"Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ, ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΙ ΕΓΩ" ΓΙΑΝΝΗ ΔΑΛΙΑΝΙΔΗ

Για τον Ελληνικό Κινηματογράφο και τα παρασκήνιά του έχουν γραφτεί

αρκετά βιβλία που παρουσιάζουν το καθένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Εδώ και καιρό, χρόνια θα έλεγα, στη Βιβλιοθήκη μου έχω ένα εξαίρετο Βιβλίο, που 

έγραψε μια πολύ ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΡΦΗ του ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ μας.

"Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΙ ΕΓΩ"

ΓΙΑΝΝΗ ΔΑΛΙΑΝΙΔΗ

Με ΠΡΟΛΟΓΟ του ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

Από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ:  ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2005

Δεν είναι αυτή τη στιγμή η πρόθεσή μου να παρουσιάσω τη θεματολογία του βιβλίου στους φίλους επισκέπτες. Άλλωστε το βιβλίο εδώ και χρόνια είναι απόλυτα καταξιωμένο στην συνείδηση των αναγνωστών και των απανταχού Σινεφίλ.

Όμως δεν το κρύβω ότι κάτι με παρότρυνε να το ξεφυλλίσω ξανά λίγο αυτές τις μέρες.

Μέσα σε κάθε του σελίδα κρύβεται και μια ξεχωριστή ΕΜΠΕΙΡΙΑ-ΜΑΘΗΣΗ για την μεγάλη Ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου..

Βγαλμένη από έναν αδιαφιλονίκητα μεγάλο δημιουργό με μια καθοριστική σφραγίδα στην ιστορία αυτή.

Μπροστά στα μάτια σου παρελαύνουν καρέ-καρέ όλα εκείνα τα "κρυφά" παρασκήνια που συγκρότησαν τα πρόσωπα, οι συντελεστές, τα γεγονότα γύρω από τον κόσμο του Ελληνικού Κινηματογράφου.

Στάθηκα λοιπόν σε κάποιες περιγραφές του ΓΙΑΝΝΗ ΔΑΛΙΑΝΙΔΗ που είναι ανάγλυφες του, με πόση ΑΓΑΠΗ και προσωπικό ΜΕΡΑΚΙ, στήθηκε αυτό που χρόνια τώρα λατρεύουμε.

Πάμε να διαβάσουμε μέσα από τα δικά του λόγια:

"Έπρεπε να ντύσω για ένα χορευτικό τη ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ. Δεν μου πάει να τη λέω έτσι....! εγώ ΖΩΙΤΣΑ την έλεγα πάντοτε κι όλοι Ζωίτσα τη λέγαμε. Για όλους ήταν η Ζωίτσα μας κι ως σήμερα, για μένα, είναι η Ζωίτσα, κι ας έγινε δύο φορές μαμά κι ας έγινε γιαγιά. Έπρεπε λοιπόν να την ντύσω. Κοστούμι δεν υπήρχε....! Υπήρχε μονάχα ένα μαύρο δικτυωτό καλσόν.

-Ζωίτσα έχεις ένα μαύρο σουτιέν κι ένα μαύρο κυλοτάκι ;

-Έχω

-Φέρ' τα....!

τα 'φερε η Ζωίτσα, τα φόρεσε. Φτωχό το αποτέλεσμα.

-Φέρ 'τε μου ψεύτικα μπιζού με στρας, είπα

Μου τα φέρνουν. Βάζω δύο απαστάπτοντα μακριά σκουλαρίκια στ' αυτιά, από ένα σκουλαρίκι σε κάθε στήθος κι ένα κολιέ το κρεμάω μπροστά στο κυλοτάκι. Ξαφνικά βλέπουμε ότι το διχτυωτό καλσόν είχε μια ...τρύπα κάτω απ το γόνατο. Άλλο διχτυωτό δεν υπήρχε. Βουτάω ένα σκουλαρίκι που περίσσεψε, το πιάνω πάνω στην τρύπα και το κοστούμι έγινε ....τέλειο....! Τη φωτογράφισα μάλιστα έτσι τη Ζωίτσα και την κάναμε αφίσα. Τόσο εντυπωσιακό ήταν το αποτέλεσμα. Υπήρχε βέβαια και μια ...κορμάρα μέσα στο δίχτυ."

*********************************************

Συνεχίζει το ...περιγραφικό του ταξίδι ο Γιάννης Δαλιανίδης:

"Βρέθηκα πάλι σε μια ίδια κατάσταση, αυτή τη φορά με τη ΜΑΡΘΑ. Την ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ βέβαια. Όταν εγώ γράφω ΜΑΡΘΑ, να ξέρετε ότι εννοώ πάντα την Καραγιάννη. Άλλη Μάρθα για μένα δεν υπάρχει. Κι εδώ δεν έχουμε κοστούμι για χορευτικό, παρά δύο τεράστιες βεντάλιες από φτερά στρουθοκάμηλου. Υπήρχε κι ένα μακρύ μποά. Αμέσως επί το έργον.

Το κόβω στα τέσσερα, πλησιάζω τη Μάρθα και της λέω:

-Γδύσου....!

-Εγώ ;

-Εσύ.....!

-Τελείως ;

-Τελείως.....!

-Τρελάθηκες ;

-Θέλεις να γυρίσουμε το χορευτικό ; Γδύσου....!

και γδύθηκε η καημένη. Κολλάω στο θείο γυμνό της σώμα τα δύο φτεράκια στα στήθη. Ένα σε κάθε στήθος και με τα άλλα δύο κομμάτια σκεπάζω τα "ευαίσθητα" σημεία, μπροστά και πίσω. Εκθαμβωτικό το αποτέλεσμα. Της δίνω στα χέρια της δύο μεγάλες βεντάλιες για να νιώθει πιο άνετα. Της ρίχνω και έναν ισχυρό προβολέα πάνω της κι αρχίζει να χορεύει....Τη σκηνή την βλέπετε στους

"ΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ"

Για την ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ.....

"Φέρνω κάποια φορά στα πρώτα γυρίσματα την Αλίκη στο πλατώ να την γνωρίσω με τις τρεις κοπέλες που θα έκαναν τις φίλες της στην "ΨΕΥΤΡΑ". 

Ανάμεσά τους, φυσικά, η ΧΛΟΗ ΛΙΑΣΚΟΥ, η ξανθιά, η μικρή, η χαριτωμένη. Τις αφήνω μόνες και σε λίγο ζητάω απ τον βοηθό μου να μου στείλει τη Χλόη Λιάσκου, για να της κάνω ένα γκρο πλαν.

-Αδύνατον νά ρθει, μου λέει, έχει βαλαντώσει στο κλάμα....

Τρέχω στο φουαγιέ και τη βρίσκω. Κόκκινα τα μάτια της.

-Τι συμβαίνει, Χλόη, γιατί δεν έρχεσαι ;

-Πως νά ρθω ; η Κυρία Βουγιουκλάκη......

-Τι έκανε η Κυρία Βουγιουκλάκη ;

-Μου είπε ότι το φόρεμα που φοράω είναι χάλια.

-Αν αρέσει σε μένα, της Βουγιουκλάκη δεν της πέφτει λόγος.

-Μου είπε ακόμα (τώρα κλαίει γοερά....) ότι αφού δεν έχω στήθος γιατί δεν βάζω πετσετάκια να φουσκώσει το φουστάνι, όπως κάνει η Κυρία Καρέζη.

Έξω φρενών πηγαίνω στο καμαρίνι της Αλίκης

-Γιατί Αλίκη ; θέλεις να σταματήσω την ταινία ;

-Τι συμβαίνει Γιάννη ; (είναι έτοιμη κι αυτή να ...κλάψει)

-Τι είπες στη Χλόη για το φουστάνι που φοράει ;

-Ότι είναι χάλια και να έρθει να της δώσω ένα δικό μου. Κι αυτό είναι κακό που έκανα ;

κι αμολάει τα πρώτα δάκρυα τρέχοντας προς τη Χλόη.

-Ελάτε εδώ δεσποινίς Λιάσκου. Εγώ δεν σας είπα να σας δώσω ένα δικό μου φουστάνι ;

Κλαίει η Αλίκη, κλαίει και η ...Χλόη...!

-Μάλιστα, αλλά...........

-Τι αλλά ;   (παίρνω εγώ το λόγο), τι της είπες για το στήθος της ;

-Να το ενισχύσει με μερικά χάρτινα πετσετάκια.

-Όπως κάνει η Καρέζη, συμπληρώνω εγώ.

-Γιατί δεν τό ξερες ; κι αρχίζει ένα δυνατό κλάμα λέγοντας:

-Αλλά έτσι είναι, εγώ να θέλω να βγούνε στο πανί οι συνάδελφοί μου όσο καλύτερα γίνεται και να παρεξηγούμαι τόσο, γιατί Θεέ μου ;

Κλάμα η Αλίκη, γέλια εγώ, πραγματικά την παρεξηγήσαμε.....!

ΡΕΝΑ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Γιάννης Δαλιανίδης περιγράφει ένα από τα εκατοντάδες εκείνα περιστατικά που έζησε όλα αυτά τα χρόνια με την εξαίρετη και ακομπλάριστη Ρένα.....!

"Η Ρένα ήταν πάνα σίγουρη για τον εαυτό της και δεν φοβόταν κανέναν, όπως άλλοι πρωταγωνιστές. Έπαιζε με τις ωραιότερες γυναίκες δίπλα της και με τους καλύτερους κωμικούς. Μια μέρα στη Ρόδο, στην πισίνα ενός πολυτελούς ξενοδοχείου, έρχεται φορώντας το μαγιό της για να γυρίσει μια σκηνή μαζί με τρία απ τα ωραιότερα κορίτσια του Ελληνικοί Κινηματογράφου.

Τη ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ, τη ΜΑΡΘΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ και τη ΧΛΟΗ ΛΙΑΣΚΟΥ, όλες μάλιστα με μπικίνι πάνω στα ωραία τους κορμιά. 

Μόλις φτάνει στον τόπο του γυρίσματος και τις βλέπει, αντί να φοβηθεί τη σύγκρισή και να μου πει "Δεν γυρίζω έτσι. Προτιμώ να βάλω ένα φουστάνι", γυρίζει και μου λέει θρασύτατα:

-Μ' αυτές τις παλιόγριες θα παίξω ;

-Γιατί Ρένα μου, της λέω εγώ σκασμένος στα γέλια. Έχεις αντίρρηση ;

-Εγώ όχι βέβαια....! Αυτές ίσως......Γιατί εγώ από κορμί όπως βλέπεις σκίζω.....

και πραγματικά έσκιζε.....!"

Για την ΜΑΡΘΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ

"Η Μάρθα λέει για μερικές συναδέλφους που κάποια στιγμή είχε μαζί τους δυσάρεστες στιγμές:

-Μα δεν μπορώ να μην τις αγαπώ, να μην τις πονάω. Είναι κομμάτι απ τη ζωή μου. Είμαστε συγγενείς.

Συμφωνώ Μάρθα μου....! είμαστε συγγενείς. Μαρθούλα μου. Πολύ κοντινοί συγγενείς, σχεδόν αδέλφια.....Εσύ, η Ζωίτσα, ο Βουτσάς, η Χρονοπούλου, η Ρένα, ο Φαίδων, ο Γιάννης Βογιατχής.....και αυτοί που έφυγαν. Ο Ντίνος Ηλιόπουλος και προ παντός για μένα ο Γιάννης Φλερύ.

Ναι Μάρθα, όπως το λες, δεν έχουμε δικαίωμα να μην τους αγαπάμε, ακόμα και αν κάποια στιγμή μας πίκραναν. Μ' αυτούς ζήσαμε κι ωραίες μέρες ίσως τις ωραιότερες της ζωής μας, καθώς ήμασταν και πολύ νέοι....

Θυμάσαι Μάρθα, που η μητέρα μου, φοβόταν μην παντρευτούμε (δεν ήθελε τις θεατρίνες...). Μήπως είναι καιρός να το κάνουμε τώρα ή μήπως παραξενέψαμε με τις δεκαετίες που προσθέσαμε στη πλάτη μας....

Αλλά δεν είναι γάμος όλη αυτή η σχέση μας τόσα χρόνια ; είναι γάμος με όλους.....! ένας γάμος ομαδικός θα τον έλεγα. Σ' Αγαπώ και σ' αγαπώ πολύ Μάρθα."

Αυτές ήταν κάποιες παντελώς σκόρπιες και άναρχα επιλεγμένες περικοπές από το πανέμορφο Βιβλίο, προσωπική εξομολόγηση, του ΓΙΑΝΝΗ ΔΑΛΙΑΝΙΔΗ, που τόσα μα τόσα μας κάνει να μαθαίνουμε για τον τρόπο που στήθηκε και δημιούργησε ο Ελληνικός Κινηματογράφος....

Μια ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ που σε παίρνει απ το χέρι μέσα στις δύσβατες και δύσκολες στράτες του Ελληνικού Κινηματογράφου, δοσμένες από έναν ΜΕΓΑΛΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ, θα τον έλεγε κανείς ΜΕΝΤΟΡΑ της μεγάλης του Φιλμογραφίας...

Ξέρω ότι χρωστάω ένα ιδιαίτερο αφιέρωμα στον μεγάλο αυτό δημιουργό και δεν το έχω ξεχάσει να το ξέρετε.........

Και όχι μόνο στον ίδιο αλλά και σε κάποιες από τις μεγάλες μορφές που ανέδειξε.......