δημιουργία έχει ο εκλεκτός μουσικός Ludovico Einaudi και είναι η πρέπουσα απόλυτα αρμονική με το θέμα.

Ο δεύτερος τρόπος με τον οποίο δρα η μουσική επένδυση είναι τα μουσικά θέματα που ακούγονται στην ταινία, ως ακούσματα του ίδιου του Άντονι. Και αυτά είναι υπέροχα, κλασικά και νεοκλασικά μουσικά θέματα, από μεγάλες μουσικές θρυλικές δημιουργίες. Klaus Nomi, Geoges Bizet (Αλιείς μαργαριταριών) κλπ δημιουργώντας ένα μουσικό μοτίβο άκρως επιβλητικό.

Η ταινία, φίλες και φίλοι, θα σας συγκλονίσει και αληθινά απαιτεί και μεγάλη συγκέντρωση καθώς, μέσα από την κάμερα του σκηνοθέτη και την πλοκή, ο θεατής παρακολουθεί, σαν να είναι ο ίδιος τα μάτια του ηλικιωμένου Άντονυ, τη δραματική του πορεία στην επιδείνωση.

Η σκηνοθεσία του Ζέλλερ είναι υπέροχη. Θεατρική αλλά συνάμα και δυναμική καθώς οι κλειστοί χώροι ενός διαμερίσματος γίνονται ο χώρος του μυαλού του ηλικιωμένου γέροντα, ο οποίος αργά μα σταθερά αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά και όλα οδεύουν στη δική του απομόνωση.

Υπάρχουν στιγμές στο φιλμ, όπως χαρακτηριστικά αυτές της κορύφωσης, του φινάλε, όπου νιώθεις μια παγωμένη ανατριχίλα, έναν φόβο απέναντι στον δαίμονα που ακούει στο όνομα "γεροντική άνοια" 

Απέναντι στην ασθένεια που μπορεί να σε συντρίψει σαν άνθρωπο και να ισοπεδώσει την αξιοπρέπειά σου. Και εκεί είναι που θα ρωτήσεις τρέμοντας: 

"Και αν αυτό συμβεί και σε μένα;"

Ο Άντονι Χόπκινς, ο μεγάλος αυτός ερμηνευτής της τέχνης, έχει τη δυνατότητα να σταθεί απέναντί σου, μπροστά σου, σαν τον δικό σου πατέρα την κρίσιμη εκείνη ώρα. Είναι τέτοια η διεισδυτική ικανότητά του που ταυτίζεσαι μαζί του.

Τέλος η Ολίβια Κόλμαν, μπορεί να είσαι εσύ η ίδια, η κόρη. Που θα κληθείς να διαχειριστείς αυτήν την συνύπαρξη. Που θα ζεις την παρακμή του ανθρώπου που σε γέννησε. Που θα οργιστείς, θα βαρυγκομίσεις αλλά στο τέλος θα δακρύσεις μαζί του όταν θα τον βλέπεις να αποχωρεί από το σπιτικό στο οποίο τον είχες συνηθίσει καθημερινά.

Αυτός είναι λοιπόν "Ο πατέρας"

Μια φιλμική δημιουργία που αναδεικνύει με σεβασμό και απόλυτη συγκίνηση το τεράστιο αυτό πρόβλημα της γεροντικής άνοιας. 

Μια ταινία που θα σας κάνει να δακρύσετε, να προβληματιστείτε, να σκεφτείτε. Να αναλογιστείτε πολλά πράγματα για την ανθρώπινη ζωή.

Και να αξιολογήσουμε τη σημασία της απόδοσης τιμής στην απλή στιγμή στην κάθε μας μέρα. Γιατί, φίλες και φίλοι, ποτέ δεν γνωρίζουμε το αύριο, μήτε για τους δικούς μας αλλά μήτε και για μας.